Βιβή Κόκκα: Όταν έκανα γυρίσματα για το Ευτυχισμένοι Μαζί έπαθα υπερκόπωση και μπήκα στο νοσοκομείο

Η ηθοποιός σε συνέντευξή της μίλησε για το πώς προέκυψε ο ρόλος και για κάποια περιστατικά από τα γυρίσματα που δεν θα ξεχάσει.

-Πώς προέκυψε ο ρόλος σας στη σειρά «Ευτυχισμένοι Μαζί»;

Ο κ. Μπέζος με είχε δει να παίζω στο θέατρο κι έτσι όταν «έπεσε» το όνομά μου στο τραπέζι για τον ρόλο της Βίκυς, με τη σύμφωνη γνώμη του σκηνοθέτη μας, του Αντρέα Μορφονιού, με επέλεξαν για τον ρόλο. Είχα μεγάλη θεατρική εμπειρία, αλλά ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική εμφάνιση. Ανήκα στη γενιά των θεατρικών ηθοποιών που «σνόμπαραν» την τηλεόραση και είχα αρνηθεί όλες τις προηγούμενες προτάσεις που μου είχαν γίνει. Με τα χρόνια άλλαξε η οπτική μου σ’ αυτό το θέμα. Άρχισα να καταλαβαίνω πως δεν φταίει η τηλεόραση, αλλά ο τρόπος που την αντιμετωπίζει κανείς. Έτσι, όταν ήρθε η πρόταση για το «Ευτυχισμένοι Μαζί», το όνομα του Γιάννη Μπέζου ήταν για μένα εγγύηση ποιότητας και χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκα τη δουλειά. Και φυσικά δεν το μετάνιωσα ποτέ!

-Κατά πόσο η σειρά σας βοήθησε στην μετέπειτα πορεία σας;

Όσον αφορά την πορεία μου σαν ηθοποιό, νομίζω καθόλου! Όταν έκανα τα γυρίσματα, έπαθα την τρίτη μου υπερκόπωση και μπήκα στο νοσοκομείο. Εκείνη την εποχή δούλευα στο θέατρο, έπαιζα στην τηλεόραση, σκηνοθετούσα μια μουσική παράσταση στο «Τρένο στο Ρουφ», δίδασκα και σκηνοθετούσα μια θεατρική ομάδα. Κάποια στιγμή απλά κατέρρευσα. Στο νοσοκομείο σκεφτόμουν ότι κάτι δεν κάνω καλά στη ζωή μου. Δεν ήταν δυνατόν ξανά και ξανά να εξαντλώ σε τέτοιο βαθμό τον οργανισμό μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, όταν βγω, να το ψάξω λίγο παραπάνω. Έτσι, έχοντας αυτή την πρόθεση, μια σειρά από συγκυρίες έφεραν στη ζωή μου τις εναλλακτικές θεραπείες. Ξεκίνησα από θεραπευόμενη και κατέληξα θεραπεύτρια! Το κομμάτι της υποκριτικής είχε μπει πια σε δεύτερη μοίρα στις προτεραιότητές μου. Άρχισα να αρνούμαι προτάσεις και «έπεσα με τα μούτρα» στις σπουδές και στην εφαρμογή των εναλλακτικών θεραπειών. Αυτό όμως που μου προσέφερε η σειρά, ήταν η κάλυψη της ματαιοδοξίας της αναγνωρισιμότητας που έχει κάθε ηθοποιός και η αγάπη που έλαβα από τον κόσμο. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, γιατί δεν άφησα πίσω μου αυτό το επάγγελμα με απωθημένα και ανεκπλήρωτα όνειρα.

-Πώς θυμάστε αυτή την συνεργασία;

Μόνο γλυκές αναμνήσεις έχω! Μια υπέροχη συνεργασία! Ήμασταν σαν μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα! Από το κανάλι, την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τους ηθοποιούς, μέχρι την ευγενέστατη κυρία που φρόντιζε να είναι καθαρός ο χώρος, ο καθένας ήταν άψογος στη θέση που βρισκότανε.

