Γιάννης Βούρος: «Δεν μπορώ, γίνομαι θηρίο όταν…»

Ωστόσο, αποκάλυψε τι είναι αυτό που τον κάνει θηρίο και τον βγάζει εκτός εαυτού, σε σχέση με τις συμπεριφορές των άλλων.

'Εχεις όμορφες παιδικές αναμνήσεις;

«Δεν μπορώ να πω ότι στερήθηκα πράγματα. Δεν είχα, όμως, και την άνεση άλλων παιδιών, να κάνω ταξίδια ή το κέφι μου με ακριβά αμάξια.Ήμουν ένα προσγειωμένο παιδί και στην ουσία δεγ με ενδιέφεραν όλα αυτά τα εντυπωσιακά πράγματα, όπως το να πάω διακοπές ως έφηβος στη Μύκονο ή να διασκεδάσω στα ακριβά κλαμπ της εποχής»

Το ακριβό αμάξι το οδήγησες αργότερα στη ζωή σου;

«Όχι, δεν έχω τρέλα μ' αυτά. Κάποια στιγμή βρέθηκα να οδηγώ ένα τζιπ επειδή ήμασταν μεγάλη οικογένεια και θέλαμε να κάνουμε ταξίδια. Αυτό κράτησε ένα-δυο χρόνια, μετά το πούλησα. Ουσιαστικά, από τα 18 μου κυκλοφορώ παντού με τη μηχανή. Ακόμη κι όταν τύχει να βρίζω και να σιχτιρίζω γιατί βρέχει, τη μηχανή δεν την αλλάζω, είναι κομμάτι της ζωής μου».

Δεν σκέφτεσαι «Καλύτερα να μη βρίσω τώρα γιατί θα με αναγνωρίσουν»;

«Δεν μπορώ, γίνομαι θηρίο όταν βλέπω οδηγούς -άντρες ή γυναίκες- με το κινητό στο χέρι, να οδηγούν και να βγάζουν selfies.Έχω κινδυνεύσει έτσι και εκεί έβρισα πολύ, χάνοντας ουσιαστικά το δίκιο μου. Βεβαίως, έχω υποστεί κριτική γι' αυτό. Σε ένα φανάρι με πρόλαβε ένας και μου λέει «Ωραία, κύριε Βούρο, μπράβο σας». Του απαντάω «Με συγχωρείς, άνθρωπε μου, αλλά κι εμένα δεν τρέχει ούζο στις φλέβες μου. Αίμα έχω και οι σφυγμοί μου, όταν χωρίς φλας μου κλείνεις τον δρόμο και πας να με πετάξεις στο πεζοδρόμιο, πάνε στους 170». Δεν μπορώ, εκρήγνυμαι. Δεν είμαι ο άνθρωπος που δεν θα μιλήσει ή θα σκεφτεί την κοινωνική του θέση. Στο κάτω κάτω, μια δουλειά βιτρίνας κάνουμε. Μας κρίνουν από την τηλεόραση ή το θέατρο και υπο¬τίθεται ότι πρέπει εμείς να είμαστε το παράδειγμα στην κοινωνία. Ε, κάποιες φορές αυτό δεν γίνεται», λέει στο People.