Οδυσσέας Ιωάννου: «Το όνειρο είναι στάση απέ­ναντι στην πραγματικότητα»

Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Οδυσσέας Ιωάννου και Μιχάλης Τιτόπουλος, με αφορμή την «Κοινή ησυχία» που ανέβηκε στο θέατρο Διάνα (μια από τις παραστάσεις που όταν η ζωή μας επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς αξίζει να την δει) με τη σκηνοθετική επιμέλεια της Ελένης Ράντου, μιλούν για τα όνειρα και την ελπίδα.

Στη διάρκεια της ζωής, κάποιοι άνθρωποι καταρρέουν. Κοιτάζουν πίσω, δεν τους αρέσει καθόλου αυτό που βλέπουν και τους πιάνει αυτή η περιέργεια πώς θα ήταν τα πράγματα αν όλα ήταν διαφορετικά. Ονει­ρεύονται, δηλαδή, προς τα πίσω.

«Δεν βλέπω νόημα στο να φαντάζεσαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν είχες πράξει αλλιώς. Ακόμη και ως αυτογνωσία να το δεις για να μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη, ποτέ δεν θα ζήσεις δύο πανομοιότυπες συνθήκες για να μην κάνεις το ίδιο λάθος, θα κάνεις πάλι λάθος, αλλά θα είναι εντελώς καινούρ­γιο. Οι ζωές δεν αλλάζουν. Ακόμη κι όλα να τα αλλάξεις, δεν πρόκειται για καινούρ­για ζωή, αλλά για συνέχεια της προηγού­μενης με άλλους όρους» επισημαίνει ο Οδυσσέας Ιωάννου.

«Όχι, δεν κάνουμε ότι μπορούμε. Δεν γίνεται να είμαστε φτιαγμένοι για να κά­νουμε μόνο τόσα λίγα. Δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει, ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά» αναφέρει η Σοφία στην παράσταση, με τον Μιχάλη να συμπληρώνει «Τα δύσκολα μας διαλύουν. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν, οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο το τομάρι τους».

Τι θεωρείται, άραγε, επαναστατικό σήμερα; «Έχουν μετακινηθεί τόσο τα πράγματα που το επαναστατικό μοιάζει να μην είναι κά­ποια ριζική ανατροπή, αλλά η διαφύλαξη του αυτονόητου. Αν καταφέρεις να κρατή­σεις την ανθρωπιά σου, την πίστη σου στην ελευθερία, στη δημοκρατία, στις ιδέ­ες, να μην αθροίσεις τον εαυτό σου στην τυφλή ρητορική της μισαλλοδοξίας, δεν είναι καθόλου λίγο» τονίζει ο γνωστός στι­χουργός και συγγραφέας.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, το όνειρο να αρχίσει ξανά να κάνει φασαρία και να πάει κόντρα στην «Κοινή ησυχία». «Ίσως κάποιοι να αισθάνονται προδομένοι ή ματαιωμένοι και γι' αυτό να σταμάτησαν να κουβεντιάζουν για το ανέ­φικτο. Όμως το ανέφικτο δεν το ονειρεύ­εσαι για να το ζήσεις. Είναι ήδη δικαιω­μένο από τη στιγμή που αρχίζεις να το ονειρεύεσαι. Το όνειρο είναι στάση απέ­ναντι στην πραγματικότητα. Τη σέβεσαι, αλλά δεν τη θεωρείς μοναδική» καταλήγει ο Οδυσσέας Ιωάννου.

Πηγή: Έθνος