Νατάσα Θεοδωρίδου: Γιατί χρωστάει την καριέρα της στον πατέρα της

Η Νατάσα Θεοδωρίδου, όπως λέει και η ίδια, σύμφωνα με αφηγήσεις της μητέρας της, ήταν από μικρή ένα πολύ καλό και συνερ­γάσιμο παιδί, χωρίς εξάρσεις και εντάσεις, που τα πήγαινε καλά με όλους, γιατί είχε το χάρισμα της επικοινωνίας.
Όμορφη αλλά αγοροκόριτσο. Με κοντά μαλλιά και παντελόνια. Δεν βαφόταν, δεν έπινε, δεν κάπνιζε. Όσο για φλερτ; «Όταν πήγαινα σχολείο το φλερτ ήταν μια κατάσταση «παγωμένη»! Με απασχόλησε μονάχα μετά το λύκειο, όταν άρχισα να σπουδάζω. Κι εκεί όχι σπουδαία πράγματα! Ίσως γιατί από μικρή ήμουν συγκρατημένη και πειθαρχημένη!

Περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν! Με ένα χαμόγελο όμως πάντα στα χείλη. Με χιού­μορ αλλά και αυτοσαρκασμό». Στο σπίτι τακτοποιούσε μόνη της σχολαστικά το δωμάτιο της, διάβαζε και για ατέλειωτες ώρες ονειροπολούσε!

«Έκλεινα τα μάπα και με τη φαντασία μου ταξίδευα σε μια ζωή σαν κι αυτή που κάνω τώρα! Μου άρεσε επίσης πολύ να χορεύω και να τραγουδάω με τις ώρες, τριγυρνώντας στο σπίτι! Άκουγα τρα­γούδια του '70 και του '80, θαύμαζα τη Ντόνα Σάμμερ, την Γουίτνεϊ Χιούστον, τη Νταϊάνα Ρος. Μεγαλώνοντας , αγάπησα και την «Εθνική Ελλάδος» του πενταγράμ­μου: Καζαντζίδη, Μαρινέλλα, Αλεξίου, Νταλάρα!».

Στην οικογένεια της δεν υπήρχε κανένας καλλιτέχνης. Ούτε τα δικά της όνειρα για το μέλλον είχαν σχέση με το τραγούδι. «Πρόθεση μου ήταν να γίνω δικηγόρος», θυμάται, «καθώς είχα μια άνεση λόγου. Όταν δεν πέρασα στη Νομική, φοίτησα σε σχολή δημοσιογραφίας.

Στο μεταξύ, όμως, καθώς τραγουδούσα συνέχεια στο σπίτι, ο πατέρας μου, ένας ανοιχτόμυαλος άνθρω­πος, διακρίνοντας πως κάτι μπορεί να λέει η φωνή μου, με πήρε και πήγαμε να με ακούσει ένας φίλος του που ήταν τραγουδιστής «Όντως, η κόρη σου τραγουδάει πολύ ωραία» του είπε εκείνος προτείνοντας να λέω κάποια τραγούδια σε ένα οικογενειακό μαγαζί που είχε. Εγώ είδα την πρόταση του σαν παιχνίδι. Δεν πέρασε καμία σκέψη από το μυαλό μου για καριέρα. Ό,τι έκανα τότε ήταν για εκείνη την ημέρα. Πήγα, λοιπόν, να τραγουδησώ στο μαγαζί του, ένα οικογενειακό στέκι, ένα βράδυ Σαββάτου.

Ξεκίνησα με το «Κόκκινο φουστάνι» της Αρβανιτάκη. Είχα κάνει πρόβα μονάχα ένα απόγευμα. Τα πήγα τέλεια, αλλά την επόμενη ξύπνησα με σαράντα πυρετό! Ο οργανισμός μου δεν είχε αντέξει στο ξενύχτι! Από εκείνη τη στιγμή όμως το τραγούδι μπήκε στο μυαλό μου.Ήταν και το χαρτζιλίκι που έβγαζα και το έβαζα στην άκρη! Ξεκίνησα, λοιπόν, μαθήματα στο Μακεδόνικο Ωδείο.

Καιρό αργότερα, το 1988, μέσω κάποιου γνωστού που με άκουσε να τραγουδάω στο ωδείο, βρέθηκα στο «Ακρόαμα», ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Στο κέντρο με συνόδευε πάντα ο πατέρας μου ή ο αδερφοί μου, που περίμεναν να τελειώσει το πρόγραμμα για να επιστρέψουμε μαζί στο σπίτι. Δεν το έκαναν για να ελέγχουν τις κινήσεις μου ή γιατί δεν με εμπιστεύονταν, απλώς με προστάτευαν, γιατί ήμουν πάντα «της φροντίδας». Άλλωστε, μέχρι εκείνη τη στιγμή ο κόσμος της νύχτας ήταν κάτι το τελείως άγνωστο στην οικογένεια μας».