Λιγνάδης: «Δεν είμαι δάσκαλος που κάνει στρατευμένες σκηνοθεσίες»
Ο Δημήτρης Λιγνάδης, στηριγμένος στην υποδειγματική μετάφραση του αδερφού του Γιάννη Λιγνάδη, επιστρέφει στο εγχείρημα της σκηνικής αποτύπωσης του ιστορικού λόγου του Θουκυδίδη αναγνωρίζοντας «μια γενικότερη τάση στο κοινό να επιστρέφει σε πράγματα ουσιαστικά λόγω του αδιεξόδου ταυτότητας των ημερών μας.
«Επέλεξα να μην προσεγγίσουμε τον Θουκυδίδη ως θέατρο αφού -παρότι έχει κρυφές δραματικές αρετές- δεν θέλω να θυσιάσουμε την ουσία. Ο Θουκυδίδης έχει τέτοια λεπτομέρεια ως προς την επιστημονική του αμερόληπτη τοποθέτηση που θα ήταν προδοτικό και άχαρο να τον κάνουμε θέατρο. Μας αφορά όμως η ψυχαγώγηση προσεγγίζοντας τον συναισθηματικό κόσμο αλλά και την πνευματικότητα του» σημειώνει ο Δημήτρης Λιγνάδης στο Documento.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με πληθωρικά εξωθεατρικά κείμενα, ενεργοποιώντας τρόπον τινά και την ιδιότητα του ως φιλολόγου αφού, όπως εξηγεί, «αγαπώ την έννοια του κειμένου στη ζωντανή του μορφή- κείμενο δεν είναι μια μαρμάρινη πλάκα. Και όσο μεγαλώνω βλέπω ότι υπάρχει μέσα μου μια καθαρά συνειδητή ανάγκη για να φωτίσω μια παιδαγωγική παράμετρο. Να αφήσω κάτι πίσω μου με αυτό που θα πω».
-Είναι αυτός ο λόγος που συνεργάζεστε συχνά με νέους καλλιτέχνες;
«Ναι. Γιατί θέλω να διαπιστώνω την αγωγιμότητα τους, τις πνευματικές και θεατρικές τους δεξιότητες και γιατί μαθαίνω πολλά από αυτό. Η νεότητα δεν είναι αυταξία, είναι ηλικία. Ενας νέος μπορεί να είναι φιλομαθής -κι αν όχι, κάποιος πρέπει να του διδάξει τη φιλομάθεια, μπορεί να έχει την περιέργεια να μπει σε, σκοτεινά δωμάτια ή να αρνηθεί την προηγούμενη γενιά, αυτόν που τον διδάσκει. Ωστόσο όλα αυτά είναι δουλειά ενός δασκάλου- κι αν θες ενός σκηνοθέτη.»
-Είναι συγγενικές η διδακτική σας ιδιότητα με τη σκηνοθετική;
«Δεν είμαι δάσκαλος που κάνει στρατευμένες σκηνοθεσίες για να δηλώσει κάτι κουνώντας το δάχτυλο. Δεν θα έκανα ποτέ μάθημα για τον Θουκυδίδη. Ωστόσο η Ελλάδα δεν είναι ούτε αυτό που μας μάθαινε η χούντα περί ελληνικού ηρωισμού ούτε αυτό που μας μαθαίνουν οι αρνητές του ηρωισμού, δηλαδή πως η χώρα είναι ένα τίποτε. Η Ελλάδα έχει αναμφίβολα ιστορία. Μετά τους Περσικούς Πολέμους, στους οποίους μια ασιατική υπερδύναμη ηττήθηκε από τους Ελληνες -σε περίπτωση που είχε γίνει το αντίθετο, η μοίρα της Ευρώπης θα ήταν εντελώς διαφορετική-, μεσολάβησαν 50 χρόνια ευημερίας επί Περικλή και μετά ξεκίνησε ο εμφύλιος. Μετά το έπος άρχισε ο διχασμός. Κι αυτό είναι ένα ιστορικό μοτίβο που γνωρίζουμε πολύ καλά. Πειράζει, λοιπόν, να το μάθει ο νέος αυτό; Να ξέρει ότι η Ελλάδα διέθετε εξίσου σκατά και χρυσάφι;»
-Πώς ανταποκρίνονται οι νέοι;
«Αν η γνώση τους δοθεί με εύσχημο τρόπο παίρνουν τον σπόρο και τον επιστρέφουν δέντρο.»