-Θυμάστε κάποια περιστατικά από τα γυρίσματα που θα θέλατε να τα μοιραστείτε μαζί μας;

Ήμασταν όλοι μια παρέα με αστείρευτο χιούμορ! Κάθε μέρα καθόμασταν σ’ ένα μεγάλο τραπέζι για να κάνουμε πρόβα τις σκηνές που θα γυρίζαμε στο πλατό. Η πρόβα ξεκινούσε ερμηνεύοντας το υπέροχο κείμενο της Ρένας Ρίγγα και σιγά σιγά έμπαιναν εμβόλιμες ατάκες, αστεία, αυτοσχεδιασμοί… Ο ένας έκοβε κι ο άλλος έραβε! Γελούσαμε μέχρι δακρύων. Κι όταν πηγαίναμε να γυρίσουμε τις σκηνές, έπρεπε και το συνεργείο να συνηθίσει τις καινούργιες ατάκες, γιατί όλο και κάποιο γέλιο ακούγονταν την ώρα του γυρίσματος κι έπρεπε να ξανακάνουμε τη σκηνή. Σε προσωπικό επίπεδο, κάτι που δεν θα ξεχάσω, ήταν όταν έπρεπε να γυρίσω μια σκηνή, που τα παιδιά είχαν βάλει έναν κουβά με νερό πάνω στην πόρτα και μπαίνοντας έπρεπε να πέσει ο κουβάς στο κεφάλι μου και να πάθω υστερία. Κάναμε πολλές φορές την πρόβα με τον κουβά άδειο, γιατί όταν θα έμπαινε το νερό και θα βρεχόμουν, δεν θα υπήρχε η δυνατότητα να το ξαναγυρίσουμε. Όταν όμως γέμισε ο κουβάς με νερό για το γύρισμα, το βάρος του κουβά δεν το προβλέψαμε. Έτσι έπεσε πάνω στη μύτη μου! Ο πόνος ήταν αφόρητος και νόμιζα ότι την έσπασα, αλλά δε γινόταν, αφού είχα βραχεί, να σταματήσω το γύρισμα. Συνέχισα και όταν τελείωσε η σκηνή, όλοι γελούσανε με τη σκηνή κι εγώ έκλαιγα από τον πόνο και δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μου συνέβη, γιατί δε φάνηκε στη λήψη τι έγινε και πόσο πόνεσα. Όποτε ξαναβλέπω αυτή τη σκηνή, από τη μια γελάω κι από την άλλη πιάνω τη μύτη μου για να σιγουρευτώ ότι είναι στη θέση της.

-Παρακολουθούσατε τα νούμερα της τηλεθέασης;

Ποτέ! Από φύση και θέση, δεν μπαίνω στη διαδικασία του ανταγωνισμού. Εμένα μου αρκούσε η αγάπη και η αποδοχή που λαμβάναμε όλοι απλόχερα από τον κόσμο που έβλεπε τη σειρά.

-Ποιος ηθοποιός έκανε την περισσότερη πλάκα και ποιος ήταν ο πιο σοβαρός;

Δεν θα ξεχώριζα κάποιον ιδιαίτερα. Ξέραμε όλοι πολύ καλά πότε ήταν η ώρα της πλάκας και πότε ήταν η ώρα της δουλειάς.

-Έχετε σήμερα σχέσεις με τους ηθοποιούς;

Σ’ αυτό το επάγγελμα υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Όταν δουλεύουμε μαζί αναπτύσσουμε έντονα φιλικές σχέσεις, αλλά όταν πηγαίνουμε στην επόμενη δουλειά κάνουμε πολλή παρέα με τους καινούργιους συναδέλφους και χανόμαστε με τους παλιούς. Αυτό συνέβη και με τους συναδέλφους από το «Ευτυχισμένοι Μαζί». Παρ’ όλα αυτά χαίρομαι ειλικρινά όταν τυχαίνει να συναντήσω κάποιον, όταν μαθαίνω για τις επιτυχίες τους και ότι είναι καλά και πιστεύω ότι το ίδιο νιώθουν κι αυτοί για μένα.

Πηγή:Λοιπόν