Γ.Κιμούλης: «Ο ρόλος της ζωής μου είναι η ίδια μου η ζωή»
Ο Γιώργος Κιμούλης είναι από τους ηθοποιούς που δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις αλλά όταν το κάνει έχει σίγουρα να πει πολλά που σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητα. Αυτή την φορά μίλησε αλλά όχι σε κάποιον δημοσιογράφο αλλά σε ηθοποιό και συγκεκριμένα στον Ορφέα Αυγουστίδη. Αλήθεια, πως είναι ένας ηθοποιός να δίνει συνέντευξη σε έναν ηθοποιό;
-Τι κάνει έναν ηθοποιό τόσο αγαπητό στο κοινό, όπως συμβαίνει με εσας;
«Δεν νομίζω ότι είμαι μόνο αγαπητός. Δεν μπορούν να σε αγαπούν όλοι, ούτε να αρέσεις σε όλους, όπως επίσης δεν μπορούν να εγκρίνουν όλοι τις πράξεις μας. Αυτό που πρέπει να κάνει κάποιος είναι, πάνω απ’ όλα, να είναι συνεπής με την προσωπική του νομοθεσία και τον προσωπικό του πολιτισμό»
-Έχετε καταλήξει στο τι είναι τελικά το «ταλέντο»;
«Αυτό που πληρώνουμε επειδή έχουμε την έπαρση να καταθέτουμε την ψυχή μας στην αγορά. Δύναμη και θέληση είναι. Αντοχή πάνω απ’ όλα»
-Ποιον θεωρείτε τον ρόλο της ψυχής σας;
«Την ίδια μου τη ζωή. Εκ των πραγμάτων, ο καλλιτέχνης οφείλει να βλέπει την ίδια του τη ζωή ως έργο τέχνης και να προσπαθεί να πείσει και τους άλλους να τη δουν έτσι»
-Πως σχολιάζετε τις νέες οικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνονται οι δουλειές στο θέατρο σήμερα;
«Όσον αφορά τις οικονομικές δυσκολίες, ποτέ μου δεν πίστεψα πως η ευμάρεια είναι βασική προϋπόθεση της τέχνης. Αυτό που με ανησυχεί εμένα είναι η πεντακάθαρη πλέον διαμόρφωση μιας δεσπόζουσας τάσης, την οποία οι νεότεροι θεωρούν σχεδόν υποχρέωσή τους να ενστερνιστούν χωρίς καμία διάθεση κριτικής και ξεχνώντας ότι η ένταξη στις en vogue καταστάσεις είναι καλλιτεχνικός θάνατος»
-Ποια είναι η μεγαλύτερη τύχη που είχατε στη ζωή σας;
«Θεωρώ τον εαυτό μου ιδιαίτερα τυχερό που γνώρισα και έζησα δίπλα σε καλλιτέχνες της προηγούμενης γενιάς: Δημήτρης Χόρν, Έλλη Λαμπέτη, Μάνο Χατζιδάκι, Αλέκος Σακελλάριος, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος. Τους οφείλω αυτό που είμαι»
-Τι απαντάτε σε όσους πιστεύουν ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα σήμερα αγγίζουν τα όρια του εμετικού;
«Δεν πρέπει να θεωρούμε την τηλεόραση σαν ένα καλλιτεχνικό τοπίο. Την αθωώνουμε έτσι. Την εξωραϊζουμε. Η τηλεόραση είναι ένα ολόκληρο σύστημα και ως τέτοιο δεν μπορεί να μην έχει και εμετικά προϊόντα. Έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε: Σαν σύστημα! Ένα σύστημα το οποίο, με υποδόριες κινήσεις, προσπαθεί να μας αλλάξει τη ζωή και κατ’ επέκταση, να διαμορφώσει έναν καινούργιο άνθρωπο: τον άνθρωπο-θεατή»
Πηγή: Nitro