Νίκος Χατζόπουλος: Η αδελφική φιλία με τον Πάριο και η απόφαση να φύγει από την Αθήνα

Είναι μοναδικός στο είδος του, αφού παίζει βιολί, και τα τελευταία εφτά χρόνια μένει μόνιμα στην Πάρο, ενώ κατάγεται από τη Νάξο.

Ο μουσικός σε συνέντευξή του αποκάλυψε πως πήρε την απόφαση ν' αφήσει την Αθήνα και πόσο καλό του έκανε αυτή η επιλογή.

Μένεις μόνιμα στην Πάρο, έτσι δεν είναι;

«Είμαι γέννημα θρέμμα της Αθήνας με καταγωγή από τη Νάξο. Στην Αθήνα μεγάλωσα, ανδρώθηκα κι έκανα τα πρώτα επαγγελματικά μου βήματα, όπως και όλη την πορεία μου. Η απόφαση αυτή, να μείνω μόνιμα στην Πάρο, πάρθηκε πριν από 7 χρόνια»

Τι σ' έκανε να το αποφασίσεις αυτό, δεδομένου ότι η Αθήνα είναι το κέντρο της επικοινωνίας για να κινηθεί κάποιος επαγγελματικά;

«Το κυριότερο και βασικότερο απ' όλα είναι ότι στη μουσική, ως ιδέα και επάγγελμα, δεν ενδιαφέρει κανέναν πού μένει ο καλλιτέχνης. Είχα αποκεντρωθεί από την Αθήνα. Δεν είχα καμία υποχρέωση να είμαι απίκο σε κάποιο κέντρο ή σχήμα, είχα αρχίσει κι απέφευγα τη συμμετοχή μου σε σχήματα»

Γιατί λειτούργησες έτσι;

«Γιατί τα καλλιτεχνικά σχήματα που συμμετείχα ήταν αληθινά οχήματα, με αληθινούς μουσικούς και τραγουδιστές, επίσης ήταν όλα τα στελέχη ικανά. Όταν είδα ότι αυτό αρχίζει και ξεφτίζει και πλέον μπορεί κάλλιστα και πολύ άνετα να είναι ένα «μεγάλο όνομα» στη λαϊκή ελληνική νύχτα, το οποίο μουσικά δεν πληρούσε τις προϋποθέσει, και άρχισαν να εμφανίζονται πάρα πολλοί τραγουδιστές και τραγουδίστριες, μουσικοί με το... κιλό, με αποτέλεσμα τα επίπεδα όλα να πάψουν να ισχύουν. Μέχρι ενός σημείου υπήρχαν επίπεδα ικανότητας μουσικών και τραγουδιστών, υπήρχαν διαχωρισμοί και κακώς που δεν υπάρχουν ακόμα. Αυτό φταίει που έχουμε γίνει μπάχαλο. Η μεγάλη αιτία ήταν ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον στο λαϊκό μουσικό κόσμο, μπροστά σ' αυτό που είχα όταν έπαιζα και τραγούδαγε ο Καζαντζίδης, η Βιτάλη, ο Διονυσίου... Τραγουδιστές που ήταν αληθινοί»

Έχεις συνεργαστεί με πολλά «μεγάλα ονόματα»

«Ήταν σφαιρικά μεγάλα άτομα. Δεν θα μιλήσω για το επίπεδο εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης των ατόμων αυτών, όμως ήταν πραγματικά άνθρωποι που σέβονταν ό,τι καλό εκινείτο γύρω. Είχαν τον «παλιό» σεβασμό ο ένας προς τον άλλον. Συνεργάστηκα με τον Πασχάλη Τερζή, που ήμασταν φίλοι πολύ πριν γίνει τραγουδιστής. Με τον Πάριο είμαστε αδελφικοί φίλοι και πατριώτες, έχουμε γερή φιλία, που διαρκεί και πάντα θα υπάρχει. Τώρα μένουμε στον ίδιο τόπο, έρχεται, με βλέπει, κάνουμε παρέα, συναντιόμαστε, έχουμε αγάπη. Υπάρχει αλληλοσεβασμός, που στη σημερινή εποχή έχει χαθεί. Έτσι, ήθελα να αλλάξω έδρα και να φύγω από την Αθήνα, δεν είχα κανένα λόγο να μείνω. Τώρα έχω αμεσότητα με τη μουσική μου. Ήθελα να γράψω και να παίξω μουσική, να ετοιμάσω παραγωγές για το μέλλον»

Έχεις φτιάξει και στούντιο εκεί;

«Βέβαια, κανονικά, ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική. Είμαι οργανωμένος πολύ καλά εδώ, η αποκέντρωση μας έκανε καλό, γιατί εδώ βλέπεις καλύτερα, πιο κοντά τον άνθρωπο σου, άλλες καταστάσεις, με απλούς ανθρώπους, που καμιά φορά είναι «φάρμακο» η απλότητα των διπλανών σου, διδάσκει πολλά. Όλοι περάσαμε κάποια στιγμή το... παραμύθι, το όνειρο, ότι είμαστε εμείς οι δυνατοί» εξήγησε στο Λοιπόν