Μυρτώ Αλικάκη: «Δεν είμαι φοβικός άνθρωπος»

Η Μυρτώ Αλικάκη έκανε πολύ θέατρο, πολλή τηλεόραση, έγινε μητέρα και φέτος για πρώτη φορά δοκιμάζεται και στο Αρχαίο Θέατρο με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, παράσταση που θα δούμε στο Ηρώδειο στις 3 Σεπτεμβρίου.

«Συμμετέχω με τεράστια χαρά σε αυτή τη δουλειά γιατί ο θίασος είναι τέτοιος που με έκανε να νιώσω ότι θα μάθω πάρα πολλά από ανθρώπους πολύ έμπειρους», εξηγεί αναφερόμενη στην all star ομάδα συντελεστών της παράστασης. Την εποχή του lock down οι πρόβες γίνονταν μέσω skype ενώ στη συνέχεια σε ανοιχτούς χώρους. Η ίδια όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας το βιώνει ήρεμα και ψύχραιμα: «Δεν είμαι φοβικός άνθρωπος. Σαφέστατα και αντιλαμβάνομαι τη σοβαρότητα της κατάστασης και το ότι πρέπει να προσέχουμε, αλλά δεν θα σταματήσει η ζωή μας. Η ζωή δεν σταματά ούτε καν όταν πέφτουν βόμβες πάνω από το κεφάλι μας. Επίσης, έχω την τάση να σκέφτομαι πάντα ότι υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν πολύ χειρότερες συνθήκες από εμάς, κατά συνέπεια το αντιμετωπίζω με μια ψυχραιμία».

Απλώνει άνθρωπος της αγκαλιάς. «Μου κοστίζει όλο αυτό που συμβαίνει, αλλά θεωρώ ότι είμαι ένας ευνοημένος άνθρωπος. Αν γκρινιάξω εγώ, τι πρέπει να πει κάποιος άλλος που περνά δύσκολα. Είμαι εναντίον του πανικού και της τρομολαγνείας. Στο σπίτι προσέχουμε όλοι, είμαστε με τα αντισηπτικά μας, τις μάσκες μας, αλλά πιστεύω ότι τα παιδιά μου πρέπει να βγαίνουν έξω και να περνούν καλά, γιατί για μένα η ψυχική υγεία προηγείται. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει ούτε η σωματική. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να ξεχάσουμε την ανθρώπινη συναναστροφή, τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη και να στραφούμε στην τρέλα του φόβου».

Θέατρο σε εποχή πανδημίας - όχι και τόσο εύκολη υπόθεση. Η συζήτηση έρχεται στα παράπονα που διατυπώνουν οι καλλιτέχνες για τη στάση της Πολιτείας απέναντι τους. «Το θέατρο είναι πάντα ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι ακουμπάνε και ξεκουράζεται η ψυχή τους και δεν πρέπει ποτέ να παύει να υπάρχει ή, ακόμα χειρότερα, να το εγκαταλείπουμε. Είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι του πολιτισμού εγκαταλείφθηκαν. Βέβαια υπάρχει και μια ευθύνη προσωπική σε όλο αυτό, καθώς ως καλλιτέχνες δεν έχουμε συχνά καλή σχέση με την πρακτική πλευρά της ζωής και κάπως έτσι δεν υπάρχουν σωματεία, ενώ μπορεί ο κόσμος να πιστεύει ότι είμαστε κάτι σαν χομπίστες. Δεν είναι όμως έτσι. Ζούμε από αυτό το επάγγελμα και οφείλουμε να υπαγόμαστε σε κάποιο εργασιακό πλαίσιο, μέσα στο οποίο είναι και τα δικαιώματα μας. Εγώ γενικά προσπαθώ να μην τοποθετώ τον εαυτό μου πιο ψηλά από τους άλλους είτε επειδή είμαι καλλιτέχνης, είτε επειδή είμαι επώνυμη. Γνωρίζω ότι υπάρχουν μαγαζιά που έκλεισαν ή που θα κλείσουν. Οτι έχει πληγεί πολύς κόσμος επαγγελματικά. Καταλαβαίνω ότι η Πολιτεία δεν μπορεί να τα προλαβαίνει όλα, αλλά ας προσπαθήσει τουλάχιστον. Βλέπεις, πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι δεν γίνεται καν προσπάθεια», είπε στο Gala.