Νίκος Κουρκούλης: «Το να αναζητάς το σουξέ και μόνο είναι ένας δρόμος καταραμένος για μένα»

«Ήταν μια επιλογή πολύ δύσκολη το να φύγω στην Αυστραλία. Οι λόγοι ήταν προσωπικοί, οικογενειακοί, που με ανάγκασαν, εντός εισαγωγικών, να φύγω. Συνδυασμός πραγμάτων. Είχα μπουχτίσει με το περιβάλλον εδώ πέρα. Μιλάω για το καλλιτεχνικό, που δεν είναι ό,τι πιο αξιοκρατικό υπάρχει. Ερχόμενος από την Αυστραλία, πράγματι ο κόσμος με αγκάλιασε, όπως και οι καλλιτέχνες, και έκανα πολύ δυνατές συνεργασίες με πρώτα ονόματα. Δεν υπάρχει μυστικό της επιτυχίας. Πιστεύω ότι μέσα στον χρόνο αυτό που κουβαλάει ο καλλιτέχνης μαζί του ως ρούχο είναι η λεγόμενη καλλιτεχνική αξία και η ικανότητα να την κρατά αλώβητη στον χρόνο», είπε ο Νίκος Κουρκούλης μιλώντας στο «Secret».

Ο ίδιος δεν θεωρεί πως υπάρχει βιομηχανία του τραγουδιού στην Ελλάδα. «Υπάρχει μια δική μας, κλειστή αγορά. Μια παραγωγή από ανθρώπους που επιμελούνται και δημιουργούν τραγούδια».

Είναι αδυσώπητο το κυνήγι του σουξέ;

«Το σουξέ είναι ένας ατελής χαρακτηρισμός απέναντι σε μια επιτυχία, αλλά δεν θα παίξουμε τώρα με τις λέξεις. Πραγματικά, είτε είναι σουξέ είτε είναι επιτυχία, καλώς να γίνει, κι αν είναι από δημιουργούς μεγάλους τόσο το καλύτερο. Το κυνήγι έχει να κάνει με τους νέους καλλιτέχνες. Ορισμένα παιδιά με ρωτάνε και τους απαντώ ότι αυτό που ψάχνει ο καλλιτέχνης είναι πρώτιστα να βρει την ταυτότητα του, όχι το σουξέ. Εκεί ανασκάπτει και εφευρίσκει πράγματα, τα οποία άλλοτε είναι ενδιαφέροντα και άλλοτε όχι. Είναι ένα συνεχές ταξίδι η επιτυχία, που σε διαμορφώνει και σε χαρακτηρίζει. Εμείς διαλέγουμε πάντα τον δρόμο που τραβάμε. Αυτός ο δρόμος είναι για τον καθένα ξεχωριστός. Το ουσιαστικότερο είναι να απολαμβάνεις τον τρόπο. Είναι κουραστικό να αναζητάς τον χρυσό δίσκο, αλλά η εμπειρία και η απόλαυση που λαμβάνεις μέσα σε όλο αυτό το κυνήγι της καλλιτεχνικής επιτυχίας είναι μεγάλες. Ο καλλιτέχνης νιώθει γεμάτος όταν έχει αποδώσει το έργο του στον κόσμο και έχει κουραστεί γι' αυτό. Επομένως, το να αναζητάς το σουξέ και μόνο είναι ένας δρόμος καταραμένος για μένα».

Ο γνωστός τραγουδιστής κλήθηκε να σχολιάσει και την ανακολουθία που υπάρχει στα τραγούδια που παίζονται στα ραδιόφωνα, στα τραγούδια με τα οποία διασκεδάζει ο κόσμος στα νυχτερινά κέντρα και σε εκείνα που πουλάνε οι εφημερίδες.

«Τα Playlists των ραδιοφώνων είναι γνωστό πλέον πως εδώ και πολύ καιρό είναι κατευθυνόμενα. Σε μια γραμμή που εξυπηρετούν και μόνο είτε την πλευρά των εταιρειών είτε την πλευρά πληρωμένων playlists προκειμένου να ζήσουν και αυτοί, δεδομένου ότι έχει μειωθεί το διαφημιστικό πακέτο, κατά τα λεγόμενα τους. Δεν ξέρουμε τι βγάζουν, πώς τα βγάζουν και πώς τα διαχειρίζονται. Από την άλλη, οι εφημερίδες ξεκίνησαν παρουσιάζοντας μουσική από την πολιτιστική μας κληρονομιά και έργα μεγάλων Ελλήνων συνθετών και κατέληξαν να παρουσιάζουν τους πάντες, είτε ήταν καινούργιοι δίσκοι είτε επιλογές και συλλογές τραγουδιών που-ήθελαν να προβάλουν οι εταιρείες. Οι εταιρείες δεν είχαν άλλο μέσο προβολής και χρησιμοποίησαν για αυτόν τον λόγο τις, εφημερίδες, πάντα όμως με κάποιο κέρδος».

