Ξανθούλης: «Οι ήρωές μου περνούσαν καλύτερα από εμένα. Μετά σκεφτόμουν πώς θα τους καταστρέψω»
Αν κρίνει κανείς από τα 40 χρόνια της επαγγελματικής του ζωής ο Γιάννης Ξανθούλης, μετράει μόνο επιτυχίες, τόσο στα θεατρικά κείμενα όσο και στα πεζογραφήματα, συμπεραίνει ότι έχει αγαπηθεί από πολύ περισσότερο κόσμο από όσο και ο ίδιος μπορεί να φανταστεί.
Ποιος θα μπορούσε όμως να ανακόψει τη χειμαρρώδη πορεία του; Πορεία για να κατακτήσει έναν θεατρικό και λογοτεχνικό κόσμο, να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να δημιουργήσει.
Τα βιβλία του από την αρχή έκαναν μεγάλη αίσθηση, ήταν εμπορικό γεγονός αφού έφταναν τα 100.000 αντίτυπα.
«Ο κόσμος του βιβλίου δεν με αποδέχτηκε γρήγορα», παραδέχεται. «Στην αρχή ήταν ένα ξάφνιασμα και μου έλεγαν "Τι ωραία που γράφεις" Μετά, όταν αυτό πήρε φόρα, άρχισαν οι ενστάσεις. Αλλά ποιος νοιάζεται τι άποψη έχουν για μένα; Δεν με ενδιέφερε να ανήκω σε ομάδες, ήμουν στην Εταιρεία Συγγραφέων και παραιτήθηκα. Τι κοινά μπορώ να έχω εγώ με αυτούς; Θα υπερασπιστούν αυτοί τα πνευματικά μου δικαιώματα στο :εξωτερικό ή με έχουν σε τόσο τρομερά μεγάλη εκτίμηση που θα τρέχουν και θα με υποστηρίξουν;».
Αγαπημένο του δικό του βιβλίο;
«Καποιες σελίδες είναι καλές», λέει με σεμνότητα. «Ίσως το τελευταίο απασχόλησε πολύ, γιατί η ηρωίδα είναι συνομήλικη μου». Από πού αλήθεια αντλείται τόση έμπνευση;
«Όταν γράφω δεν σκέφτομαι ένα ένα, δεν περιμένω την έμπνευση, έχω έναν πιο ακαδημαϊκό τρόπο γραφής. Αρχίζω από τις λέξεις και κάνω λεξιλόγιο. Παλιά έγραφα ό,τι με απωθούσε για να ξορκίσω αυτά που δεν ήθελα να συμβούν σε εμένα. Έβλεπα ότι οι ήρωες μου περνούσαν πολύ καλύτερα από εμένα σε πολλά, κυρίως ερωτικά, και τους ζήλευα Μετά σκεφτόμουν πώς θα τους καταστρέψω», λέει περιπαιχτικά.
Ο Γιάννης Ξανθούλης είναι παντρεμένος, έχει έναν γιο, τον Θάνο, που είναι χειρουργός και ζει στη Νορβηγία, και δύο εγγόνια που από ό,τι μου λέει 'είναι λάτρεις των βιβλίων. Το κληρονόμησαν από τον παππού τους. Ένα τόσο ελεύθερο πνεύμα, όμως, πώς μπήκε σε μια σύμβαση που λέγεται γάμος;
«Η ισχύς εν τη ενώσει», απαντά αμέσως. «Όταν είσαι μοναχοπαίδι αισθάνεσαι πάρα πολύ μόνος. Βρήκα τον άνθρωπο που ταιριάζω και ήθελα να κάνω οικογένεια. Τώρα τι κουβαλάω εγώ ή αν έχω μια σκοτεινή πλευρά αυτό αφορά εμένα, αλλά η οικογένεια μου είναι οικογένεια μου. Δεν υπήρξα ο πιο παραδοσιακός σύζυγος, ο πιο παραδοσιακός πατέρας, ο πιο παραδοσιακός παππούς. Καμιά φορά τα μικρά με κοιτάζουν πολύ καχύποπτα και μπορεί να τα διασκεδάζω γιατί τους λέω εξωφρενικά πράγματα. Είμαι τυχερός που έχω τον γιο μου που είναι συγκροτημένος, που δεν παρασύρθηκε από τον ωκεανό των εντυπώσεων και όλων αυτών των ανθρώπων που έμπαιναν στο σπίτι μου. Αν ο γιος μου μου έλεγε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης θα τον σούβλιζα, θα έπεφτα από το παράθυρο. Κάνω πράγματα πιο κλασικά, πιο οργανωμένα, πιο ακαδημαϊκά. Είμαι από τη φύση μου συντηρητικό άτομο».
Από την άλλη είναι και απρόβλεπτος. Έχει γράψει τραγούδι για τη Eurovision, το Τσάρλι Τσάπλιν, του φίλου του Σάκη Τσίλικη. Δεν θέλει να γράψει για την τηλεόραση κι ας είχε επιτυχία η σειρά Κι Ύστερα Ήρθαν οι Μέλισσες. Ούτε για τον κινηματογράφο θέλει να γράψει. Δεν ξέρει, λέει, την τεχνική κι ας έσπασε τα ταμεία Το Τανγκό των Χριστουγέννων. Στα 60 του χρόνια έμαθε να οδηγεί.
«Έπαιρνα το αμάξι μου και πήγαινα Ορεστιάδα και μετά στην Πόλη. Μόνος μου. Και κυρίως χωρίς ραδιόφωνο. Δεν μπορώ να ακούω τραγούδια, με αυτό το "σε αγαπώ με αγαπάς" κάνω εμετό».
Είναι υπέροχος ζωγράφος -γιατί «η ζωγραφική είναι αγχολυτική»- έστω κι αν κάποιους πίνακες που μου έδειξε θέλει να τους κάνει σουπλά. «Θα γίνω σαν τον Τσόρτσιλ», λέει γελώντας, «θα τρέμει ο κόσμος μην του χαρίσω κανέναν πίνακα». Και ποιο είναι το επόμενο βήμα;
«Να πάω στη Ρωσία. Έχω μια τεράστια περιέργεια για αυτήν τη χώρα και θέλω να φάω ρώσικο φαγητό. Οπωσδήποτε βέβαια θέλω να γυρίσω στην Κωνσταντινούπολη, γιατί έμαθα τουρκικά και τόσον καιρό που έχω να τα μιλήσω θα αρχίσω να τα ξεχνάω», λέει στο DownTown
