Λέχου: «Αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στον 25χρονο εαυτό μου θα ήταν να μη φοβάται τόσο πολύ»
Ακτινοβολεί αυτοπεποίθηση παρόλο που η ίδια η Κατερίνα Λέχου δεν είναι σίγουρη για τα αποθέματά της.
Επιδιώκει τις συναντήσεις με ανθρώπους διαφορετικών γενεών, θαυμάζει τους μεγαλύτερους και είναι γεμάτη περιέργεια για τους νεότερους.
«Μεγαλώνοντας αποκτάς και αυτό που λέμε σοφία μέσα στη σχέση. Σου λέει ο άλλος μια κουβέντα παραπάνω ή τη λάθος κουβέντα: αντί να βγάλεις το ξίφος και να αρχίσεις να ξιφομαχείς, δεν δίνεις συνέχεια και βάζεις τα πράγματα στη θέση τους λίγο αργότερα, όταν έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα. Δεν λέω να μη βάζεις τα πράγματα στη θέση τους, ούτε να ανέχεσαι καταστάσεις, λέω να μην οδηγείς τα πράγματα στην έκρηξη. Βρίσκεις τη σωστή στιγμή. Πρέπει να δεις το ειδικό βάρος των πραγμάτων. Καμιά φορά παίρνουμε την τρίχα και την κάνουμε τριχιά, ειδικά αν είμαστε ορμητικοί, ανασφαλείς…
Έχει τεράστια σημασία ο τρόπος που απευθύνεσαι στον άλλο, είτε είναι κάποιος στον οποίο δίνεις μια συνέντευξη, είτε γράφεις κάτι στα social media. Κάθε φορά που μιλάω δημόσια το νιώθω αυτό. Είναι σημαντικό το πώς απευθύνεσαι στους άλλους, όχι μόνο στον φίλο σου και τον συνάδελφό σου, το πώς απευθύνεσαι στους πολλούς. Για τα social media δεν ξέρω πολλά. Στο Instagram με έβαλε το καλοκαίρι του 2019 ο Κώστας Κόκλας ενώ τρώγαμε μαζί σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες για το «Άλσος». «Δεν σε μπορώ πια, δεν έχεις τίποτα», μου λέει, μου παίρνει το κινητό, μου φτιάχνει λογαριασμό και μου ανεβάζει και την πρώτη φωτογραφία. «Βάλε και μία φωτογραφία της Φρίντας (σ.σ.: το σκυλί της οικογένειας, η μεγάλη της αγάπη)», του είπα. Ε, και μετά, ξέρεις, σιγά-σιγά… Πάντως θα μου άρεσε οι άνθρωποι στα social media να χρησιμοποιούσαν καλύτερα την ελληνική γλώσσα. Είναι σημαντικό επίσης οι άνθρωποι να αναπτύσσουν την κριτική, αλλά και τη διακριτική τους ικανότητα. Διάκριση στην Εκκλησία σημαίνει να βλέπεις πίσω από τις λέξεις, να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους πέρα από αυτό που δείχνουν, είναι σαν μια φώτιση.
Η ύπαρξη του Θεού δίνει άλλη διάσταση στη ζωή μου, τα συνδέει όλα. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ κάτι που είναι πάνω από εμένα, πέρα από εμένα, μέσα από εμένα και σε εμένα. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι εδώ για να δω πέντε έργα, να πω πέντε ατάκες, να γεννήσω ή να μη γεννήσω πέντε παιδιά. Με ενδιαφέρει η συνέχεια, το αέναο, το όλον. Η σχέση με τον Θεό είναι προσωπική, διαφορετική για τον καθένα μας. Μπορεί να μην είμαι μια τυπική θρησκευόμενη γυναίκα, να μην πηγαίνω συχνά στην εκκλησία. Έχω όμως αναγνωρίσει την ανάγκη μου γι’ αυτή τη σχέση. Σκέφτομαι τους φίλους και συναδέλφους που δηλώνουν ανέκαθεν άθεοι και τους βλέπω να κάνουν το σταυρό τους κάθε φορά προτού βγουν στη σκηνή. «Γιατί το κάνεις τώρα αυτό;» τους ρωτάω. Αλλά δεν τους κρίνω.
