Μαρία Ιωαννίδου: «Η ζωή για μένα είναι αξία»

Η Μαρία Ιωαννίδου σε πρόσφατη συνέντευξή της ανέφερε ότι τα βλέπει όλα αισιόδοξα παρότι η ζωή την κακομεταχειρίστηκε, ενώ μίλησε και για τις χρυσές εποχές του ελληνικού κινηματογράφου.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 2 PHOTOS

Είστε ένας αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος. Σωστά;

«Είμαι έτσι σαν κουλτούρα, σαν συνείδηση. Δεν το δούλεψα ποτέ στη ζωή μου αυτό. Είμαι χαρούμενος άνθρωπος, αγαπάω το χιούμορ. Έχω ζήσει με χιουμορίστα, με τον Φρέντυ Γερμανό, πάνω από 20 χρόνια, απλώς συνειδητά και ρεαλιστικά δεν μπορώ να μη βλέπω και το μέλλον. Υπάρχει και αυτό το κομμάτι, το οποίο το περνάω μόνη μου. Αλλά όσο υπάρχουν ρόλοι που να έχουν σχέση με αυτό, μου πάνε πάρα πολύ».

Τα βλέπατε πάντα όλα με τόση αισιοδοξία;

«Ναι, φυσικά. Η ζωή με κακομεταχειρίστηκε, αλλά εγώ την πολέμησα. Μου έχουν τύχει πολύ άσχημα πράγματα στη ζωή μου. Έχασα την οικογένεια μου πολύ νωρίς, τη μαμά μου 50, τον μπαμπά μου 52, τον αδελφό μου 67. Έπαθα παράλυση στα χέρια και στα πόδια όταν ήμουν 20 ετών, γιατί έπαθα σοκ που πέθανε η μαμά μου. Είναι γνωστά όλα αυτά. Όμως εγώ βγήκα μέσα από αυτά με χρώμα ροζ με χιούμορ, με διάθεση. Η ζωή για μένα είναι αξία. Πιστεύω πως πρέπει να πολεμάμε για να φέρουμε στη ζωή μας το καλύτερο και να προσφέρουμε και στους άλλους. Δεν μιζεριάζω, δεν είμαι το είδος της ξινής, της φοβισμένης. Είμαι γενναία».

Έχετε ζήσει τις χρυσές εποχές του ελληνικού κινηματογράφου...

«Έχω κάνει μόνο δέκα ταινίες και από αυτές έτυχε οι τρεις να κάνουν τρομερή επιτυχία. Από τη μία μου κακοφαίνεται όταν μου το λένε αυτό και από την άλλη, ναι αυτές οι εποχές ήταν σημαντικές για εμένα γιατί όντας 18 χρόνων συναντούσα μορφές όπως η Βλαχοπούλου, ο Δαλιανίδης, ο Σειληνός, ο Εξαρχάκος, η Λάσκαρη. Στα μάτια ενός παιδιού ήταν μαγικό. Δεν έγινα σταρ. Καμιά φορά με λένε σταρ και τσαντίζομαι. Δεν μπορώ να πω ότι έχω κινηματογραφική καριέρα, απλώς συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους και ηθοποιούς και ζούσα το όνειρο μου».

Τι θυμάστε από τότε;

«Τότε υπήρχαν πολλά μαζεμένα ταλέντα, σκηνοθέτες, συγγραφείς, ηθοποιοί. Βίωνες Χόλιγουντ, χωρίς να υπάρχουν πολλά λεφτά. Υπήρχε κέφι, διάθεση, ήταν όλοι πρόσχαροι, ζωντανοί, ταλαντούχοι, δημιουργικοί άνθρωποι. Υπήρχε πάθος και μεράκι τότε, τα οποία δεν υπάρχουν τώρα παντού. Υπήρχε αρρώστια για τη δουλειά. Ακούω τώρα παιδιά να λένε «θα πάω και στο πάρτι», «θα πάω και θα πιω τον καφέ μου, θα κάνω το ταξίδι μου. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν τέτοια. Εγώ δεν έκανα παιδιά, για τη δουλειά αυτή. Τι λέμε τώρα; Πέθανε η μάνα μου και εγώ πήγαινα στο θέατρο γιατί είχα πρεμιέρα», λέει στο My TV