Λάκης Λαζόπουλος: «Γράφω πάντα στο κρεβάτι και πάντα χειρόγραφα»
Σε μια συνέντευξη εφ' όλη της ύλης.
Ο Λάκης Λαζόπουλος αποκαλύπτει στο Down Town τον τρόπο που γράφει, την ιεροτελεστία που ακολουθεί αλλά και τι είναι αυτό που απολαμβάνει όταν δεν γράφει.
Ακολουθείτε κάποια συγκεκριμένη ιεροτελεστία όταν γράφετε;
«Χρειάζομαι πάντα έναν μικρό χώρο για να γράψω. Τα έπιπλα αναστατώνουν το μυαλό μου και το απασχολούν. Επίσης, όταν γράφω θέλω τα πάντα να είναι κλειστά. Αν ανοίξει μια πόρτα, σταματάει το μυαλό μου και μπορεί να κάνω δύο ώρες να συνέλθω. Γράφω πάντα στο κρεβάτι και πάντα χειρόγραφα. Καμία μουσική, κανένας θόρυβος, κανένα τηλέφωνο ανοιχτό. Είναι όλα στο «αεροπλανάκι», που λέω εγώ»
Πάντα κάτι γράφετε. Δεν έχετε ανάγκη να κατεβάσετε το στυλό, να ταξιδέψετε, να χαλαρώσετε; Αυτό που λέμε, να χαρείτε τη ζωή;
«Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό το «άντε τώρα, να σταματήσω να δουλεύω για να ξεκουραστώ και να διασκεδάσω». Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου από μικρό παιδί έμαθα ένα πράγμα: όσο ψηλά και αν φτάσεις, όσα και αν αποκτήσεις ή χάσεις, πρέπει να δουλεύεις. Τελείωνα το Γυμνάσιο ή το Λύκειο και δούλευα τα καλοκαίρια στο εργοστάσιο ζαχάρεως. Και αργότερα, φοιτητής, σπούδαζα και παράλληλα έκανα τον πλασιέ ή έβαφα τα κάγκελα στις πολυκατοικίες. Έτσι έμαθα. Γι' αυτό και αν δεν δουλεύω, δεν αισθάνομαι καλά. Το μυαλό μου δεν ηρεμεί, πάντα κάτι σκέφτεται»
Αυτό που μου περιγράφετε τώρα δεν είναι -πώς να το πω- δεν είναι βασανιστήριο; «Ναι, είναι βασανιστήριο για έναν άνθρωπο να σκέφτεται μέρα-νύχτα τρόπους για να λύσει μια άσκηση, αλλά φαντάζομαι πως όταν πια τη λύνει, η αίσθηση του βασανιστηρίου φεύγει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Ζηλεύω, με την καλή έννοια, τους ανθρώπους που είναι χαλαροί, ήρεμοι και ξέρουν να ζουν για τον εαυτό τους. Δεν θεωρώ, δηλαδή, ότι το δικό μου καλούπι είναι το σωστό και των άλλων το λάθος»
Και όταν δεν δουλεύετε, ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που κάνετε;
«Α, το καλύτερο μου είναι να πηγαίνω να κάθομαι σε έναν βράχο στη θάλασσα. Μόνος μου»
Σε ποιον βράχο;
«Για πολλά χρόνια πήγαινα σε έναν συγκεκριμένο βράχο στη Σέριφο. Κολυμπούσα κανένα μισάωρο μέχρι να φτάσω εκεί και ύστερα καθόμουν στον βράχο για τέσσερις-πέντε-έξι ώρες. Τελικά, όταν είμαι μόνος μου είμαι καλύτερα», εξομολογείται ο ίδιος στο Down Town.
