Ο Αργύρης Αγγέλου μιλά για την οικογένειά του και τα ερεθίσματά του

Σε συνέντευξή του αποκαλύπτει ότι του αρέσουν τα καινούργια πράγματα και αποκαλύπτει πώς αισθάνεται που πλέον παίζει στο θέατρο, ενώ όταν ήταν μικρός κάτι τέτοιο αποτελούσε όνειρο.

Παίζεις στην παράσταση «Ζητείται Ψεύτης».

Είμαστε στο θέατρο «Παλλάς», μέχρι την Κυ­ριακή των Βαΐων. Είναι από τα πιο γνωστά έργα του Δημήτρη Ψαθά, πιο επίκαιρο από ποτέ, μιλάει για το ψέμα στην πολιτική. Είναι η ιστορία ενός βου­λευτή, ο οποίος έχει τάξει άπειρα ρουσφέτια σε ψηφοφόρους για να τον ψηφίσουν και καλείται να τα πραγματοποιήσει, πράγμα που δεν γίνεται ποτέ κι εκεί αναζητά έναν καλό ψεύτη για να μπορέσει να τους δια­χειριστεί όλους αυτούς. Η κατάληξη του έργου είναι αυτό που συμβαίνει και στη ζωή, ότι με τα πολλά ψέματα στο τέλος δεν ξεμπερδεύει ποτέ και δεν ξέρεις ποια είναι η αλήθεια. Ο σκηνοθέτης, ο Πέτρος Ζούλιας, το έχει διαν­θίσει, το έχει «ανοίξει» το έργο. Είναι μια παράστα­ση που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.

Σου αρέσει να δο­κιμάζεσαι σε και­νούργια πράγματα και νέους υποκριτικούς κώδικες;

Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σ' ένα κλασι­κό ελληνικό έργο. Στο παρελθόν έχω υπάρξει σε ανεβάσματα ελληνικών ταινιών, αλλά τότε ήμουν μικρούλης και είχα μικρά ρολάκια. Χαίρομαι να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα και να γνωρίζω καινούργιους υποκριτικούς κώδικες.

Τολμάς χωρίς φόβο και ενδοιασμό;

Αυτό είναι το μαγικό, γιατί αλλιώς βαριόμαστε να κάνουμε συνέχεια τα ίδια.

Πώς αισθάνεσαι όταν από παιδάκι παρακολουθούσες τα έργα αυτά και τώρα είσαι «κομμάτι» τους στη θεατρική σκηνή;

Εγώ μεγάλωσα στην περιφέρεια, στη Χαλκίδα, οπότε δεν είχα την πολυτέλεια και την ευκαιρία, όπως δεν είχα και μια οικογένεια που ήταν εξοικειωμένη σ' αυτό, και δεν πηγαίναμε στο θέατρο. Οι γονείς μου δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και η μάνα μου είχε να μεγαλώσει 5 παιδιά, δεν είχαν πολύ χρόνο για να έρχονται την Αθήνα για τέτοιου είδους διασκέδαση. Συνεπώς, όταν μεγάλωσα πολύ και μπορούσα πια να παίρνω το λεωφορείο από τη Χαλκίδα και να έρχομαι στην Αθήνα να βλέπω παραστάσεις, ξεκίνησα να βλέπω θέατρο. Τα ερεθίσματα μου, όταν ήμουν μικρότερος, ήταν οι ελληνικές ταινίες, τα σίριαλ, το «θέα­τρο της Δευτέρας», τα θεατρικά στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ. Στο έργο αυτό έχουμε «κρατήσει» την εποχή, δεν το έχουμε φέρει στο... σήμερα.

Πηγή: Λοιπόν