Μικρούτσικος: «Χρειάστηκε να ζήσω για τρεις μήνες με μηδέν ευρώ. Μαγείρευα ότι υπήρχε στο ντουλάπι»
Ο Ανδρέας Μικρούτσικος σε συνέντευξή του μίλησε για τα εκατομμύρια που είχε δανείσει σε γνωστούς και εξαφανίστηκαν.
Ο αγαπημένος παρουσιαστής σε συνέντευξή του ανέφερε επίσης, ποιο ήταν το μοναδικό πρόσωπο που ανταπέδωσε όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την οικονομική καταστροφή.
Τρεις γάμοι, σχέσεις πάθους που έγιναν σχέσεις ζωής, ένα παιδί. Δεν θέλησες άλλο;
Δεν έτυχε. Αν και στους δύο γάμους μετά τη Μαρία (σ.σ. Δημητριάδη) ήμουν έτοιμος σε επίπεδο προγραμματισμού αν θα συνέβαινε. Πάντα ήθελα να είμαι εγώ ο άνθρωπος δίπλα στο παιδί μου, να το μεγαλώσω. Υπήρξε βέβαια και μια εποχή που δούλευα στην τηλεόραση από το πρωί στις 8.00 μέχρι το βράδυ στις 4.00. Αντικαθιστούσα τη Μενεγάκη στον Πρωινό καφέ που ήταν έγκυος, γυρνούσα και έγραφα 3 επεισόδια θησαυροφυλάκιο από τις 5.00 το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα και μετά πήγαινα στο Fame Story και μιλούσα με τα παιδιά μέχρι τις 4.00 το πρωί. Και αυτό επί δυο μήνες. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν πότε να κάνει παιδί; Να το έδινα στη Φιλιππινέζα μου; Δεν ήμουν και τέτοιος.
Ως πατέρας ήσουν παρών;
Υπερπαρών. Ήμουν δίπλα στον Στέργιο ασταμάτητα. Μετά τη δουλειά γύρναγα πάντα στον Στέργιο. Αν είχα κοπέλα, δεν θα έβλεπα εκείνη, θα ήμουν με τον Στέργιο μέχρι να κοιμηθεί. Μετά πήγαινα όπου ήταν να πάω και αν με έπαιρνε η μάνα του και μου έλεγε το παιδί έχει πυρετό, θα πήγαινα αμέσως στο παιδί. Όταν πέθανε ο παππούς του, ο πατέρας της Μαρίας, έφυγα από το σπίτι μου και έμεινα μαζί του ενάμιση μήνα γιατί είχε φύγει ο άντρας του σπιτιού.
Ένιωσες ποτέ το παιδί σου να δυσανασχετεί με τη δική σου δημοσιότητα;
Παρόλο που η μάνα μου κράταγε όλα τα εξώφυλλα μου και στην κουζίνα της δεν υπήρχε ούτε εκατοστό ακάλυπτο, θα σου πω το εξής. Πριν ασχοληθώ με τα ΜΜΕ είχα πάει φοιτητής στη Σαντορίνη τη ν εποχή ρο υ πήγαιναν κυρίως Γερμανοί και Αμερικανοί τουρίστες και με χαιρετούσαν στον δρόμο. Και μου έλεγαν οι φίλοι μου «πού τους ξέρεις; Αυτοί είναι Γερμανοί». Ηταν στη φύση μου το επικοινωνιακό . Όταν συναντιόταν η ματιά μου με τον άλλο, χαμγελούσα. Έτσι ήμουν πολύ πριν από την τηλεόραση. Δεν ένιωσα ποτέ διάσημος. Αν πήγαινα στη ν τράπεζα και μου έλεγαν «κύριε Μικρούτσικε, περάστε από εδώ», για να μην κάτσω στην ουρά, τους έπιανα και τους έλεγα «ποτέ δεν θα το κάνω αυτό, ντροπή».
Σε παλιότερη συνέντευξή σου είχες πει πως στις καλές εποχές βοήθησες πολύ κόσμο οικονομικά. Υπήρξε κάποιος που, όταν βρέθηκες αντιμέτωπος με την οικονομική καταστροφή, εμφανίστηκε για να ανταποδώσει;
Η Αφροδίτη Μάνου. Κάποτε της είχα δώσει 180.000 δραχμές και το είχα πραγματικά ξεχάσει. Ήρθε, λοιπόν, και μου είπε: «Ανδρέα, όταν ήμουν σε δυσκολία, μου είχες δώσει αυτά τα χρήματα. Τώρα είσαι σε δυσκολία και μπορώ να σ’ τα δώσω». Φρενάρισα λίγο. Δεν ήξερα αν θα έπρεπε ως αξιοπρέπεια να τα πάρω. Δεν έχει σημασία αν είναι η αδελφή της Μαρίας και είναι θεία του Στέργιου. Σκέψου πως ήταν και λίγα λεφτά αυτά, γιατί έχω δώσει σε πάνω από πέντε ανθρώπους από 5 εκατομμύρια δραχμές και δεν εμφανίστηκαν ξανά ποτέ.
Πώς διαχειρίστηκες το γεγονός πως ενώ πριν δάνειζες με άνεση 5 εκατομμύρια σε γνωστούς, έφτασες στο σημείο να μην έχεις χρήματα ούτε για πετρέλαιο;
Όταν έπαιζα χαρτιά, και έπαιζα με πολύ ωραίες προσωπικότητες, ανθρώπους του θεάτρου όπως ο Καζάκος και η Καρέζη, είχα ένα σλόγκαν. Όταν κέρδιζα λεφτά, έλεγα «Μικρούτσικος, εφοπλιστής». Και όταν έχανα «Μικρούτσικος, ελαιοχρωματιστής». Όχι πως ο ελαιοχρωματιστής δεν έχει λεφτά, αλλά έκανε ωραία ομοιοκαταληξία. Τι θέλω να πω; Η ζωή είναι γλυκιά με τις δυσκολίες και τον πόνο της, ανεξαρτήτως του οικονομικού. Έχω τη χαρά να έχω κάνει πολύ ωραία ταξίδια σε όλο τον κόσμο με το παιδί και τους φίλους μου. Για δεκαπέντε χρόνια δεν άφηνα κανέναν από την παρέα μου να πληρώσει όπου και να πηγαίναμε. Δεν ήταν νεοπλουτισμός. Ήταν το συναίσθημα του «τι ωραία που είμαστε όταν το εγώ μου εμπλέκεται με το εμείς μας». Όταν καταστράφηκα οικονομικά, με στήριξε ο αδελφός μου κι έτσι δεν είχα κανένα πρόβλημα, μέχρι το τελευταίο του καλοκαίρι που χρειάστηκε να ζήσω για τρεις μήνες με σχεδόν μηδέν ευρώ. Μαγείρευα ό,τι υπήρχε στο ντουλάπι, τάιζα πρώτα τα σκυλάκια μου και μετά έτρωγα εγώ. Τότε έφτασα και στο πνευμονικό οίδημα. Αλλά, όπως έλεγαν και οι παλιοί όταν τους έστελναν εξόριστους, «είναι και αυτό μια ελληνική γωνιά». Είναι κομμάτι της ζωής. Δεν ορίζεται το πρόσημο της ζωής από το χρήμα. Ναι, είναι πολύ σημαντικό να έχεις για να πληρώσεις τη ΔΕΗ, για να βάλεις πετρέλαιο. Αλλά είναι πολύ σπουδαίο να ζεις και να ζεις με αξιοπρέπεια. Για μένα εκεί είναι η προτεραιότητα.
Πηγή:ΟΚ
