Κώστας Βουτσάς: Τι αποκάλυψε για την ταινία που ετοιμάζει με την Ντενίση και τα παιδικά του χρόνια

Έχεις βάλει μπροστά καμία ταινία καινούργια;

«Ετοιμάζω μια με τη Μιμή Ντενίση. Λέγεται «Σμύρνη» και οι παραγωγοί είναι Εγγλέζοι. Τον Μάρτιο αρχίζουμε γυρίσματα. Για το περιβάλλον της Τουρκίας και της Σμύρνης διαλέξαμε τη Μυτιλήνη και τα υπόλοιπα θα γίνουν εδώ, στην Αθήνα. Είναι έργο που δείχνει καθαρά ότι οι Ελληνες υπόφεραν πολύ εκεί πέρα και δεν ήταν συνωστισμός (όπως το θέλουν κάποιοι). Υπήρχε θάνατος και κυνηγητό και ήταν φοβερή η αγωνία των Ελλήνων. Μεγάλο έγκλημα των Τούρκων, για να διώξουν τους Έλληνες σκοτώνοντας τους. Το σενάριο το έχει κάνει η Μιμή. Ο Αρβανίτης είναι ο σκηνοθέτης. Μετά, πάμε Αμερική, στους ‘Ελληνες της Αμερικής, όπου υπάρχουν πάρα πολλοί Μικρασιάτες και Πόντιοι πρόσφυγες»

Επειδή ξέρω ότι το 'χεις διαβάσει και το 'χεις βιώσει το θέμα, για την καταστροφή της Σμύρνης πόσο φταίγαμε εμείς;

«Κοίταξε οι Έλληνες, όπως και οι Πόντιοι και οι Αρμένιοι στη Μικρά Ασία, ήταν πολύ δημιουργικοί άνθρωποι, σε αντίθεση με τους Τούρκους, που ήταν οκνηροί και βάρβαροι, έχοντας άλλη αντίληψη για τα πράγματα. Για παράδειγμα, η μητέρα μου ήταν από την Κεφαλλονιά, από τα Φερεντινάτα, και πήγε στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο πατέρας της και οι θείοι της απέκτησαν βαπόρια και ο πατέρας μου είχε λεφτά. Και όταν τους διώξανε και ήρθανε στην Ελλάδα, ήταν πάμπτωχοι. Εγώ γεννήθηκα στον Κοπανά (συνοικία) στον Βύρωνα και μέναμε σε ένα μαγαζί λίγο πιο μεγάλο από το στούντιο σου, που είχε ένα κρεβάτι και μία τουαλέτα. Μέναμε στο μαγαζί γιατί ήταν φτηνότερο και φυσικά στο κρεβάτι κοιμόταν ο πατέρας μου με τη μάνα μου. Έπειτα από χρόνια, όταν πήγε η αδελφή μου στην Πόλη για να δει το σπίτι όπου έμενε η μητέρα μου, αυτοί που μένανε εκεί κλείσανε τις πόρτες και τα παράθυρα, παρότι τους είπε η αδελφή μου ότι «δεν ήρθαμε για να σας πάρουμε το σπίτι». Λοιπόν, πέντε οικογένειες μένανε σε αυτό το σπίτι, στο Αρναούτι, στο Μεγάλο Ρέμα. Απέξω είχε ένα μεγάλο χωράφι με φράχτη, που είχε αμπέλι και φράουλες. Τα χάσανε λοιπόν όλα και ήρθαν εδώ πάμπτωχοι. Ο πατέρας μου δούλεψε οδηγός οχήματος ασφάλτου και δρόμων της Εθνικής Αμύνης, έγινε και εργοδηγός στον δρόμο του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη και έτσι σιγά-σιγά σταθήκαμε στα πόδια μας»

Από εκεί λοιπόν έγινες ΠΑΟΚτζής;

«Ναι, ο πατέρας μου παρακολουθούσε ποδόσφαιρο και με έπαιρνε στο γήπεδο της ΑΕΚ. Τότε δεν υπήρχε ελληνικό ποδόσφαιρο, υπήρχαν μόνο τοπικά πρωταθλήματα και εγώ ήμουνα με τον ΠΑΟΚ» εξήγησε στο Secret.