Κόρα Καρβούνη: Αποκάλυψε τους φόβους της (photos)

Η ηθοποιός ανέφερε ακόμη πώς βίωσε την επιτυχία, τι έχει μάθει μεγαλώνοντας αλλά και για ποιους λόγους έχει πει «συγγνώμη» στον εαυτό της.

Έλεγες ότι η ζωή είναι μικρή. Αυτό πότε το κατάλαβες;

Ευτυχώς, το κατάλαβα αρκετά νωρίς. Και τώρα τρέχω να προλάβω. Οταν λέω νωρίς, εννοώ εκεί γύρω στα 28 με 30. Τώρα τελευταία άρχισα να συνειδη­τοποιώ και κάτι άλλο: Η ζωή, εκτός από μικρή, είναι και ανεξέλεγκτη. Όσο περισσότερο συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι δεν έχεις κανέναν έλεγχο, τόσο καλύτερα θα ζήσεις.

Με τα χρόνια νιώθεις πιο απενοχοποιημένη;

Έχω γίνει πιο απενοχοποιημένη αλλά έχω γίνει και πιο φοβισμένη. Θα σου πω τι συμβαίνει: Όσο μεγαλώνεις, πλησιάζεις προς τον θάνατο. Αρα δη-.μιουργούνται περισσότερες αντιστά­σεις και μεγαλύτερες φοβίες: Τρέμεις το ατύχημα, τρέμεις τον θάνατο. Του­λάχιστον εμένα αυτό μου συνέβη.

Δώσε μου ένα ενδεικτικό παράδειγμα.

Θα σου δώσω ένα απλό έως αστείο παράδειγμα. Αλλά για μένα ήταν σο­βαρό. Λάτρευα να πηδάω από βράχους, νεροτσουλήθρες κ.ο.κ. και είχαμε πάει στην Κύπρο με τις “Ικέτιδες τoυ Ευρι­πίδη”, όπου επισκεφθήκαμε ένα απί­θανο aqua park στην Αγία Νάπα. Στην τρίτη νεροτσουλήθρα εγώ σταμάτησα.

Σας κάνω εικόνα, όλο τον θίασο μαζί, στις νεροτσουλήθρες.

Δεν ήμασταν όλοι, μόνο δύο άτομα πήγαμε από τον θίασο. Οι άλλοι ήταν στα Κατεχόμενα, να βρεθούν σε κάτι σοβαρό οι άνθρωποι, κατάλαβες; Και εμείς στις νεροτσουλήθρες σαν τα παι­δάκια. Εκεί συνειδητοποίησα ότι πλέον φοβάμαι. Κάτι που δεν είχα πα­λαιότερα, πηδούσα με το κεφάλι από τα 20 μέτρα. Και νομίζω όλοι αυτοί οι φόβοι διογκώνονται όταν πια αποκτή­σεις παιδιά, γιατί έχεις ευθύνη.

Τι άλλο μαθαίνει κανείς μεγαλώνοντας;

Τον εαυτό του. Οποιος θέλει, έτσι; Σε εμάς τους ηθοποιούς είναι η απαρχή της δουλειάς μας, δεν γίνεται αλλιώς. Αλλά το στοίχημα δεν είναι μόνο να ανακαλύψεις τον εαυτό σου. Το στοί­χημα είναι να τον σεβαστείς. Να αγκαλιάσεις και τις δυσάρεστες πλευρές σου, όχι μόνο τις ευχάριστες. Να τον αποδεχθείς. Να τον αγαπήσεις. Να του πεις «μπράβο». Αλλά και μία συγγνώμη ίσως στο μικρό παιδάκι που βρίσκεται κάπου εκεί μέσα και σε έχει βοηθήσει να επιβιώσεις όλα αυτά τα χρόνια.

Ποιες συγγνώμες του είπες εσύ;

«Συγγνώμη που δεν σε άκουσα». Πολλές φορές ο εαυτός μας ξέρει καλύτερα, εμείς του πάμε κόντρα. Άπαξ και το καταλάβουμε αυτό, λυτρωνόμαστε. Τότε έρχεται η απενοχοποΐηση που λέγαμε πριν.

