Γιώργος Νταλάρας: «Δεν πτοήθηκα από την απόρριψη που έτρωγα»

Ένα ενδιαφέρον βιβλίο, από τις εκδόσεις Αρμός.

Ο Γιώργος Νταλάρας έκανε τα πρώτα καλλιτεχνικά βήματα στην εφηβεία του ως μουσικός (αρχικά η μητέρα του δεν ήθελε να ασχοληθεί με τη μουσική και το τραγούδι, γι' αυτό γράφτηκε σε τεχνική σχολή) με γκρoυπάκια όπως οι Crazy Boys. Δεν το κρύβει πως τότε η φωνή του ήταν ανώριμη, με αποτέλεσμα να μην αρέσει σε διάφορες ακροάσεις που πήγαινε, αναφέρει σχετικό απόσπασμα στης αυτοβιογραφίας του, που φιλοξενείται στην espresso.

Είχε πάει να τον ακούσει και ο Στέλιος Καζαντζίδης -για να τον πάρει στη δισκογραφική εταιρία του-, αλλά δεν του άρεσε: «Άρχισα να τραγουδάω κυρίως Θεοδωράκη. Μου λέει ο Καζαντζίδης: “Λαϊκά δεν λες; Αυτά είναι πιο πολύ τραγούδια της πείνας”. Από την άποψή του είχε δίκιο, γιατί εκείνη την εποχή σκίζανε τα λαϊκά... Τέλος πάντων, δεν του άρεσα, μετά πήγα στη Lyra, στην Columbia, δυο τρεις φόρες με άκουσε ο Ξαρχάκος, ο Ζαμπέτας. Δεν απογοητεύτηκα, όμως, η φωνή μου ήταν παιδική. Ετσι δεν πτοήθηκα από την απόρριψη που έτρωγα και συνέχισα μέχρι την ακρόαση με τον Μάκη Μάτσα, από όπου ουσιαστικά ξεκίνησα...»

Μιλάει με αγάπη και σεβασμό για τους σπουδαίους συνθέτες της καριέρας του (τον Στ. Κουγιουμτζή, που ήταν «ο άνθρωπός του», τον Απ. Καλδάρα που τον αποκαλούσε «θείο» και τον Ακη Πάνου, για τον οποίο ήταν πάντα «ο μικρός»), καθώς και για το «μεγαλείο του Μίκη Θεοδωράκη» που, όπως λέει, «μαζί με τον Κουγιουμτζή τού χάραξαν πορεία», αλλά και για τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη και τους σημαντικούς καλλιτέχνες που γνώρισε. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η εξιστόρησή του για τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, που τον γνώριζε από μωρό (λέει πως μια βραδιά στο κέντρο όπου τον είχε πάει ο πατέρας του τον... κατούρησε) και αποκαλύπτει τι του είπε ο αείμνηστος τραγουδιστής στα τελευταία του, στην Εντατική: «Να κοιτάξετε να μην υπάρχει κανένα καρφί στο φέρετρο και με ενοχλεί μέσα από το κοστούμι...»