Βαγγέλης Δρίσκας: «Τα πρώτα χρόνια δίπλα σε μεγάλους σεφ ήταν δύσκολα»

Γεννήθηκε στην Κομοτηνή και μεγάλωσε σε μια οικογένεια που η κύρια ασχολία της ήταν η εστίαση. Οι γονείς του ήταν ζαχαροπλάστες και μαζί τους έκανε τα πρώτα μαγειρικά του βήματα. Μιλώντας στην «Espresso» εξομολογείται την αγάπη του για τη μαγειρική από τα παιδικά του χρόνια, εξηγεί πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με την τηλεόραση...

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στην Κομοτηνή; Τι αναμνήσεις έχετε;

Πέρασα πολύ όμορφα χρόνια στην Κομοτηνή, όπου έζησα μέχρι τα 18 μου. Εκείνες οι εποχές είχαν μια αγνότητα, και χωρίς Instagram και facebook οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν πιο ουσιαστικές. Γαστρονομικά, ζώντας σε μια πόλη όπου συνυπήρχαν δύο κουλτούρες, είχα την τύχη να γνωρίσω δύο διαφορετικές κουζίνες. Η τοπική κουζίνα της Κομοτηνής ήταν κάπως φτωχή και περιορισμένη.

Ωστόσο θυμάμαι τα θρυλικά σουβλάκια του Κώστα με το ατόφιο πεντανόστιμο κρέας και τα μαγειρευτά του εστιατορίου «Τα αδέρφια», όπου δοκίμαζα πιάτα που δεν μαγειρεύαμε στο σπίτι. Έχοντας γείτονες μουσουλμάνους, συχνά πυκνά ήμουν καλεσμένος σε γιορτές και γάμους όπου έστηναν γιορτή γύρω από καλοστρωμένα τραπέζια και θυμάμαι θρυλικά φαγητά σε θρυλικές ποσότητες, όπως ψητό αρνί και πιλάφια με ρεβίθια και αμύγδαλα. Στο σπίτι μαγειρεύαμε πιο αστικά, η μητέρα μου ήταν πιο λιτή, με πολλά χορταρικά, λαχανικά και ψητά, κυρίως θαλασσινά, ενώ ο πατέρας μου ήταν πληθωρικός, πιο λιχούδης και περιπετειώδης, οπότε μια στο τόσο μας έφτιαχνε γκουρμεδιές τύπου ομελέτα με ροκφόρ ή σαγανάκι με συκωτάκια και γλυκάδια.

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη μαγειρική;

Ο πατέρας μου είχε ζαχαροπλαστεία σε Κομοτηνή και Αλεξανδρούπολη, και από μικρός βρέθηκα να βοηθάω στο εργαστήριο και να φτιάχνω ολοκληρωμένα γλυκά, σφολιάτες, ζύμες. Στα 14 μου το είχα σε πολλές παρασκευές και τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική. Η μαγειρική από τότε ήταν χόμπι και παιχνίδι, και παρ’ όλη την κούραση που έχει, δεν την είδα ως κάτι καταναγκαστικό.

Από μικρή ήδη ηλικία καταφέρατε να διακριθείτε με «Χρυσό Σκούφο». Υπήρχαν δυσκολίες στον δρόμο σας;

Σαφώς και υπήρχαν στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Σκεφτείτε πως χωρίς ίντερνετ δεν είχες καμία επαφή με τα γαστρονομικά δρώμενα εκτός Ελλάδας, ούτε καν της Αθήνας. Έπαιρνες τις βασικές γνώσεις από τη σχολή και μετά έπρεπε να δουλέψεις δίπλα σε καταξιωμένους σεφ και να μάθεις στην πράξη τη δουλειά. Είμαι όμως ανήσυχος και το ψάχνω διαρκώς, και έτσι είχα το ένστικτο να επιλέγω εστιατόρια στα οποία μπορούσα να εξελιχθώ και την υπομονή να περάσω και τις πιο δύσκολες καταστάσεις για να μάθω.

Έκανα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, με επισκέψεις σε σχολές και σε εστιατόρια, και αυτά τα θεωρώ τις πιο σημαντικές σπουδές μου. Και επειδή εγώ ο ίδιος βαριέμαι με τα ίδια και τα ίδια, προσπαθούσα να εξελίξω τη δουλειά μου σε επίπεδο γεύσης, παρουσίασης και σύνθεσης υλικών. Έτσι ήρθε η δημιουργική ελληνική κουζίνα, ένα στοίχημα της εποχής για να απαντήσουμε στη γαλλική nouvelle cuisine, με αποτέλεσμα έναν «Χρυσό Σκούφο» για την ελληνική μας δημιουργική κουζίνα στο εστιατόριο Καλλίστη το 1999. Αυτό με έβαλε σε μια ξεχωριστή κατηγορία, με πολλές προτάσεις για συνεργασίες και καλύτερες αμοιβές.

Ο χώρος της κουζίνας είναι «σκληρός», με ένταση και πίεση. Σας έχει τύχει κάποιο περιστατικό bullying;

Τα πρώτα χρόνια δίπλα σε μεγάλους σεφ ήταν δύσκολα, με πολλή πίεση και αρκετές προσβολές, και κυρίως με πολλή κρυψίνοια. Αδύνατο να μάθεις μια συνταγή ολοκληρωμένη, δεν μοιράζονταν τη γνώση απλόχερα, όπως τώρα, που μπορείς να βρεις τα πάντα στο διαδίκτυο και στα βιβλία. Πέρασα δύσκολα, αλλά είχα πολύ πείσμα να προχωρήσω. Τα έχω αφήσει πίσω μου όλα αυτά και κυρίως αυτές οι συμπεριφορές έγιναν παράδειγμα προς αποφυγήν, όταν έγινα με τη σειρά μου σεφ.

Πηγή: Espresso