Στέφανος Ντούσκος: Είναι πραγματικά τόσο συγκινητικό να αναγνωρίζεται αυτό που πέτυχα για την Ελλάδα

Ο 24χρονος Γιαννιώτης ανέφερε επίσης ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχει ζήσει έως σήμερα.

Κύριε Ντούσκο, έχει αλλάξει η ζωή σας μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το περασμένο καλοκαίρι;

«Αρκετά. Και αυτό που νομίζω ότι έχει αλλάξει ριζικά την καθημερινότητα μου είναι η αγάπη που λαμβάνω από τον κόσμο. Με σταματούν στον δρόμο, μου ζητούν selfie. Είναι πραγματικά τόσο συγκινητικό να αναγνωρίζεται αυτό που πέτυχα για την Ελλάδα».

Ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχετε ζήσει έως σήμερα;

«Δεν είναι μία στιγμή, είναι μία ολόκληρη ημέρα. Η ημέρα που επέστρεψα στην πόλη μου, στα Ιωάννινα, με το χρυσό μετάλλιο στον λαιμό μου. Μπήκα στο στρατιωτικό τζιπ, ο κόσμος μας χαιρετούσε στον δρόμο, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία. Η υποδοχή ήταν τόσο θερμή. Σκεπτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν έρθει από το σπίτι τους για να με τιμήσουν. Ηταν τόσο ξεχωριστό και σπάνιο το συναίσθημα αυτό».

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο πήγατε πιστεύοντας ότι θα ανεβείτε στο βάθρο;

«Οχι. Ηξερα ότι ήμουν αρκετά γρήγορος, αλλά δεν γνώριζα σε τι κατάσταση θα βρίσκονταν οι αντίπαλοί μου. Ολα παίζονται στο δευτερόλεπτο. Μια λάθος κουπιά και όλα μπορούν να χαθούν... Για παράδειγμα, ο Γερμανός αθλητής που ήταν το φαβορί για το χρυσό μετάλλιο βρέθηκε εκτός τελικού. Και κέρδισα εγώ, το αουτσάιντερ».

Πότε καταλάβατε ότι πάτε για το χρυσό μετάλλιο;

«Ηδη από τα ημιτελικά ήξερα ότι βρισκόμουν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση. Ενιωθα πολύ δυνατός. Ελεγα μέσα μου: "θα τα δώσω όλα και ας με πάρουν με φορείο μετά το τέλος του αγώνα". Ετσι κι αλλιώς, κερδισμένος ήμουν. Είχα μπει στον τελικό, ενώ ήμουν ο πιο μικρός ηλικιακά από όλους τους αντιπάλους μου, ο πιο άπειρος. Ξεκίνησε η κούρσα. Είχα τον καιρό πρύμα, δηλαδή δεν φυσούσε αντίθετα, γεγονός που με βοηθούσε γιατί είμαι πιο ελαφρύς - 84 κιλά - σε σχέση με τους αντιπάλους που ζυγίζουν πάνω από 100. Εκείνοι ξεκίνησαν δυνατά για να με περάσουν. Στα 500 μέτρα ήμουν στην τέταρτη θέση. Στα 700 μέτρα αποφάσισα να αυξήσω τον ρυθμό μου για να τους πλησιάσω. Αυτή η αλλαγή ρυθμού σε αυτό το σημείο του αγώνα ενέχει μεγάλο ρίσκο, γιατί μπορεί πραγματικά να σε εξαντλήσει. Εκανα λοιπόν αυτό το "ανέβασμα" και από τη στιγμή που τους έφτασα και είδα να τους ξεπερνάω λειτούργησε η αδρεναλίνη μέσα μου. Στα τελευταία 250 μ. είχα πιστέψει ότι θα πάρω το χρυσό. Ελεγα μέσα μου: "Τώρα δεν θα με περάσουν ποτέ"».

Κάτι που έκανε εντύπωση είναι ότι δεν πανηγυρίσατε ιδιαίτερα την ώρα του τερματισμού σας.

