Μανώλης Δεστούνης: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο»

Ο γνωστός ηθοποιός μίλησε για τον θάνατο, αλλά και για το τι θα ήθελε να είναι αν δεν ήταν ηθοποιός.

Φοβάστε το μέλλον;

«Θανατερή ερώτηση. Δεν φοβόμουν, ούτε φοβάμαι τον θάνατο. Τώρα όμως που έχω μικρό παιδί, λέω ότι θέλω να ζήσω ακόμα μερικά χρονάκια να τον μεγαλώσω, να τον δω ταχτοποιημένο. Όπως όλοι οι γονείς»

Διάβασα πως περάσατε μια ταλαιπωρία με την υγεία σας, αλλά έχει τελειώσει.

«Ναι, αλλά πάντα υπάρχει κάποιος φόβος. Είμαι γενικά αμελής. Τελευταία έκανα και μια επέμβαση στο γόνατο, αλλά στη σκηνή είμαι 28 χρονών.-Έχω παίξει με όλους τους ηθοποιούς, εκτός από τον Λογοθετίδη που δεν πρόλαβα, γιατί πέθανε το 1960 κι εγώ τότε ήμουν φαντάρος στη Σμύρνη. Από εκεί ξεκίνησα σαν ηθοποιός»

Πώς ξεκίνησε αυτό;

«Ήμασταν μαζί με τον Μπαρμπαρ, τον Κώστα Παναγιωτόπουλο, φαντάροι. Εξήντα χρόνια φίλοι. Έγραφε σκετσάκια κι εγώ τα σκηνοθετούσα και τα έπαιζα. Όταν απολυθήκαμε, με πήρε από το αυτί που λέμε και με πήγε στη σχολή Θεοδοσιάδη»

Είχατε σκεφτεί ποτέ να κάνετε κάποια άλλη δουλειά;

«Ονειρευόμουν να γίνω τραγουδιστής. Τραγουδώ και στην παράσταση. Τώρα που γέρασα, περιαυτολογώ λίγο. Παλιά, ήμουν μετριόφρων, κι αυτό με έβλαψε πολύ».

Να κλείσουμε με ένα όνειρο;

«Σε σχέση με το όνειρο, θα κλείσουμε με ένα απόφθεγμα του Ντίνου Ηλιόπουλου. «Οι άνθρωποι γενικά, κι εμείς οι ηθοποιοί, πρέπει να ονειρευόμαστε. Ονειρεύομαι Ι στα 96 μου τι ρόλους θα παίξω. Πού θα πάω αργότερα. Πού θα ταξιδέψω.» Όλοι πρέπει να ονειρευόμαστε, θα ήθελα να παίξω τον βασιλιά Ληρ, κι ας είμαι κωμικός. Υπάρχει ηθοποιός. Ο Λογοθετίδης ας πούμε, ήταν μ δραματικός και κωμικός. Ή ο Σταυρίδης. Παίζαμε μαζί, έκανα τον πρώτο κωμικό ρόλο, κι εκείνος δραματικό. Καθήλωσε το κοινό».

Ποιον δεν θα μπορέσετε να ξεχάσετε ποτέ;

«Τον Φωτόπουλο και τον Μπάρκουλη. Αξέχαστοι. Στη σκηνή πρωτόπαιξα με κοστούμι του Ανδρέα. Είχαμε τον ίδιο σωματότυπο», λέει στο περιοδικό Χάι.