Από την άλλη, όπως εξήγησε, οι καλλιτέχνες μεταλλάσσονται ρεπερτοριακά.

«Μπορώ σε έναν συναυλιακό χώρο να κάνω αφιερώματα και από την άλλη στο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης μπορεί να έχω ένα λαϊκό ρεπερτόριο και πάει λέγοντας. Συνήθως αυτό που γίνεται είναι ότι οι καλλιτέχνες παρουσιάζουν ίο προσωπικό τους ρεπερτόριο μαζί με ένα πρόγραμμα γενικού περιεχομένου, με ρεπερτόριο που έχει αναφορές στο παλιό, καλό λαϊκό τραγούδι. Αυτή είναι η νέα τάξη των πραγμάτων. Το ζούμε χρόνια τώρα αυτό και επειδή είναι μικρή η αγορά της Ελλάδας φαίνεται πολύ πιο έντονα».

Σχολίασε και το κίνημα «ΜeΤοο», καθώς τόσα έχουν ακουστεί για τον χώρο του θεάτρου, αλλά όχι για αυτόν του τραγουδιού.

«Οι ηθοποιοί έχουν μεγάλη συσπείρωση ως κλάδος, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε κάτι παρόμοιο από την πλευρά των καλλιτεχνών και των ερμηνευτών. Μπορώ να πω και το άλλο: αν σε ένα θέατρο λειτουργούν τουλάχιστον 10 με 15 επαγγελματικές ειδικότητες, στους δικούς μας χώρους υπάρχουν πάνω από 25 ειδικότητες. Μιλάω για ανθρώπους που εργάζονται έμμεσα ή άμεσα. Καταλαβαίνεις τώρα ότι όταν μπλέκονται πολλές ειδικότητες είναι ευνόητο να υπάρξουν και περισσότερες συναναστροφές, περισσότεροι λόγοι δηλαδή για να δημιουργηθούν τέτοιου είδους προβλήματα».

Όλα αυτά τα χρόνια, τα μάτια του έχουν δει πολλά: την αδικία, τη διαστρέβλωση, την κακοποίηση, τη χειροδικία... Άλλες φορές δικαιολογημένα κι άλλες φορές αδικαιολόγητα.

«Με ταλανίζει και εμένα ότι στο τραγούδι δεν έχει ακουστεί τίποτα και σε συχνές συζητήσεις με συναδέλφους το αναφέρουμε, αλλά δεν έχω, προσωπικά, τέτοιου είδους περιπέτεια για να καταθέσω. Είμαι από αυτούς που ανοιχτά προτείνουν τη συσπείρωση και τη συγκέντρωση σε έναν φορέα, που τουλάχιστον για τους ερμηνευτές-τραγουδιστές να είναι αντάξιος αυτού των ηθοποιών. Για να μπορούμε και εμείς να αντιταχθούμε σε τέτοιες πράξεις κακοποίησης, βιαιοπραγίας, βιαιότητας και επιτέλους να ανοίξουν στόματα και να μιλήσουν».

Ο ίδιος θεωρεί πως κάτι έχει αλλάξει στον χώρο, αλλά αυτό έχει να κάνει και με τις εργασιακές σχέσεις.

«Αυτές που συζητάμε εδώ και χρόνια και που η υπουργός Πολιτισμού μας. κατηγόρησε εν μέρει στην αρχή της πανδημίας, θέλοντας να πει για το καταστατικό μητρώο, για μαύρη εργασία, επειδή είναι γνωστό ότι φιλοξενούμαστε χρόνια στα μαγαζιά. Δεν είναι δικά μας τα μαγαζιά, είμαστε φιλοξενούμενοι. Δεν ψάχνεις τον εργαζόμενο, ψάχνεις τον εργοδότη, επομένως βάσει αυτού να βλέπαμε και τις σχέσεις εργαζόμενου - εργοδότη».