Βικτόρια Χίσλοπ για πανδημία: «Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω»

Πώς τα πάτε με τη νέα κανονικότητα;

Μέχρι τις 4 Ιουλίου τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει σημαντικά, ζούσαμε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, έχοντας υιοθετηθεί πλήρως την κοινωνική αποστασιοποίηση. Είμαι όμως ενθουσιασμένη με την επιστροφή στην κανονικότητα, κυρίως με το άνοιγμα των εστιατορίων, των μπαρ, ακόμα και των κινηματογράφων. Και βέβαια, αδημονώ για την επιστροφή στο κομμωτήριο! Ασφαλώς, μετά από τρεις ολόκληρους μήνες μαζί με εμένα αναμέ­νουν ορδές πελατών, οπότε υποψιάζομαι ότι θα χρειαστεί να περιμένω κανένα μήνα ακόμα για το κούρεμα!

Κάποιοι, όμως, φοβούνται αυτή τη θολή μεταβατική περίοδο, σχεδόν αναπολούν την εποχή του σκληρού lockdown. Μπορείτε να μου περιγράψετε μια τυπική μέρα σας από εκεί­νη την περίοδο;

Είχα μια πολύ συγκεκριμένη ρουτίνα στη διάρκεια της καραντί­νας» τόσο συγκεκριμένη που όλες οι μέρες ήταν πανομοιότυπες. Εγκατέλειψα το Λονδίνο λίγο πριν την επιβολή του lockdown και ήρθα να μείνω για λίγο εδώ ατην εξοχή. Κάπως έτοι πρέπει να με φανταστείτε: εν τω μέσα> καταπράσινων λιβαδιών, δίπλα σε πυκνόφυτα δάση. Η ρουτίνα μου λοιπόν. Ξυπνούσα οτις 7.30 π.μ., έπινα καφέ στον κήπο και ύστερα κατευθείαν οτο γραφείο μου για γράψιμο. Στη 1 μ.μ. έκανα ένα μάθημα πιλοτές οήΐϊηΰ με τον ίδιο δάσκαλο που μου παρέδιδε μαθήματα και στο Λονδίνο, απλά τότε τον έβλεπα στην οθόνη. Μετά μεσημεριανό (σαλά­τα), κατόπιν πίσω οτο γραφείο μου μέχρι τις 6 μ.μ. Στη συνέχεια πήγαινα για τρέξιμο. Τις πιο πολλές μέρες σειρά είχε ένα τηλε­φώνημα Ζοοm με φίλους για καμιά ώρα· ήταν πολύ σημαντι­κό για μένα να ξεκλέβω χρόνο για κοινωνική ζωή, αλλά και για να σιγουρεύομαι ότι όλοι οι δικοί μου είναι καλά. Στη συνέχεια μαγείρευα βραδινό και καθόμασταν να φάμε, ενώ ακολουθού­σε κάποιο παιχνίδι λέξεων. Μένω με την οικογένεια μου, οπότε αυτό ήταν το κοινωνικό κομμάτι της ημέρας μας.

Υπάρχει κάποιος απαράβατος κανόνας που είχατε επιβάλει η ίδια;

Οποιαδήποτε συζήτηοη για τις ειδήσεις απαγορευόταν δια ρο­πάλου! Σκέτη ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς ότι όλοι στην οικογέ­νεια είμαστε δημοσιογράφοι και συγγραφείς. Χωρίς να χρειαστεί να το συζητήσουμε καν, αποφασίσαμε ήδη από την αρχή της κρίσης να μη βλέπουμε καθόλου τηλεόραση. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο περάσαμε φανταστικά!

Ποιος ήταν ο οδηγός επιβίωσης σας στη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου;

Ενα μείγμα πολλών πραγμάτων. Πρωτίστως βέβαια η κόρη μου (σύντομα θα κλείσει τα 30) που κατέφτασε από την Κολομβία (όπου ζει) λίγο πριν κλείσουν τα αεροδρόμια εδώ. Μας κρατά όλους «ισορροπημένους». Είναι, δίχως αμφιβολία, το αφεντι­κό στην οικογένεια. Αυτή είναι ο δικός μου οδηγός επιβίωσης.