«Ξέρετε σε τι κατάσταση είμαστε όταν τερματίζουμε; Οι μύες μας είναι κυριολεκτικά πετρωμένοι. Ευτυχώς να λέτε που δεν χρειάστηκε να με πάρουν σηκωτό! Γιατί στην κούρσα πρόκρισης για το Τόκιο, που έγινε στο Βαρέζε της Ιταλίας, από την υπερπροσπάθεια πήγα να σηκωθώ μετά τον τερματισμό και έπεσα κάτω, δεν μπορούσα να περπατήσω και με κουβαλούσαν μέχρι να χαλαρώσω».

Πώς ξεκίνησε για εσάς η κωπηλασία;

«Ημουν 15 ετών. Ανέκαθεν ήμουν αθλητικό παιδί. Μέχρι τότε έκανα στίβο. Είχαν έρθει λοιπόν στο Γυμνάσιο στα Ιωάννινα προπονητές από τον ναυτικό όμιλο της πόλης και μας παρακίνησαν να δοκιμάσουμε. Την αγάπησα την κωπηλασία γιατί συνδυάζει πολλά στοιχεία. Είναι το νερό, η βάρκα, ο ανταγωνισμός δίπλα-δίπλα με τους αντιπάλους σου. Επίσης, η προπόνηση δεν είναι μονότονη. Γιατί δεν είναι μόνο η βάρκα. Χρειαζόμαστε αντοχή. Σε μία ημέρα, για παράδειγμα, μπορεί στο νερό να κάνουμε έως 40 χλμ. και να τρέξουμε στη στεριά άλλα 15 χλμ., να κάνουμε βάρη, ισομετρικές ασκήσεις, εργόμετρο, που είναι εξομοιωτής της κωπηλατικής κίνησης. Και όλα αυτά για να τρέξουμε μια κούρσα επτά λεπτών. Η προπόνηση μας είναι βαριά. Από όσο γνωρίζω, η δεύτερη δυσκολότερη μετά την προπόνηση που απαιτεί το άθλημα της κολύμβησης ανοιχτής θαλάσσης».

Η ζωή σας πώς διαμορφώνεται σήμερα;

«Το περισσότερο διάστημα του χρόνου ζω εσώκλειστος στους κοιτώνες στο Ολυμπιακό Κωπηλατοδρόμιο στον Σχινιά. Ξυπνάω στις 7.00 το πρωί και στις 8.00 ξεκινά η προπόνηση μου. Ουσιαστικά κλείνουμε 8 ώρες προπόνησης καθημερινά, με δύο ρεπό μόνο το απόγευμα της Πέμπτης και της Κυριακής. Τις περισσότερες φορές δεν προλαβαίνεις να κάνεις τίποτε άλλο πέρα από την προπόνηση, για να πέσεις νωρίς το βράδυ κατάκοπος στο κρεβάτι».

Αυτός ο τρόπος ζωής σας έχει στερήσει πράγματα;

«Ναι, την οικογένεια μου, τους φίλους μου, τα ξενύχτια που μπορεί ένας συνομήλικος μου στα 24 του χρόνια να κάνει. Εγώ δεν μπορώ να ξενυχτήσω. Δεν μπορώ ένα Σαββατοκύριακο να γυρίσω στις 5.00 το πρωί και στις 8.00 να έχω προπόνηση. Το μόνο διάστημα που χαλάρωσα ήταν λίγες εβδομάδες μετά το Τόκιο. Τώρα μπροστά μου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι. Η ξεκούραση μπορεί να περιμένει», είπε στο BHMAgazino.

Διαβάστε επίσης:

Κατερίνα Καινούργιου: Αυτή είναι η αγαπημένη της συνήθεια κάθε Χριστούγεννα

Καινούργιου σε Αλεξάνδρου: «Μαζέψου θα έχεις παντόφλα μετά...»

Super Κατερίνα: Ξέσπασε η Καινούργιου: «Με πιάνει αναγούλα» (Video)