Ως παιδί, τι σου έλειψε;

Ξέρεις τι γίνεται; Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς, γιατί κάθε παιδί είναι ανι­κανοποίητο και μπορεί να μην είμαι δίκαιη. Νομίζω αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα του ανθρώπου, το ανικανοποίητο. Δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τί­ποτα. Κι αυτό στην εποχή μας έχει πάει σε άλλο επίπεδο, έχει αναχθεί στο ύψιστο πια. Σίγουρα λοιπόν, ως παιδί, θα είχα ακόμη πιο έντονο αυτό το ανικα­νοποίητο. Εδώ το έχουμε ως ενήλικες, δεν θα το έχουμε ως παιδιά;

Βέβαια κάνεις και μια δουλειά που σε ισορροπεί αρκετά...

Σχετικό είναι αυτό. Η υποκριτική μπορεί να μη σε ισορροπήσει. Διαφωνώ με τη γνώμη ότι η υποκριτική είναι ψυχοθεραπεία, Δεν θεραπεύτηκε ποτέ κανείς. Σου μαθαίνει πράγματα για τον εαυτό σου, αλλά μπορεί να γίνει και βαθιά ναρκισσιστική. Και να αρχίσει ένας απίστευτος ακκισμός και βαυκαλισμός, που δεν θα σε εξελίξει καθόλου.

Ποιοι ήταν οι δικοί σου μηχανισμοί αντίστασης για να μην πέσεις σε αυτή τη λούμπα;

Σίγουρα όλο αυτό ξεκινά από το σπίτι και τον χαρακτήρα του καθενός. Ενώ κάνω ένα επάγγελμα συνυφα­σμένο με την εικόνα και πολύ εύκολα μπορεί κανείς να αρχίσει να ναρκισ­σεύεται, συνειδητοποίησα αρκετά νω­ρίς ότι έχω μια τεράστια ευθύνη προς το κοινό.

Όταν ανεβαίνω επί σκηνής και διαχειρίζομαι τα συναισθήματα σου, έχω ευθύνη. Αρα το να μείνω στο απλό - ναρκισσιστικό, αν ήμουν καλή ή όχι, δεν έχει κανένα νόημα. Τώρα, για να είμαι δίκαιη, μπορεί παλαιότερα να το είχα κι εγώ αυτό, αλλά, γενικά, ήμουν ένα ντροπαλό παιδί. Την επιτυ­χία την αντιμετώπισα με πολύ μεγάλη σεμνότητα. Για να τη χωρέσω. Την αποτυχία τη δέχεσαι πιο εύκολα, η επιτυχία είναι δύσκολη. Και όταν μου 'ρθε μόλις στα 25, με τις Σεξουαλικές Νευρώσεις των Γονιών Μας., στο θέα­τρο του Νέου Κόσμου, ντράπηκα σχε­δόν. Αναρωτήθηκα «Ποια είμαι εγώ που μου δόθηκε αυτό το δώρο;».

Σε φόβισε;

Ε, βέβαια, ήταν κάτι τεράστιο. Είχα μόλις τρία χρόνια που τελείωσα τη σχολή και βρέθηκα πρωταγωνίστρια.

Πώς αντιλήφθηκες ότι τότε έκανες επιτυχία; Από το γεμάτο θέατρο; Από το ότι έγραφαν την επόμενη μέρα τα έντυπα για σένα;

Απ' όλα. Ήταν σαρωτικό. Ξυπνούσα κάθε πρωί και είχα δεκάδες μηνύματα που έλεγαν «Πάρε την τάδε εφημε­ρίδα, γράφει για σένα». Ύστερα, είχα φτάσει στο σημείο να έχω κλεισμένες πέντε συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις ₍ την εβδομάδα. Η ουρά στο θέατρο έφτανε μέχρι τον Σταυρό του Νότου, η παράσταση άρχιζε 21.15 και λόγω κόσμου ξεκινούσε στις 22.15. Δεν λέω ότι δεν χάρηκα. Αλλά με τρόμαξε ταυ­τόχρονα. Είπα «Κόρα, πρέπει να συ­ντονιστείς με αυτή την κατάσταση και να μην ξεφύγεις. Δεν έγινε και τίποτα. Κι έγιναν και πάρα πολλά».

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Πηγή: People