Γιώργος Κιμούλης: «Την ευθύνη για το ποιοι παίζουν στο Εθνικό την έχουν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές»
Από τους πιο χαρισµατικούς δηµιουργούς της γενιάς του, ο Γιώργος Κιμούλης πραγµατοποιεί αυτό τον καιρό µια από τις πιο συναρπαστικές ερµηνείες του υπό τη στέγη του Εθνικού Θεάτρου, που τον φιλοξενεί για πρώτη φορά. Ο ίδιος σε µια µικρή ανάπαυλα της παράστασης, που αποτελεί το απόλυτο sold out της πρώτης κρατικής µας σκηνής, απαντά σε όλα άνευ φόβου και µε πάθος, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν.
Πρώτη φορά Εθνικό, για να παίξω και με το «πρώτη φορά Αριστερά». Μοιάζει απίστευτο το ότι τόσα χρόνια ήσουν εκτός της πρώτης σκηνής της χώρας. Δεν σε είχαν καλέσει;
Ποιος ξέρει γιατί; Την ευθύνη για το ποιοι παίζουν στο Εθνικό την έχουν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές. ∆ικαίωµά τους είναι. Εγώ άλλωστε ό,τι θα µπορούσα να παίξω στο Εθνικό, το ανέβαζα και εκτός αυτού. Από την άλλη, δεν γίνεται να αρέσουµε σε όλους ή να µας θέλουν όλοι.
Σε ρωτώ γιατί πολλοί αρνήθηκαν κρούσεις που τους έγιναν από το Εθνικό, γνωρίζοντας πως έξω από αυτό «έπαιζαν» καλύτερα λεφτά. Ή γκρεμίστηκε και αυτό τελικά, Γιώργο;
Με εµένα δεν είχε γίνει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Ποτέ δεν µου έκαναν κάποια πρόταση που εγώ αρνήθηκα λόγω οικονοµικής διαφωνίας. Παράλληλα, πουθενά πλέον δεν δίνονται τα χρήµατα που έδιναν πιο παλιά.
Από τη μια υπάρχει η χαρά που είσαι στην πρώτη κρατική σκηνή, όπου να αναφέρουμε ότι ο μισθός για πρωταγωνιστές του δικού σου βεληνεκούς φτάνει τα 1.200 ευρώ.
Στην εποχή που ζούµε το να µπορείς να πληρώνεσαι µε 1.200 ευρώ είναι µεγάλη ιστορία! Σκέψου πόσοι πληρώνονται µε τα µισά ή και καθόλου. ∆εν κάνει, λοιπόν, να γκρινιάζουµε όσοι µπορούµε να παίρνουµε έστω κι αυτά.
Ποια είναι τα συναισθήματά σου όταν παίζεις σε ένα κτίριο που κουβαλά τέτοια ιστορία;
Μία ηµέρα είχε τελειώσει η πρόβα και καθόµουν στο προσκήνιο κοιτώντας την πλατεία. Η σκέψη πως αυτή την εικόνα περίπου είχαν αντικρίσει τα µάτια όλων των σπουδαίων ηθοποιών που έζησαν σε αυτή τη χώρα µού δηµιούργησε µια αίσθηση αντίστοιχη µε την πρώτη ηµέρα που είχα κάνει πρόβα στην Επίδαυρο το 1997. Είναι σαν να σου επιτρέπει κάποιος να γίνεσαι, έστω και για λίγο, κοµµάτι (σηµαντικό ή ασήµαντο, δεν παίζει ρόλο) της ιστορίας του θεάτρου. Είναι πολύ περίεργη αίσθηση. Σαν να σε αγκαλιάζει ένα ολόκληρο παρελθόν, παρέχοντάς σου µια προστασία που ποτέ δεν είχες.
Ξέρω πως το όνομά σου έπαιζε πολλές φορές έντονα για το τιμόνι του Εθνικού, όπως και για άλλα... τιμόνια. Τι σε οδήγησε στην απόφαση να μην πεις ποτέ το «ναι»;
∆εν το επέτρεπαν οι συνθήκες. Ο αξιακός µου κώδικας απαγορεύει να δεχτώ θέση κάποιου που δεν έχει ολοκληρώσει τη θητεία του. Ο τρόπος αποποµπής τότε του Σωτήρη Χατζάκη ήταν απαράδεκτος.
Πηγή: Real
