Αλέξανδρος Ρήγας: «Όλες τις μάχες που έδωσα στον έρωτα τις έχασα»

Ακόμη, αναφέρεται στη χρυσή δεκαετία των 90s-00s, μια εποχή που για εκείνον η δουλειά ήταν ακατάπαυστη, και παράλληλα δηλώνει ότι πλέον επιθυμεί άλλα πράγματα.

Πώς ήταν εκείνα τα χρονιά της μαζικής επιτυχίας

Δούλευα ασταμάτητα. Την ίδια στιγμή έκανα μια ήσυχη, συντηρητική ζωή, πολύ έξω από εκείνο το ένδοξο lifestyle που ήθελαν οι δεκαετίας 90s – 00s. Δούλευα πολύ γιατί το τέρας μέσα μου δεν χόρταινε. Ήθελε κι άλλο, κι άλλο. Από το 2011 και μετά, έχασα δυο-τρεις φορές άγρια την μπάλα. Ένιωσα να διαταράσσεται η σχέση μου με το κοινό, κάπου να χάθηκε η εμπιστοσύνη. Ένιωσα αυτό το «κουραστήκαμε» και είχαν απόλυτο δίκιο, γιατί όσα έκανα τότε σε θέατρο και τηλεόραση δεν ήταν από κέφι. Ήταν η ανάγκη να πιει αίμα το τέρας μέσα μου. Και το κοινό δεν είναι χαζό. Ακόμη και αν δεν μπορεί να το χωρέσει σε λέξεις, το διαισθάνεται. Θα μπορούσα να έχω αποφύγει τότε κάποιες δουλειές, αλλά χωρίς το θέατρο και την τηλεόραση δεν έχω οξυγόνο..

Όλη η ζωή σου είναι η δουλειά σου;

Είμαι ευτυχισμένος όταν δουλεύω. Ακόμη και δυο-τρία ταξίδια που μπορεί να χαρίσω στον εαυτό μου -η μόνη πολυτέλεια που του επι­τρέπω- είναι για να παρακολουθήσω θέατρο και ό,τι έχει να κάνει με αυτό που λέμε «Τέχνη και Πολιτισμός». Πριν από πέντε μέρες ήμουν στο Λονδίνο. Θα μπορούσα να κάθομαι σε μια μπιραρία, να πίνω μπίρα και να χαζεύω. Προτίμησα να επισκεφθώ με τα κουτσοαγγλικά μου την Εθνική Πινακοθήκη, που είχε μια έκθεση με πειραγμένα πορτρέτα όλης της βασιλικής αυλής από το 1500 μέχρι το 1750, και το καταχάρηκα. Τα υπόλοιπα τα έχω αφήσει συνειδητά στην άκρη. Αυτό που λέμε «προσωπική ζωή». Όλες τις μάχες που έδωσα στον έρωτα, γιατί ο έρωτας είναι ένας πό­λεμος σκληρός και ανελέητος, τις έχασα. ‘Η έτσι αισθανόμουν.

Δύσκολη απόφαση αυτή...

Μέχρι τα 48 μου λειτουργούσα στα κόκκινα. Και τα ένσημα -βαρέα και ανθυγιεινά- μαζεύο­νται. Εκεί κατάλαβα ότι δεν με παίρνει άλλο το παιχνίδι των σχέσεων. Και δεν το λέω με παρά­πονο ή πίκρα. Συνειδητοποιώ πια ότι μπορώ να είμαι ήρεμος χωρίς να αποζητώ οποιαδήποτε αγαπησιάρικη σχέση για να υπάρχω και να «σταμπιλάρομαι» ως κοινωνικό όν. Αισθάνομαι γενικά ότι έκλεισε ένας κύκλος για μένα. Μαζί και μια ολόκληρη εποχή. Αναζητώ άλλα πράγματα, ακόμη και στη δουλειά μου. Δεν ξέρω αν είμαι ικανός να τα καταφέρω, αλλά έχω τη μικρή πολυτέλεια να τα δο­κιμάσω και να πω «Θα κάνω και δυο χασούρες». Το οφείλω σε μένα. Το κοινό μπορεί να θέλει μέχρι να πεθάνω να βλέπει από μένα πέντε γέλια και Δύο Ξένους. Και ενδεχομένως να μη με ακολου­θήσει. Εμένα, όμως, η ψυχή μου θέλει άλλα πράγ­ματα. Ένα από αυτά είναι να ανεβάσω τo Αμερικανικό Ρολόι του Arthur Miller...

Πηγή: People