Δάφνη Λαμπρόγιαννη: Πρωταγωνιστούσε σε μιούζικαλ και δηλώνει ότι δεν της αρέσει καθόλου το είδος!

Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη αποφάσισε φέτος να δοκιμαστεί σε ένα είδος που δεν είχε ξανακάνει, το μιούζικαλ. Ήταν η Μαμά Μόρτον στο «Σικάγο» που ανέβαινε στο Ολυμπία από τον Γιάννη Κακλέα πριν το κατεβάσει ο κορονοϊός.

Ίσως γιατί, όπως λέει, «μεγαλώνοντας πρέπει να κάνει κανείς τα πράγματα που αποφεύγει, για να μη γερνάει ούτε υποκριτικά ούτε σαν άνθρωπος».

Έμπειρη ηθοποιός, με κωμική φλέ­βα και φωνητικές δυνατότητες, μετρά στο ενεργητικό της επιτυχίες στο σα­νίδι και στη μικρή οθόνη. «Για να πω την αλήθεια, το μιούζικαλ είναι ένα είδος που δεν μου αρέσει καθόλου,

Διαβάστε τη συνέχεια στη gallery που ακολουθεί:

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 7 PHOTOS

Η βασική δυσκολία της Δάφνης Λαμπρόγιαννη στην παρά­σταση ήταν «ό λίγος χρόνος των προβών». Ένιωθε όμως προστατευμένη από τον ίδιο τον ρόλο, που «δεν έχει μεγάλη ευθύνη. Ήταν πιο ασφαλές. Το "Σικάγο " ανήκει στα μιούζικαλ που μου αρέσουν, κυρίως λόγω του Μπομπ Φος— πάντα θυμάμαι το "All that jazz"».

Τη Μαμά Μόρτον που υπο­δυόταν, «πιο πολύ την περιγράφουν παρά τη ζούσαμε», λέει. «Είναι εκείνη που ορίζει τα πράγματα στη φυλακή, που έχει σχέση φροντίδας αλλά και εκμετάλλευσης με τις κρατούμενες. Είναι ένας ρόλος φτιαγμένος, όπως έχουμε δει και στις ξένες παραγωγές, για να έρχεται κάποια προσωπικότη­τα, τρόπον τινά, συνήθως τραγουδί­στρια, και να κάνει αυτό το πέρασμα. Δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί σαν ρόλος κι αυτό μου έλειψε. Γιατί εμέ­να η πρόζα με απασχολεί. Έχει όμως ενδιαφέρον»

Η ίδια δεν θεωρεί τον εαυτό της κω­μική ηθοποιό αλλά «ηθοποιό που τυ­χαίνει να έχει μια ευκολία στην κωμω­δία, κάτι σαν δώρο. Έχει αμεσότητα η κωμωδία. Αν δεν γελάσει ο άλλος, σου κόβονται τα γόνατα. Αλλά και στο δράμα καταλαβαίνεις την αντίδραση. Απλώς στην κωμωδία ακούγεται».

Υστέρα από μία πενταετία στην επι­τυχημένη τηλεοπτική σειρά «Μην αρχί­ζεις την μουρμούρα», η Δάφνη Λαμπρόγιαννη απο­φάσισε να μη συνεχίσει. Ήθελε κότσια;

«Όχι. Το δικό μου το όριο ήταν αυτό. Πάντα προχωράω σε σχέση με αυτό που έχω στο μυαλό μου για το τι είναι υποκριτική. Από ένα σημείο και μετά, όταν αυτό δεν συνάδει με τα πράγματα που θεωρώ ότι είναι ποι­οτικά, ΟΚ, προτιμώ να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου και με το κοινό». Γιατί, όπως εξηγεί, «μετά από πέντε χρόνια κουράζονται τα πράγματα και δεν μπορεί να γραφτεί κάτι καινούρ­γιο, με ποιότητα, στην Ελλάδα του­λάχιστον. Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες». Και δεν το μετάνιωσε κα­θόλου.