Ως συγγραφέας είστε, υποθέτω, εξοικειωμένη με κάποιας μορφής καλλιτεχνική απομόνωση. Ηταν διαφορετικά τώρα με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό; Πώς βιώσατε αυτή τη νέα «μοναξιά»;

Ηταν ιδιαίτερα ευεργετική για τη συγγραφή. Αισθάνομαι εξαι­ρετικά τυχερή που συμβαίνει να ασκώ αυτό το επάγγελμα σε μια τέτοια περίοδο! Από πολλές απόψεις, ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής δεν απέχει πολύ από αυτόν που συνιστά κανονικότητα για μένα, με την εξαίρεση βέβαια ότι το lockdown ήταν μια ακραία εκδοχή της! Προ κορωνοϊού, μια δική μου συνηθισμένη μέρα ήταν ασφυχτικά γεμάτη: καφέδες με φίλους και συναδέλφους, συσκέψεις, θέατρο, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές πρεμιέρες, ψώνια. Οπότε, στην πραγματικότητα, τώρα μου μένουν περισσότερες ώρες για γράψιμο.

Είναι αλήθεια ότι γράφετε το οίκουελ του «Νησιού», ενώ ετοιμάζετε και την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου σας «Οι Καρτ Ποστάλ» στην ΕΡΤ;

Είατε πολύ καλά ενημερωμένη! Ναι, αυτή την εποχή ασχολού­μαι εντατικά με τη συνέχεια του «Νησιού» - ομολογουμένως το τέλειο συγγραφικό υλικό για την παρούσα περίοδο. Πολλές φορές από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό έχω φέρει στο μυαλό μου τη Σπιναλόγκα' υπάρχουν τόοα πολλά κοινά με τον πλα­νήτη του 2020: η απομόνωση, μια ανίατη ασθένεια, ο αγώνας για την αντιμετώπιση και τη θεραπεία. Και ναι, χτυπήστε ξύλο για το πρότζεκτ με τις «Καρτ Ποστάλ» στην ΕΡΤ! Ολοι αυτή τη στιγμή περιμένουμε το πράσινο φως. Θα είναι πολύ συναρπα­στικό αν τελικά γίνει.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Μπόρις Τξόνσον είχε μιλήσει για ένα «κολοσσιαίο σοκ» στον τρόπο ζωής που είχαμε συνηθίσει. Τι σας λείπει περισσότερο από τη ζωή σας πριν την πανδημία;

Πραγματικά δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Σίγουρα νιώθεις ότι όλα έχουν στην κυριολεξία χωριστεί στο «πριν» και στο «μετά» (σ.σ.: τον κορωνοϊό), έτσι δεν είναι; Για μένα ειδικά αυτή η πε­ρίοδος απέκτησε άλλη διάσταση και εξαιτίας του θανάτου της 92χρονης μητέρας μου στις 17 Μαρτίου. Βρισκόταν σε ένα κέ­ντρο φροντίδας ηλικιωμένων. Είχε ήδη περάσει μια εβδομάδα που δεν μου επιτρεπόταν να την επισκεφθώ εκεί εξαιτίας του κορωνοϊού (είχε απαγορευτεί το επισκεπτήριο) και ξαφνικά -χωρίς καμία προειδοποίηση- έλαβα το τηλεφώνημα με την εί­δηση του θανάτου της. Δεν είχαμε ούτε τη δυνατότητα να της κάνουμε κηδεία. Ως εκ τούτου, όλοι αυτοί οι τελευταίοι μήνες με άλλαξαν. Υποθέτω, λοιπόν, ότι η πολύ απλή απάντηση στο ερώτημα σας είναι: Η μητέρα μου.

Πηγή: Marie Claire