Βαγγέλης Παππάς: «Ακόμη και η δημόσια τηλεόραση μας εκμεταλλεύτηκε σε αυτό το θέμα…»
Ο χορευτής Βαγγέλης Παππάς μιλά για τις στιγμές του με ονόματα-θρύλους όπως οι Φλερύ, Σειληνός και Μεταξόπουλος. Τα πρώτα βήματα σε μπουάτ και το μεγάλο παράπονό του.
-Πότε πρωτοχόρεψες επαγγελματικά;
«Το 1969 με το μπαλέτο του Μανώλη Καστρινού στην επιθεώρηση «Ο κόσμος είναι πονηρός», που παιζόταν στο Κηποθέατρο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, με τους Ντίνο Ηλιόπουλο, Βαγγέλη Βουλγαρίδη, Τζίμη Μακούλη και πολλούς άλλους ηθοποιούς. Συνέχισα με άλλες επιθεωρησιακές δουλειές και συνεργάστηκα με θρυλικά ονόματα όπως οι Άννα Καλουτά, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Μάρω Κοντού, Μαίρη Χρονοπούλου, Νόρα Βαλσάμη, Ζωζώ Σαπουντζάκη κ.ά.» τόνισε στην Espresso.
-Πάντα με το μπαλέτο του Καστρινού;
«Όχι μόνο. Συνεργάστηκα και με το μπαλέτο του Γιάννη Φλερύ. Μάλιστα, μαζί του χόρεψα σε όλες τις ψυχαγωγικές εκπομπές της δεκαετίας του '70 σε ΥΕΝΕΔ και ΕΡΤ, που άφησαν εποχή όπως οι «Χαρούμενη Κυριακή», «Κυριακή χωρίς σύννεφα», «Δημιουργήστε μαζί μας». Επίσης, μέσω της Έρρικας Μπρόγιερ, που χορεύαμε στις εκπομπές, γνωρίστηκα και συνεργάστηκα για λίγο με τον Φώτη Μεταξόπουλο.»
-Γιατί δεν ευδοκίμησε η συνεργασία σας;
«Ο Μεταξόπουλος με ξεχώρισε λόγω της εργατικότητας και του ζήλου που είχα. Το καλοκαίρι του 1974, στην παράσταση «Πάει το πουλί τους, πάει», χόρευα ως πρώτος χορευτής στο μπαλέτο του μαζί με τη Νάντια Φοντάνα και άλλους τέσσερις εξαίρετους πρωτοχορευτές: Τον Βαγγέλη Σιδέρη, τον Μπάμπη Καράμπελα, τον Κώστα Ελιγμίτη και τον Παναγιώτη Κατσαβριά. Τελικά με τον Φώτη έμεινα μόνο μία σεζόν. Έφυγα, γιατί στην επόμενη δουλειά με είχε βάλει κάπως πίσω στο μπαλέτο και φαινόταν σαν να με υποβάθμισε...»
-Ήσουν λίγο τζόρας;
«Δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου και, βέβαια, δεν ήμουνα αυλικός κανενός!»
-Ήταν εύκολος ο επαγγελματικός δρόμος σου;
«Δεν ήταν καθόλου στρωμένος με ροδοπέταλα! Ό,τι έκανα το έκανα μόνος μου, δεν βοηθήθηκα από κανέναν. Από συγκυρίες έβρισκα δουλειά. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα, αλλά ίσως φταίει ο χαρακτήρας μου.»
-Τι έχεις να πεις σήμερα γι’ αυτούς με τους οποίους συνεργάστηκες;
«Καταρχάς, ευγνωμονώ τον Γιάννη Φλερύ που στα πρώτα μου βήματα, ενώ ακόμη δεν ήμουν έτοιμος χορευτής, έδειξε κατανόηση και με πήρε σε δουλειές του. Όμως και από τον Βαγγέλη Σειληνό διατηρώ καλές αναμνήσεις. Όταν γνωριστήκαμε και πήγαμε να συνεργαστούμε, παραλίγο να μαλώσουμε. Του πρότεινα κάποια βήματα στη χορογραφία του και αντέδρασε. «Εσύ είσαι ο χορογράφος ή εγώ;» με ρώτησε. Αλλά δεν μου το κράτησε. Ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος και πολύ ξηγημένος, που λένε. Συνεργάστηκα μαζί του στα «Δειλινά», όπου τραγουδούσαν οι Γιάννης Πάριος, Φίλιππος Νικολάου και Λίτσα Διαμάντη. Μάλιστα, το 1978 συνεργαστήκαμε και στην παράσταση «Οδός Ευκαιρίας» του Γιώργου Λαζαρίδη, όπου ο Σειληνός μού έδωσε την ευκαιρία να χορέψω ντουέτο με τη Μαρία Ιωαννίδου.»
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράπονο στην καριέρα σου;
«Υπήρχαν επιχειρηματίες οι οποίοι δεν μας πλήρωσαν ποτέ τις πρόβες που κάναμε και ποτέ δεν μας έβαλαν τα ένσημα που έπρεπε, με αποτέλεσμα σήμερα οι παλιοί χορευτές να μην έχουμε μια σύνταξη. Ακόμη και η δημόσια τηλεόραση μας εκμεταλλεύτηκε σε αυτό το θέμα. Όλοι φέρθηκαν αχάριστα στους Έλληνες χορευτές. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί σπουδαίοι πρώτοι χορευτές, που θα έπρεπε να έχουν συνταξιοδοτηθεί, αναγκάζονται να κάνουν ό,τι δουλειά βρουν, προκειμένου να συγκεντρώσουν τα ένσημα και να πάρουν σύνταξη.»
.jpg?t=7cM2UTo1SCszPdJvBWZ48g)
