Γιώργος Αρμένης: «Η νεολαία πάντα έχει μέσα της την ελπίδα»

Είναι μεγάλη έκπληξη και χαρά για τους τηλεθεατές να σας ξαναδούν στη μικρή οθόνη. Τι σας σαγήνευσε σε αυτή την πρόταση και σε αυτή τη σειρά;

«Με τον σκηνοθέτη Γιάννη Διαμαντόπουλο έχουμε δουλέψει πολλές φορές μαζί και ό,τι κάνει είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Πάντα θέλω χα είμαι δίπλα του, έστω και για ένα πέρασμα. Η ζωή του Γιώργου Σεφέρη στη νεανική του ηλικία, το πώς άγεται και φέρεται η νεολαία της εποχής μέσα σε πολέμους και αλλαγές κυβερνήσεων, το χιούμορ, η άλλη Αθήνα και ο κόσμος του 1930, η γλώσσα του συγγραφέα, όλα αυτά ο Γιάννης τα βγάζει στην εικόνα που πιστέψτε με- είναι μαγική. Είναι μια γοητευτική εποχή μέσα από τη μιζέρια. Κοιτώντας τη σήμερα πιο γοητευτική. Ολα ξεκινούν με αφορμή την επιστροφή ενός νέου από το εξωτερικό. Με την παρέα του, η οποία έχει χαθεί για πολλά χρόνια, αποφασίζουν να βρεθούν και πάλι για να θυμηθούν τα παλιά και δίνουν ραντεβού στο βράχο της Ακρόπολης για έξι συνεχείς πανσελήνου».

Τότε ήταν η εποχή που το πνεύμα ήταν στο μεγαλείο του. Η γενιά του '30 ήταν ορόσημο στη νεοελληνική λογοτεχνία.

«Ηταν πράγματι μια μεγάλη γενιά. Δεν έχει ξαναβγεί τέτοια. Τα βιώματα, η παιδεία... ήταν ένας κόσμος που κράταγε σχέσεις υπήρχαν οικογενειακοί δεσμοί, φιλίες. Εχω διαβάζει για εκείνη την εποχή. Μέσα από τους λογοτέχνες μαθαίνει. Εγώ στη σειρά δεν υποδύομαι κάποιον διανοούμενο αλλά τον Δωρόθεο Ταμίδη, έναν περιφερειακό άνθρωπο που προσπαθεί να πουλάει ψεύτικα νομίσματα κι έχει έναν οίκο ανοχής. Ως χαρακτήρας δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο. Είναι ένας μικροαπατεωνάκος που προσπαθεί να επιβιώσει. Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν σε όλες τις ναι οι λεγόμενοι φτωχοδιάβολοι όπως -τους έλεγε και ο Νίκος Τσιφόρος. Ηταν λόγιοι, λαϊκοί, ψεύτες. Τότε ήταν δύσκολα τα πράγματα».

Ολα αυτά συμβαίνουν με ανοιχτές ακόμα τις πληγές της Μικρασιατικής Καταστροφής και του Εθνικού Διχασμού.

«Ηταν μια εποχή που σημάδεψε την Ελλάδα. Εγιναν λάθη και η χώρα έχασε πολλά. Μέσα σε αυτό το κλίμα τα παιδιά αυτά συμπορεύονται, συγκρούονται, συμβιβάζονται, ζουν. Η νεολαία πάντα έχει μέσα της την ελπίδα».

Ο Ταμίδης είναι ένας καταλύτης στην παρέα της σειράς.

«Είναι ένας κατεργαράκος που τα κάνει όλα αλλά είναι ωραίος, γραφικός, ευγενής. Λέει ότι ξέρει ξένες γλώσσες και λέει κάτι σπασμένα ιταλικά και αγγλικά. Προσπαθεί να ζήσει και βοηθάει κι έναν δικό του άνθρωπο. Δεν είναι εγκληματίας. Αυτοί οι τύποι είχαν μια δική τους τιμιότητα και κυρίως είχαν μπέσα».

Παράλληλα πρωταγωνιστείτε στη μουσικοθεατρική παράσταση «Κάποτε στον Βόσπορο» στο θέατρο «Βεάκη», σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου.

«Εναν Ταμίλη κάνω κι εκεί μόνο που λέγομαι Φραγκίσκο5. Είναι ένα$ άνθρωπο5 που είχε το καφενείο "Βόσπορος" το οποίο μετέτρεψε σε κοσμικό κέντρο κι εκεί μαζεύονται όλε$ οι κοινότπτε5 που ζουν στην Πόλη, η οποία ήταν ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. Σε αυτό το μαγαζί διαδραματίζεται όλο το έργο που με όσα συμβαίνουν είναι το σήμερα. Υπάρχει ο κακός γείτονας, ο αναβρασμός, ο Ταγίπ Ερντογάν, η βία και πραγματικά αισθάνομαι λίγο περίεργα κι έχω μία ανησυχία. Και οι Κωνσταντινοπολίτες τότε είχαν ακμάσει, είχαν κάνει περιουσίες κι επιχειρήσει κι αυτό το μισούσαν οι Τούρκοι και στη συνέχεια εκτυλίχθηκε μια τραγωδία».

Οι θεατές παρακολουθούν την πορεία των ηρώων από το 1939 έως το 1955.

«Πράγματι και ακούγονται τραγούδια ελληνικά, τουρκικά, αλλά και κοινά κομμάτια των δύο λαών, οπερέτα, ευρωπαϊκή μουσική. Είναι μια παράσταση που εναλλάσσονται το γέλιο και η συγκίνηση».

Η πορεία σας μοιράζεται πάνω στη σκηνή και μπροστά από μια λευκή κόλλα χαρτί που περιμένει να γραφτεί. Μπορείτε να μείνετε μακριά τους για μεγάλα διαστήματα;

«Είμαι πολυπράγμων, γράφω για να ηρεμήσω, σκηνοθετώ, παίζω. Η παράσταση είναι στις 9 και μόλις αρχίσει να νυχτώνει θέλω να φύγω από το σπίτι. Πάω στο θέατρο, τακτοποιώ το καμαρίνι μου, τα ρούχα μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να μένω στάσιμος».

Πηγή:TV24