Η Παυλίνα Βουλγαράκη πιο ειλικρινής από ποτέ: «Βίωσα κατάθλιψη»

Της δημιούργησε ποτέ πρό­βλημα αυτό το χαρακτηριστικό; «Υπάρχει ένα τραγούδι από τον πρώτο μου δίσκο που λέγεται Εκείνη "και μου το ζητούν πολλά νεαρά κορίτσια στις συναυλίες. Στους σττχους συγκρίνω τον εαυτό μου με το κόλλημα του τότε αγοριού μου και του λέω 'πες πως για σήμερα είμαι εκεί­νη ", Πώς γίνεται να το έγραψα και να το μοιράστηκα, δεν ταιριάζει στην πραγμα­τικότητα καθόλου στην προσώπικότητά μου. Τι έλλειψη αυτοσεβασμού ήταν αυτή; Οταν μου το κάνουν παραγγελιά στα live, καταλήγω να κάνω κήρυγμα: "Κορίτσια, δεν πρέπει να συγκρίνετε τον εαυτό σας με καμία. Καθεμία είναι αυτή που είναι και είμαστε όλες μοναδικές". Το έγραφα στα 19 μου βέβαια, ήμουν πολύ μικρή».

Τον εαυτό της ως πρότυπο πώς τον αναλαμβάνεται; Θέλει να περνάει μηνύματα με τα κομμάτια της; «Πέρασα μια φάση που θεωρούσα ότι πρέπει τα τραγούδια μου να μεταφέρον και αισιόδοξα μηνύματα, όμα ναι αυτοεγκλωβιστικό και τελικά ψέμα. Υπάρχουν και πιο ποταπά τα οποία μπορούν μέσω της μουσικής να εξαγνιστούν. Είμαι κατά της αγκαστικής χαράς, το να εκτιμάς το δώρο της ζωής και να είσαι ευγνώμων, για αυτό δεν αποκλείει το να νιώσεις τη θλίψη, τη μελαγχολία. Εχω αποφασίσει ότι το κριτήριο μου είναι να είμαι περήφανη για ό,τι παρουσιάζω. Αυτή είναι η πυξίδα μου».

Την περίοδο του lockdown η Παυλίνα Βουλγαράκη πέρασε από πάρα πολλά στάδια ψυχικής διάθεσης. «Στην αρχή, δεν μπορούσα να πιστέψω τι συνέβαινε, ένιωθα σαν να παίζαμε όλοι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Μετά βίωσα κατάθλιψη. Στη συνέχεια έκανα την εξής συνειδητοποίηση: σκέφτηκαότι είμαι ούτως ή άλλως επιρρεπής στο να είμαι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, δημιουργική εκδοχή σε αυτή την κατάσταση, υπάρχει ωστόσο και η περίπτωση να περνάνε απλώς οι μέρες και και να μην το καταλαβαίνω. Ηρθα δηλαδή αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο μου φόβο, με τη τάση μου να είμαι αδρανής. Ετσι αποφάσισα να φτιάξω μια ευχάριστη ρουτίνα. Νομίζω πως όλοι ήρθαμε αντιμέτωποι τους τελευταίους μήνες με τις πιο εκδοχές του εαυτού μας».

Μέσω αυτής της ρουτίνας ανακάλυψε ακόμη μία καλλιτεχνική πλευρά της. «Αρχισα να ζωγραφίζω. Είδα ότι μπορούσα να το κάνω, μπορούσα εύκολα να αποτυπώσω στο χαρτί ό, τι έβλεπα. Αρχισα να ασχολούμαι και με τον πηλό, με το χώμα και το νερό, υπάρχει κάτι πολύ καθησυχαστικό στο να έχεις τη βρεγμένη γη στα χέρια σου», είπε στο Βήμα.