Κώστας Μπίγαλης: «Πιστεύω στην αλληλεγγύη»
Ένα θεατρικό έργο γραμμένο από τον Κώστα Μπίγαλη με τον τίτλο «Πέντε». Μια παράσταση που ήδη έχει ξεκινήσει να παίζεται. Πως προέκυψε;
«Έχει ήδη παιχτεί, για είκοσι παραστάσεις στο «Χυτήριο» τον Νοέμβρη του 2014 με επιτυχία. Το θέατρο είναι δύσκολο. Είχαμε καλλιτεχνική επιτυχία, αλλά λόγω των ; οικονομικών δυσκολιών έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ξαναεμφανιστεί αυτό το έργο. Αφορμή ήταν ο Βύρων Κόλασης. Του το είχα πάει πριν πέντε χρόνια να το διαβάσει, αλλά δεν έγινε. Με τον Βύρωνα γνωριζόμαστε από τον στρατό και με αφορμή την ματαίωση της παράστασης, μου ζήτησε πάλι το θεατρικό να το διαβάσει. Την επόμενη το πρωί μου τηλεφώνησε και μου είπε πως ήθελε να το ανεβάσουμε και πως θα κρατούσε τρία χρόνια. Του απάντησα πως το συζητούσα για είκοσι παραστάσεις. Έτσι ξεκίνησε» τόνισε στο Χάι.
-Τι σε ενέπνευσε να το γράψεις;
«Με απασχολεί πολύ το «εγώ» και το «εμείς».»
-Σαν άνθρωπο;
«Σαν φιλοσοφία και στάση ζωής. Πιστεύω στην αλληλεγγύη. Οχι ότι κάποιος άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα ν' ακολουθήσει τον δικό του δρόμο. Δημοκρατία έχουμε. Πιστεύω όμως πως σε αυτό το δίλημμα η επικράτηση του «εμείς», μπορεί να είναι ένας παράγοντας σταθερότητας και επιβίωσης της ανθρωπότητας. Αν επικρατήσουν οι παρτάκηδες, θα δούμε αυτά που βλέπουμε στην ταινία Mad Max. Από τη μια οι εξαθλιωμένοι και από την άλλη οι κυρίαρχοι της εποχής, κλεισμένοι σε σιδερένια κάστρα και οι μεν να προσπαθούν να εξοντώσουν τους δε. Μπορεί μετά από χρόνια να καταλήξουμε έτσι, γιατί η ανισότητα στον πλανήτη έχει φτάσει στο απροχώρητο κι εμείς οι άνθρωποι πρέπει να κάνουμε κάτι.»
-Σαν άνθρωπος είσαι του «εγώ» ή τον «εμείς»;
«Σαφώς του «εμείς», δεν το συζητώ.»
-Μας ωφελεί αυτό, ή τελικά μας πάει πιο πίσω; Μήπως κάποιοι που είναι παρτάκηδες, τελικά προχωρούν πιο μπροστά;
«Δεν μ' ενδιαφέρει αυτό. Δεν είμαι ανταγωνιστικός, για να θέλω να ξεπεράσω τον άλλον. Δεν θέλω μόνο εγώ να προχωρήσω, αλλά όλοι μαζί να πετύχουμε κάτι. Γι' αυτό και το έργο που έγραψα, έχει κάτι αντιδεοντολογικό. Έχει πέντε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Δεν υπάρχει δεύτερος ρόλος. Κι αν κάποιος δεν το πάει καλά, το οικοδόμημα γέρνει. Έχουμε Πίζα. Και οι πέντε χαρακτήρες είναι σπουδαίοι. Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Δεν είναι τρελοί. Έχουν ψυχολογικά' θέματα που προέκυψαν από κάποια επεισόδια. Φτάσανε σε ένα σημείο που ήταν το όριο τους και κατάλαβαν πως δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν άλλο κι έπρεπε να πάνε σε έναν ψυχολόγο. Από εκεί ξεκινάει το έργο, Το έργο είναι πολύμορφο, γιατί έχω γράψει, και τραγούδια. Μουσικοθεατρικά. Όχι πολλά, αλλά είναι αρκετά, για να δώσουν ένα στίγμα και της άλλης μου ιδιότητας. Πιστεύω ότι είναι ένα ωραίο ταξίδι.»
.jpg?t=f4tlHk3spF8eqY0u7LUuCQ)
