Συγκινεί η Ζένια μιλώντας για τον Βλάσση: «Μακάρι να τον είχα δίπλα μου στο υπόλοιπο της ζωής μου»
Η Ζένια Μπονάτσου, μοναχοκόρη του Βλάσση Μπονάτσου ο οποίος έφυγε τόσο ξαφνικά και άδικα από τη ζωή και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έχει να θυμηθεί πολλά από τον πατέρα της, που όπως παραδέχεται, της λείπει πολύ.
Στην ερώτηση, μάλιστα, τι θυμάται από τον πατέρα της, η Ζένια είναι χείμαρρος!
«Ο πατέρας μου ήταν πολύ σημαντικός για εμένα. Ηταν η λατρεία μου, μου τραγουδούσε με τις ώρες, παίζαμε συνέχεια στο σπίτι αλλά και τα μεσημέρια στην παιδική χαρά της Δεξαμενής» θυμάται και συνεχίζει: «Με έπαιρνε βόλτες με το αμάξι και εγώ είχα μια συνήθεια, μου άρεσε να βγάζω το κεφάλι μου πάνω από την οροφή ήταν κάμπριο. Πηγαίναμε και τρώγαμε «βρόμικο». Με είχε πάρει και μια φορά σε πρόβα του. Δεν θυμάμαι την παράσταση, αλλά θυμάμαι έντονα πως φορούσε κάτι ριγέ κάλτσες, μια ρόμπα και έκανε τον ομοφυλόφιλο. Ηταν κωμωδία και γελούσα πολύ. Μου έλεγε πάντα να φέρομαι όμορφα στη μάνα μου. Ημασταν το δίδυμο της συμφοράς! Η μάνα μου είχε να κάνει με δύο παιδιά, όχι με ένα! Κάποια στιγμή είχε απαυδήσει μαζί μας και έλεγε «θα σας αφήσω χωρίς να μαζεύω τίποτα από εδώ και πέρα». Τα πιάτα μια ντουζίνα κι εμείς τρώγαμε ένα καρπούζι και κάναμε καλάθι τον νιπτήρα ποιος θα βάλει τα περισσότερα κουκούτσια μέσα (σ.σ.: γελάει)! Δεν ήταν ποτέ κακός ή επιθετικός, αλλά, όταν ερχόταν η ώρα που ήθελε να διαβάσει και να χαλαρώσει, σοβάρευε και, αν τυχόν τον ενοχλούσα, θέλοντας να παίξω, τσαντιζόταν, με μάλωνε και έμπαινα στη θέση μου. Ποτέ, μα ποτέ, δεν μου άπλωσε χέρι, ούτε μου έβαζε τις φωνές. Είχε τον τρόπο του να επιβληθεί και το κατάφερνε χωρίς να παρεκτραπεί. Μακάρι να τον είχα δίπλα μου και στο υπόλοιπο της ζωής μου. Μου λείπει πολύ» είπε η νεαρή ηθοποιός γυρνώντας τον χρόνο πίσω.
