Ανέστης Βλάχος: «Στο δρόμο βλέπαμε πτώματα»

Ο ηθοποιός μίλησε για την κατοχή, την πείνα και τις εκτελέσεις που έκαναν οι Βούλγαροι σε άντρες του χωριού του μπροστά στα μάτια των μικρών παιδιών.

Αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε κάτι στη ζωή σας, τι θα ήταν αυτό;

«Δυστυχώς, είμαι μεγάλος πια. Μέχρι να κλείσω τα μάτια μου δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα στην Ελλάδα, δεν θα δω καλύτερες μέρες, όχι για μένα, γιατί, όπως είμαι, την περνάω και με μία ντομάτα, δεν με νοιάζει. Φαγητά και γλέντια τα έχω ξεπεράσει... Είμαι 84 χρονών, βγήκα από γερά κόκαλα, ο πατέρας μου ήταν από την Προσοτσάνη και η μητέρα μου Πόντια, από τη Σαμψούντα, ήρθε το 1922 εδώ και την «έκλεψε» ο πατέρας μου. Της είπε ψέματα ότι είναι καπνοβιομήχανος -μου τα έλεγε η μάνα μου- η οποία έφυγε από τον τόπο της, πήγε στην Προσοτσάνη, κι έσκαβε τα καπνά. Δεν έχω αδέρφια, έχω πολλά πρώτα ξαδέρφια. Ο μεγάλος αδερφός του πατέρα μου έκανε 14 παιδιά»

Τι θυμάστε έντονα από τα παιδικά σας χρόνια;

«Στην κατοχή, σ' ένα μεγάλο τεντζερέ, στη μέση, ρίχναμε δύο κουταλιές ζάχαρη, ξεροκόμματα και τρώγαμε όλοι μαζί με το κουτάλι. Πείνα και φτώχεια. Ήμασταν στην κατοχή των Βουλγάρων τότε στη Δράμα. Ήμουν 5-6 χρονών. θυμάμαι ότι πιάνανε τους άντρες κι είχα δει που τους πήγαιναν στα χωράφια και τους εκτελούσαν. Έξω από το σπίτι μας υπήρχαν κάτι χαρακώματα του πολέμου, έξω από το σχολείο, γιατί εκεί ήταν το πατρικό μας, δίπλα. Εκεί μέσα είχε πτώματα, που τους είχαν εκτελέσει οι Βούλγαροι. Πηγαίναμε τα πιτσιρίκια και τα κοιτάγαμε, πριν τους πάρουν και τους θάψουν. Όλα αυτά τα έχω δει με τα μάτια μου, μικρό παιδί τότε. Βιώματα... Η γιαγιά μου είχε αδερφή παντρεμένη στη Βουλγαρία και είχαμε πάει να τη δούμε. Στην επιστροφή μας είπαν ότι στην Προσοτσάνη έγινε σφαγή. Στο δρόμο βλέπαμε πτώματα πετάμενα μέσα στις χαράδρες... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ» δήλωσε στο Λοιπόν.