Λευτέρης Παπαδόπουλος: «Με ενδιέφερε ο άνθρωπος που υποφέρει»

Σε ένα στενάκι κάθετο στην Αχαρνών, στο ύψος της πλατείας Βικτωρίας, πλατεία Κυριακού, όπως την έλεγαν. «Μπορεί να ήμασταν από τις πιο φτωχές οικογένειες της Ελλάδας. Οι γονείς πρόσφυγες, ο πατέρας μου τσαγκάρης, η μητέρα μου ξενοδούλευε. Σε ένα δωμάτιο, μια σταλιά, εγώ, ο αδερφός μου και οι γονείς μας. Φτώχεια. Δούλεψα από πολύ μικρός, ακόμα και στο Πανεπιστήμιο δούλευα».

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάει για αυτό το κομμάτι της ζωής του και δεν είναι η πρώτη φορά που βγάζει υπερηφάνεια για αυτήν. Ολα αυτά άλλωστε τον ζύμωσαν, τον κράτησαν κοντά στον λαϊκό άνθρωπο, τον μεροκαματιάρη, τον άντρα που γύριζε στο σπίτι, «σπασμένος» από τη δουλειά και έβρισκε απάγκιο στην οικογένειά του, τη γυναίκα του. Σκληρή ζωή που αποτυπώθηκε σε όλη αυτή τη διαδρομή με ευαισθησία.

«Αυτό που διακρίνει το τραγούδι», υπογραμμίζει ο ίδιος, «είναι η τοποθέτησή μου απέναντι στον λαϊκό άνθρωπο. Ημουν κι εγώ ένας από αυτούς. Με ενδιέφερε ο άνθρωπος που υποφέρει», λέει ο ίδιος στο Βήμα.