Οι περιπέτειες του Πέτρου Ίμβριου από τα μπουζούκια είναι σαν σκηνές από ταινία!

«Δεν κυνήγησα τίποτα! Έχω δει ανθρώπους να κυνηγούν να κάνουν καριέρα και να μη γίνεται τίποτα και άλλους να κάθονται σπίτι τους και να τους έρχονται όλα στο πιάτο. Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, κισμέτ ή της θέσης των πλανητών όταν γεννηθήκαμε, αλλά θεωρώ ότι αρκετά από αυτά που μας συμβαίνουν είναι προδιαγεγραμμένα. Εγώ πάντως μπορεί να κυνήγησα τη δουλειά μου, αλλά δεν ξεπουλήθηκα, ούτε εκμεταλλεύτηκα πρόσωπα και καταστάσεις. Πάντα είχα για γνώμονα την αγάπη μου για τη μουσική. Και δεν μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα σκυλάδικο της Εθνικής Οδού. Δίπλα μου έβλεπα ναρκωτικά, όπλα, παρανομίες, τραγουδίστριες που έκαναν κονσομασιόν. Τίποτα από αυτά δεν με άγγιζε. Εγώ ήμουν εκεί για να παίζω μουσική και να γεμίζω την ψυχή μου» διηγείται.

«Δεν είναι ψέματα ότι υπήρχαν μαγαζιά που τις τραγουδίστριες τις έβαζαν να κάνουν μετά το πρόγραμμα παρέα στους πελάτες για να πίνουν από τέσσερα -πέντε ποτά ο καθένας και να κάνουν κατανάλωση. Σε αυτό το μαγαζί που σου έλεγα προηγουμένως υπήρχαν κοπέλες που δούλευαν ως κονσοματρίς. Έβλεπα νταλικέρηδες να έρχονται με το φορτηγό, να πίνουν, να καπνίζουν, άλλους να κάνουν χρήση χασίς ή κόκα. Μέχρι και πυροβολισμούς έχω δει μπροστά στα μάτια μου. Και βέβαια από εκείνη τη νύχτα έφυγα και δεν ξαναγύρισα ποτέ. Σε ένα άλλο μαγαζί που δούλεψα μετά πήγα με την αστυνομία να πάρω τα πράγματά μου. Κι αυτό γιατί δεν με άφηνε ο μαγαζάτορας να φύγω, με απείλησε ότι θα βάλει μπράβους να με σκοτώσουν και για να με εκβιάσει κρατούσε τα όργανά μου. Έχω περάσει διάφορα».

«Μάλλον είχα άγνοια κινδύνου. Στα 19 μου δεν με άγγιζε τίποτα. Εμένα με ενδιέφερε να είμαι εκεί και να ασχολούμαι με αυτό που αγαπούσα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, πήγαινα το πρωί στο πανεπιστήμιο (σ.σ. Οικονομικό Νομικής στη Θεσσαλονίκη), στη συνέχεια έκανα προπόνηση, μια και ασχολούμουν επαγγελματικά με το kickboxing, και μετά έπαιρνα το ΚΤΕΛ, γιατί το μαγαζί ήταν τρεις ώρες μακριά, για να είμαι εκεί στην ώρα μου. Και το πρωί επέστρεφα πάλι πίσω με το πρώτο λεωφορείο. Καθετί που συνέβαινε το αντιμετώπιζα σαν ένα σκαλοπάτι για να κάνω τελικά αυτό που ονειρευόμουν», λέει στο ΟΚ.