Σταύρος Νικολαΐδης: «Δεν θέλω ο γιος μου να γίνει εξαρτημένος από εμάς»
Για το πώς βιώνει την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση λόγω κορονοϊού, τι είναι αυτό που του έχει λείψει περισσότερο από όλα αλλά και για το πώς εξελίσσεται η καθημερινότητα του, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Σταύρος Νικολαΐδης.
Οι αγκαλιές και τα φιλιά δικών σου ανθρώπων, οικείων προσώπων, σου έχουν λείψει;
«Εμείς μέσα στο σπίτι αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε συνέχεια, άλλη δουλειά δεν κάνουμε και, όπως λέει και η γυναίκα μου: «Αν είναι να... πάω, να... πάω φιλημένος και αγκαλιασμένος». (Γέλια.) Το ότι μπορείς να κάνεις πράγματα από το σπίτι, σε τράπεζες, δημόσιες υπηρεσίες και όλα αυτά, είναι καλά. Η Ελλάδα είχε μείνει πίσω, πρέπει να μάθουμε να τα κάνουμε, αλλά φοβάμαι ότι αυτό οδηγεί και σε μια απομόνωση, είναι δίκοπο μαχαίρι. Στα πολύ καλά είναι ότι έχει υποχωρήσει η μόλυνση του περιβάλλοντος. Πρέπει να μάθουμε ως άνθρωποι να φερόμαστε σωστά στον πλανήτη αυτόν. Δεν μπορεί να τα περιμένεις όλα από το κράτος και την κυβέρνηση, πρέπει να κάνεις κάτι και μόνος σου. Η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί και θεωρώ ότι αντεπεξέρχεται πάρα πολύ καλά μέχρι στιγμής»
Είναι άναρχο πνεύμα ο Έλληνας; «Είναι, αλλά τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί αυτή την αναρχία οπώς τον βολεύει, δεν αντιστέκεται σε μεγάλα θέματα και αντιστέκεται στο πώς θα καλοπεράσει και να κάνει εκεί επανάσταση. Βλέπεις νέους ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν βγει στους δρόμους για όλα όσα έχουν συμβεί την τελευταία 10ετία στη χώρα, όπως το ότι δεν έχουν δουλειά, ότι αμείβονται με λίγα χρήματα, αλλά να βγαίνουν στο δρόμο γιατί ο ΠΑΟΚ δεν θα πάρει το πρωτάθλημα! Αυτό είναι κάτι που με τρελαίνει, με εξοργίζει, δεν μπορώ να το διανοηθώ. Αν είναι αυτό μόνο που σε νοιάζει, καλά κάνουν και σου τα κάνουν, που σε αφήνουν άνεργο, που δεν σε πληρώνουν, εκτός αν έχεις κάπου μαζεμένα λεφτά ή ζεις μέχρι τα 40 σου με τη μάνα σου και σε ταΐζει εκείνη - που έχουμε τέτοια παραδείγματα πολλά. Εγώ δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Όταν ξεκίνησα να μένω μόνος μου, παρόλο που η μάνα μου έμενε κοντά, εγώ δεν έκανα τέτοια...»
Τι εννοείς;
«Δεν πήγαινα στη μάνα μου για να φάω, προτιμούσα να φάω κάτι έξω, ούτε ποτέ πήγαινα να μου πλύνει ρούχα. Έπρεπε να με φωνάξει εκείνη, να μου πει 10 φορές «έλα να φας». Δεν ήθελα να πάω, ήθελα να είμαι αυτόνομος, αυτεξούσιος, για να μην μπορεί κανείς να μου πει τίποτα και να γλιτώνω και την γκρίνια»
Με τον ίδιο τρόπο μεγαλώνεις και το γιο σου, έτσι θέλεις να λειτουργήσει στη ζωή του;
«Έτσι ακριβώς τον μεγαλώνω, δεν θέλω να γίνει εξαρτημένος από εμάς - να είναι αυτόνομος και να διαχειριστεί μόνος του τη ζωή του. Κάποια στιγμή εμείς θα «φύγουμε», αλλά και όσο θα είμαστε μαζί του, δενθέλω να κρέμεται από τα «βρακιά» της μάνας του και τα δικά μου. θέλω να τον έχω κοντά μου, όσο περισσότερο γίνεται, να μη φύγει στα 18 του για να ζήσει μόνος του, αλλά δεν θέλω να γίνει «μαμάκιας». θέλω να μπορεί να μαγειρεύει μόνος του. Εγώ είμαι άντρας που μαγειρεύω, πλένω, τα κάνω όλα μόνος μου. Δεν είναι το καλύτερο μου να σιδερώνω, αλλά απλώνω ρούχα, βοηθάω τη γυναίκα μου σε όλα. Αυτά τα καλά παιδιά δεν τα θέλουν οι γυναίκες, τα διώχνουν, τους θεωρούν «ξενέρωτους» και μετά παραπονιούνται ότι δεν τους βοηθάνε οι άντρες τους», λέει ο ηθοποιός στο Λοιπόν.