Βασίλης Μπισμπίκης: Με έδιωξαν από τα σχολεία. Δεν γούσταρα. Ξεφτίλιζα τους γονείς μου όπου πήγαινα
Ο Βασίλης Μπισμπίκης έχει τη γοητεία, αυτών των ανθρώπων που άλλο φαίνονται κι άλλο είναι τελικά.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης, σε πρόσφατη συνέντευξή του, μίλησε για την οικογένεια που μεγάλωσε, για τους λόγους που παράτησε το σχολείο και γιατί επέλεξε να κάνει τηλεόραση.
Εσύ σε τι οικογένεια μεγάλωσες;
Σε μια πολύ απλή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός αυτοκινήτων και ποδοσφαιριστής, η μητέρα μου νοικοκυρά, η αδελφή μου τραπεζική υπάλληλος. Μια κανονική οικογένεια που τα έφερνε δεν τα έφερνε βόλτα με τα οικονομικά.
Γιατί παράτησες το σχολείο;
Με σταμάτησαν και το σταμάτησα. Δεν το πήγαινα το σχολείο. Με έδιωξαν από τα σχολεία και του Λουτρακίου και της Κορίνθου, δεν είχε άλλα να πάω. Δεν γούσταρα, δεν μου άρεσε. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς και οι γονείς μου, τους ξεφτίλιζα όπου πήγαινα, είχαν απηυδήσει οι άνθρωποι. Έκανα καταλήψεις, έπαιζα ξύλο, έβριζα τους καθηγητές.
Σε τι αντιδρούσες; Πώς το εξηγείς τώρα;
Ήμουν πάντα ένας τύπος που δεν διάβαζε για το σχολείο, αλλά διάβαζα πολλά εξωσχολικά βιβλία. Από τα 15 μου ταυτίστηκα με την αναρχία. Αυτή ήταν η αντίδραση μου, αυτό άρχισα να ψάχνω. Οι περίσσοτεροι από τους συγγραφείς που διάβαζα έλεγαν ότι το σχολείο με κάποιον τρόπο κατευθύνει τη σκέψη σου, σου βάζει καλούπια. Οπότε πήρα αυτό και το έκανα παντιέρα μου. Έλεγα ότι θα γυρίσω τον κόσμο, θα κάνω ταξίδια, θα γνωρίσω πολιτισμούς. Το έκανα! Από μικρός γύρισα όλη την Ευρώπη. Ήμουν ανοιχτόμυαλος, γνώριζα κόσμο από παντού. Ψαχνόμουν περισσότερο υπαρξιακά παρά με τη συμβατική παιδεία.
Ήσουν από αυτούς που πίστευαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο;
Όχι ακριβώς, απλώς είχα τεράστια αντίδραση στο σύστημα. Για μένα η αναρχία θα έφτιαχνε την ιδανική κοινωνία. Αν το πνευματικό μας επίπεδο ήταν σε τέτοιο σημείο που θα μπορούσε ο καθένας να είναι ελεύθερος χωρίς να επηρέαζε την ελευθερία του άλλου, θα είχαμε μια χρυσή εποχή. Αν το σκεφτείς, είναι η πιο ανθρωπιστική ιδεολογία.
Περισσότερο ουμανιστής νομίζω ότι είσαι.
Τώρα ναι, αγαπάω πολύ τους ανθρώπους. Τρελαίνομαι για τους ανθρώπους σε όλες τους τις εκφάνσεις, με όλα τα ελαττώματα τους. Δεν χρεώνω τίποτα στους ανθρώπους, χρεώνω την κοινωνία και τους θεσμούς. Οι άνθρωποι είμαστε καλοί στη βάση μας, αλλά όταν παίρνουμε εξουσίες εκεί αρχίζουν τα μπερδέματα, το έχει δείξει και η Ιστορία.
Ακόμη δηλώνεις αναρχικός;
Τώρα; Συστημικός του κερατά είμαι. Είμαι επιχειρηματίας, έχω θέατρο, πληρώνω, παίζω στην τηλεόραση. Μέσα στο σύστημα είμαι.
Τηλεόραση γιατί έκανες;
Για πολλά χρόνια τη φοβόμουν. Συνεργαζόμουν το 2008 με τον Κώστα Αρζόγλου σε μια παράσταση, ο οποίος έπαιζε στα «Μυστικά της Εδέμ» της Έλενας Ακρίτα και με πρότεινε για ένα ρόλο. Οικονομικά το είχα ανάγκη κι έτσι το έκανα. Δεν μου άρεσε καθόλου στην αρχή, αλλά το συνήθισα. Δεν μου άρεσε η ταχύτητα με την οποία γινόντουσαν τα πράγματα. Δεν υπήρχε χρόνος να ψαχτείς. Ήταν κόντρα σε όλο αυτό που πίστευα για την τέχνη. Με τα χρόνια κατανόησα το μηχανισμό της τηλεόρασης και άρχισα να το ευχαριστιέμαι. Ειδικά το «Κομάντα και Δράκοι» που κάναμε φέτος στο ΜEGA με τον Θοδωρή Παπαδουλάκη το αγάπησα πολύ.
Πηγή: Down Town
