13 χρόνια χωρίς την Αλίκη

Την 23η Ιουλίου του 1996 μία ολόκληρη Ελλάδα βυθιζόταν στην απόλυτη θλίψη. Ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της έφευγαν για το μεγάλο ταξίδι και όλοι μας νιώθαμε ακριβώς την ίδια απώλεια. Την απώλεια εκείνου του κομματιού του εαυτού μας που έπαιρνε μαζί της η αξέχαστη Αλίκη. Έρχονταν στη μνήμη όλων τα συγκινητικά λόγια της ίδιας, λυγισμένης πια από την αρρώστια της στις 28 Απριλίου, όταν πάνω στη σκηνή θεάτρου της Θεσσαλονίκης όπου ανέβαζε τη “Μελωδία της Ευτυχίας” έλεγε μπροστά στο κοινό της με ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της την αγωνία της: “Όταν γίνω καλά, θα ξανάρθω και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί”. Κάτι που δεν κατάφερε να κάνει ποτέ αφού η επάρατη νόσος την είχε ήδη νικήσει. Ο θάνατός της ήρθε τρεις μόλις μέρες μετά τα 63α γενέθλιά της.
Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε στο ξεκίνημα μιας λαμπερής πορείας με τεράστιες επιτυχίες, εκατομμύρια εξώφυλλα και πολλή αγάπη από τον κόσμο. Τι να πει κανείς βέβαια για την πολυτάραχη προσωπική της ζωή; Όλοι λίγο ως πολύ γνωρίζουμε τη γεμάτη πάθος σχέση της και τον γάμο της με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ ο οποίος έληξε άδοξα, τον δεύτερο άντρα της ζωής της, τον Κύπριο επιχειρηματία Γιώργο Ηλιάδη με τον οποίο κατάφεραν να κρατήσουν τον γάμο τους κρυφό για αρκετά μεγάλο διάστημα αλλά και τους μεγάλους έρωτές της με τον αξέχαστο Βλάσση Μπονάτσο και αργότερα -μέχρι τα τέλη της ζωής της- με τον Κώστα Σπυρόπουλο. Μεγαλύτερη αγάπη της ζωής της φυσικά ο γιος της Γιάννης Παπαμιχαήλ που βρισκόταν μέχρι και την τελευταία της πνοή στο πλευρό της...
Για πολλά χρόνια και στο μέλλον, όλοι μας θα τη θυμόμαστε λαμπερή να δίνει τον καλύτερο εαυτό της για τον ρόλο της ως ναζιάρα γατούλα και πονηρό... θηλυκό, όπως καθιερώθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο.