Σπύρος Σαραφιανός: «Μόνο μια αγάπη μπορεί να φέρει τον σασμό»

Ο ηθοποιός μίλησε για το πώς νιώθει που αποτελεί μέρος της και για τα κοινά χαρακτηριστικά με τον ήρωα που υποδύεται.

-«Σασμός», η σειρά που σκίζει φέτος μέσα από τη συχνότητα του ALPHA. Πώς νιώθετε που αποτελείτε μέρος της;

Νιώθω πάρα πολύ τυχερός και ευγνώμων. Είναι μεγάλη τύχη να παίζεις σε μια σειρά, η οποία έχει μεγάλη τηλεθέαση. Είναι αυτό που λέμε λαχείο για τους ηθοποιούς, καθώς μπορεί να παίξεις σε εκατό σειρές που δεν έχουν μεγάλη απήχηση και να περάσει η συμμετοχή σου στο ντούκου. Δεν ξέρουμε ακριβώς πού οφείλεται η επιτυχία της, γιατί αν το ξέραμε επακριβώς, θα το κάναμε ξανά και ξανά και θα έσκιζαν όλα τα σίριαλ. Ωστόσο, νομίζω ότι οφείλεται στο πολύ καλό βιβλίο από το οποίο προκύπτει η μυθοπλασία, η οποία αναπτύχθηκε σε ένα πολύ καλό σενάριο και στην προσεγμένη σκηνοθεσία φυσικά.

-Ο ρόλος που υποδύεστε είναι από αυτούς που αγαπάει το κοινό. Πείτε μου τι κοινά έχετε με τον Τάσο;

Έχω αρκετά κοινά με τον ρόλο που υποδύομαι. Όπως εκείνος, έτσι κι εγώ δείχνω κατανόηση στους ανθρώπους, στις καταστάσεις και στα πράγματα και παράλληλα νομίζω πως έχω κι εγώ χιούμορ.

-Πιστεύετε ότι μια μεγάλη αγάπη μπορεί τελικά να φέρει τον σασμό σε οικογένειες που έχουν μεγάλες κόντρες μεταξύ τους;

Νομίζω πως ναι. Μόνο μια αγάπη μπορεί να φέρει τον σασμό. Στην δική μου ψυχή και λογική, όπως και στην πλειοψηφία των ανθρώπων, η βεντέτα δεν έχει θέση. Δεν μπορώ δηλαδή να καταλάβω πώς ένα νέο παιδί μπορεί να έχει ευθύνη για τις πράξεις των προγόνων του. Δυστυχώς υπάρχει, αλλά δεν θα έπρεπε. Μόνο η αγάπη μπορεί να τα νικήσει αυτά και να απαλύνει τις ψυχές. Είναι καταλυτική, δεν υπάρχει κάτι άλλο.

-«Ο Πουπουλένιος», του Μάρτιν Μακ Ντόνα, σε σκηνοθεσία Μαίρης Ανδρέου η παράσταση που σας απολαμβάνουμε στη Θεσσαλονίκη. Πείτε μας λόγια για την πλοκή…

Πρόκειται για ένα έργο το οποίο αφορά την παιδική κακοποίηση και το πώς διαμορφώνει τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Ουσιαστικά γίνεται μια ανάκριση σε ένα συγγραφέα που γράφει ιστορίες με παιδιά, γιατί συμβαίνουν φόνοι πανομοιότυποι με τις ιστορίες που γράφει. Μέσα λοιπόν από τη διαδικασία της ανάκρισης, ξεδιπλώνεται ότι ο αδερφός του συγγραφέα, ο οποίος έχει νοητική στέρηση, είναι αυτός που κάνει τους φόνους, αλλά χωρίς να έχει αίσθηση του καλού και του κακού. Ουσιαστικά θέλει να αναπαραστήσει τις ιστορίες του αδερφού του, για να δει αν μπορούν να γίνου αληθινές. Σε αυτό το σημείο να πούμε ότι οι γονείς τους κακοποιούσαν το παιδί, γι’ αυτό προήλθε και η νοητική στέρηση, για να ακούει ο άλλος αδερφός και να γράφει τις ιστορίες. Είναι η μεγάλη επιτυχία φέτος στη Θεσσαλονίκη και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην φρέσκια ματιά της Μαίρης Ανδρέου.

Πηγή:Λοιπόν