Βίκυ Σταυροπούλου: «Θα ήταν άδικο και μίζερο να κουβαλάω κάποιο δράμα»
Η Βίκυ Σταυροπούλου έχει το χάρισμα να κάνει τους άλλους να θυμούνται, να καταλαβαίνουν ή έστω να επιστρατεύουν μια καλύτερη εκδοχή τους για λίγο ή για πολύ.
Η δημοφιλής ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξη της, αφηγείται τη διαδρομή της ζωής της από το Γιοχάνεσμπουργκ στο Περιστέρι.
«Μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού γιατί οι γονείς πηγαινοέρχονταν στη Νότιο Αφρική, ήταν μετανάστες. Και γι' αυτό έχω μια ευαισθησία στο ζήτημα του ρατσισμού. Οι γονείς μου πήγαν εκεί για μια καλύτερη ζωή. Είμαι το μικρότερο παιδί της οικογένειας που γεννήθηκε κατά τύχη, οπότε με έστειλαν στους παππούδες που δεν είχαν άλλο παιδί, εκτός από τη μαμά μου. Η ζωή μου είναι και Τσέχοφ και Σαίξπηρ μαζί», λέει στο Gala και συνεχίζει:
«Θα ήταν άδικο και μίζερο να κουβαλάω κάποιο δράμα. Απεχθάνομαι τη μιζέρια. Η ζωή έχει τις ομορφιές και τις ασχήμιες της. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν κουβαλάει τον σταυρό του, που λέει κι η γιαγιά μου. Θεωρώ ότι έχει μεγάλη σημασία η δική μας στάση και το πώς αντιμετωπίζουμε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας. Από παιδί δεν έμενα στη δυσκολία, έψαχνα πού θα βρω μια αρά, έστω και μηδαμινή. Και εστίαζα εκεί. Ήταν σαν να σνόμπαρα τη μιζέρια και τη δυσκόλια. Από αυτοάμυνα; Από ένστικτο επιβίωσης; Από μια παθολογική επιθυμία να δραπετεύω από το δράμα;», απαντά.
