Βασίλης Μπισμπίκης: «Υπάρχουν αντιδράσεις στο "Άνθρωποι και ποντίκια" - Κάποιοι φεύγουν...»

Ο εκρηκτικός σκηνοθέτης και ηθοποιός μιλάει με αφορμή τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», στην οποία πρωταγωνιστεί.

Κάνεις πρόβες για τα «Κόκκινα φανάρια»…
Μέσα Μαρτίου θα τα ανεβάσω στο Cartel τα «Κόκκινα φανάρια». Θα είναι ένα άλλο έργο, ουσιαστικά. Η δομή του, όμως παραμένει. Τα «θέλω» των χαρακτήρων και η συντριβή τους είναι ίδια. Όμως το φέρνουμε στο 2020. Οι πόρνες της Τρούμπας του '60 γίνονται τραβεστί στον σημερινό Βοτανικό. Ο καπετάνιος γίνεται φορτηγατζής. Ο χορογράφος Δημήτρης Παπάζογλου θα υποδυθεί την Κατερίνα. Μέσα από τα «Κόκκινα φανάρια» ήθελα να εξερευνήσω τι σημαίνει για εμάς το «περιθώριο».

Και τον «Πάτερα», το ψυχολογικό δράμα του Στρίντμπεργκ, τον οποίο σκηνοθέτησες και τώρα παίζεται στο «Αποθήκη»- και πάει πολύ καλά- τον έφερες στο σήμερα;
Ναι, το έκανα, ως γνωστόν, και στο «Άνθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ. Πάντα ψάχνω κείμενα σχετικά με αυτό με το οποίο θέλω να ασχοληθώ: τη φιλία, την ανατροφή ενός παιδιού... Μου αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος δουλειάς. Δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει λίγο πιο ασήμαντο το έργο σε σχέση με το τεράστιο σε αξία πρωτότυπο. Εμένα με νοιάζει να αφορά άμεσα τον θεατή. Να μην τον αφήνει να πάρει απόσταση από αυτό που συμβαίνει, επειδή αφορά μια άλλη εποχή. Δεν θέλω να παίρνει καμία απόσταση ο θεατής.

Το σύγχρονο κοινό αντέχει περισσότερο να βλέπει την αλήθεια κατάματα;
Ναι, μάλλον. Πριν από 10 χρόνια μπορεί να μη δεχόταν κάτι τόσο ακραίο, ειδικά στη σκηνή. Όμως νομίζω ότι κουράστηκε από τα «κλισέ» και τα δήθεν. Θέλει να καταλαβαίνει τι θέλει να πει ο ποιητής.
Με δυο λόγια, ο κόσμος έχει ανάγκη να συγκινηθεί. Για να συγκινηθεί, πρέπει να ταυτιστεί. Να αναγνωρίσει την πραγματικότητα σε αυτό που βλέπει μπροστά του.
Αυτό εισπράττω. Την προηγούμενη Κυριακή, στον «Πατέρα», έγινε κάτι πρωτοφανές: το θέατρο ήταν γεμάτο. Βγαίνουν οι ηθοποιοί μετά την παράσταση και βλέπουν να μοιράζονται νερά σε οκτώ ανθρώπους που έκλαιγαν με λυγμούς.
Προχθές στα «Ποντίκια», το κοινό χειροκροτούσε και δεν σηκωνόταν από τα καθίσματα. Για πέντε ολόκληρα λεπτά, δεν κουνήθηκε κανείς.
Νιώθω, λοιπόν, ότι αν τους αρπάξεις από την καρδιά, αν τους ταρακουνήσεις αληθινά, τότε κάτι γίνεται πραγματικά.

Την περίμενες την τεράστια επιτυχία του «Άνθρωποι και ποντίκια;»
Καθόλου! Έλεγα στα παιδιά «ή που θα γίνει κάτι καλό ή που θα φάμε ντομάτες!».
Μη νομίζεις υπήρξαν και υπάρχουν αντιδράσεις. Κάποιοι φεύγουν.
Δεν συμφωνούν, ας πούμε, με τις βρισιές που ακούγονται, όμως εγώ ξέρω ότι αν αυτοί οι ήρωες δε μιλούσαν έτσι, θα ήταν ένα ψέμα.
Με τα «Ποντίκια» έκανα κάτι πολύ προσωπικό. Αν αποτύχαινε, μπορεί να με πήγαινε πολλά βήματα πίσω. Όμως η επιτυχία τους μου έδωσε δύναμη.
Και τώρα δεν φοβάμαι πια να εκτεθώ. Δεν φοβάμαι να μιλήσω με μια φόρμα που δεν θα είναι καθόλου αποδεκτή στο θέατρο, να σοκάρω. Αν εγώ πείθομαι, έληξε.
Δεν θα κάτσω να σκεφτώ αν είναι σωστό θεατρικά ή αν θα αρέσει. Προσπαθώ και θα προσπαθώ να είμαι ακόμα πιο προσωπικός σε αυτό που κάνω.

Πηγή: Real