Οι γυναίκες οφείλουν να προχωρούν με γνώμονα τις βαθύτερες ανάγκες τους. Ανέκαθεν υπήρχαν γυναίκες που δεν έμπαιναν στα κουτάκια που η κοινωνία προορίζει γι’ αυτές. Και συχνά διαπρέπουν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Οφείλεις να βρεις τον δικό σου βηματισμό και να αφήσεις, όσο μπορείς, το σημάδι σου.
Αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή στον 25χρονο εαυτό μου θα ήταν να μη φοβάται τόσο πολύ. Φοβόμουν και την αίσθηση του φόβου. Τώρα κάθε φορά που πάει να με πιάσει, λέω στον εαυτό μου, «δεν σου επιτρέπω να φοβάσαι, σ’ το απαγορεύω».
Με έθελγαν πάντα οι μεγάλοι άνθρωποι, σκεφτόμουν ότι είχαν να μου πουν ιστορίες, να με μάθουν πράγματα. Όταν ήμουν πολύ νεότερη συνάντησα σε ένα πάρτι τον Μάριο Πλωρίτη. Ήταν τότε ένας μεγάλος, δυσκίνητος άνθρωπος, αλλά ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος εκείνη τη βραδιά, όχι γιατί ήταν ο πιο σημαντικός ή διάσημος σε εκείνη την παρέα, αλλά γιατί ήταν ο πιο έξυπνος, ο πιο αστείος, όλοι ήθελαν να ακούσουν όσα είχε να πει. Ποιος δεν θα ήθελε να μάθει από την προηγούμενη, από την προ-προηγούμενη γενιά; Δεν θα ήθελες, ας πούμε, να περάσεις ένα βράδυ με την Αρβελέρ; Νομίζω πως έχουν να μου δώσουν πολλά αυτοί οι άνθρωποι… Παραξενεύομαι ωστόσο όταν επιζητούν την παρέα μου νεότερες γυναίκες. Σκέφτομαι: «Τι να κάνουν μαζί μου αυτά τα κορίτσια…». Ίσως έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση. Εκείνες βλέπουν σε μένα κάτι που εγώ δεν βλέπω. Είναι αρμονικό να συνυπάρχουν οι διαφορετικές γενιές. Μου αρέσουν τόσο οι οικογενειακές επιχειρήσεις όπου ο παππούς ακούει τον μπαμπά και ο μπαμπάς τον γιο. Συνήθως στην Ελλάδα πρέπει να πεθάνει κάποιος για να μπορέσει να αναπνεύσει ο επόμενος, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει στη νοοτροπία μας. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, όχι μόνο οι άνθρωποι, ολόκληρες γενιές. Μου αρέσει να μιλώ και με τα 25χρονα ανίψια μου, θέλω να καταλάβω τη γενιά τους. Να συνομιλούμε γόνιμα.
Θέλω να κάνω μία τηλεοπτική σειρά με ένα θέμα που με αφορά πολύ. Δεν εννοώ να παίξω ή να γράψω το σενάριο. Είναι μία δική μου ιδέα που θα ήθελα να υλοποιήσω ως executive producer. Είναι κάτι που με αφορά πολύ και με ταλανίζει σχεδόν 15 χρόνια και ήρθε η στιγμή να το κάνω. Μέχρι πρότινος δεν είχα πολλή πίστη στην ιδέα μου, θεωρούσα ότι είναι πολύ τολμηρό, αλλά τώρα βλέπω πως το timing είναι σωστό. Κι επειδή έχει να κάνει με κάτι ακραία παραβατικό, θέλω να γίνει μία σωστή προσέγγιση του θέματος. Γιατί μόνο όταν βλέπεις κάτι σφαιρικά και σε παγκόσμιο επίπεδο μπορείς να το τιθασεύσεις», είπε στο Marie Claire.
