Γεωργία Καλλέργη: «Στον δρόμο με φωνάζουν «Η Γαλλίδα» και όχι με τ’ όνομά μου»

Δούλεψε πλάι στην αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη ενώ έχει συνεργαστεί και με άλλους πολύ σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Ποιος θα ξεχάσει όμως, τον ρόλο της, ως Γαλλίδα βαρυποινίτισσα «Ζουζού Ντε Λα Μερ» στις εξωτικές φυλακές – «Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη» στον Κάλαμο.

-Πώς προέκυψε ο ρόλος σας στη σειρά;

Στη σειρά υποδύθηκα τη Γαλλίδα «Ζουζού Ντε Λα μερ». Εκείνη την περίοδο με είχε δει ο κύριος Αλέξανδρος Ρήγας να παίζω στο θέατρο, έναν ρόλο στα γαλλικά, στη «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Καλογρίδη, μια σπουδαία παράσταση. Έτσι μου πρότεινε να υποδυθώ στους «Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη» τη συγκεκριμένη γυναίκα. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος θέλησε να υπάρχουν μέσα στην όμορφη «φυλακή» μας κι άλλες εθνικότητες, ώστε να έχει περισσότερα χρώματα η αίσθηση και το γενικότερο κλίμα της σειράς.

-Κατά πόσο ο ρόλος, σας βοήθησε στην πορεία της καριέρας σας;

Θεωρώ ότι ο ρόλος αυτός με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και κάθε ρόλος που είναι ενταγμένος σε μία γνήσια καλλιτεχνική δουλειά, όπως ήταν οι «Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη». Με εξέλιξε αυτός ο ρόλος και με έκανε να σκεφτώ μέσα από μια άλλη οπτική τα πράγματα.

-Πώς θυμάστε αυτήν τη συνεργασία και ποιες οι δυσκολίες;

Η συνεργασία ήταν τόσο σπουδαία, που νιώθω -πραγματικά σας το λέω- πως δεν υπήρχαν δυσκολίες. Ναι, τα γυρίσματα ήταν πολύωρα και δύσκολα, γυρίσματα με σκηνές συνόλου, πολλά εξωτερικά και όλες μαζί. Αλλά όλοι ήμασταν μια αληθινή ομάδα, αυτό θυμάμαι έντονα. Είχαμε μεταξύ μας σύμπνοια και καλή διάθεση, κάναμε πλάκες ακόμη και μέσα από μικροεντάσεις πάνω στο γύρισμα. Αυτό που έχει ύψιστη σημασία, είναι ότι οι άνθρωποι είχαν ποιότητα και χιούμορ τρομερό. Αυτό θυμάμαι και κρατάω πάνω απ’ όλα σ’ αυτήν τη δουλειά.

-Θυμάστε έντονες στιγμές από τα γυρίσματα ή κάτι που σας έχει μείνει στη μνήμη;

Μου έχουν μείνει βαθιά στη μνήμη μου, οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αρχικά, τον αείμνηστο Νίκο Σεργιανόπουλο, έναν από τους πιο καλούς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου. Επίσης, τον Γιάννη Μποσταντζόγλου, έναν πολύ αγνό συνάδελφο με ψυχή μικρού παιδιού. Αλλά γνώρισα και γυναίκες με αξία, γιατί όλες οι συνάδελφοι ήταν μία και μία. Είχαμε πολλή χημεία και άψογο κλίμα μεταξύ μας. Όλοι οι συνεργάτες της σειράς, ήταν με χαρίσματα τόσο μπροστά, όσο και πίσω από τις κάμερες. Και πάνω απ’ όλα γνώρισα έναν άγγελο επί της γης: τον Άγγελο Παπαδημητρίου (Ντίμης Τσιμισκής-Χόφμαν), με τον οποίο ξεκίνησε μια φιλία πολύ σημαντική για τη ζωή μου.

-Θυμάστε στιγμές ή ευτράπελα από τα γυρίσματα;

Θα σας μιλήσω ειλικρινά. Πάνε τόσα χρόνια που δεν μπορώ να θυμηθώ τα τόσα ευτράπελα ή τα περίεργα. Θυμάμαι μόνο το πόσο ωραία περνούσαμε και με πόση όρεξη πηγαίναμε στα γυρίσματα. Αυτή η συνεργασία «έλαμπε»!

-Υπήρχαν εντάσεις, λόγω του ότι ήταν ένα πολυπληθές καστ;

Σημαντικές εντάσεις όχι, δεν υπήρχαν. Υπήρχαν έντονοι ρυθμοί, ήταν πολλά και δύσκολα γυρίσματα, αλλά πέραν της σκληρής δουλειάς, όχι. Είχαμε, βλέπετε, στο τιμόνι πολύ καλό … καπετάνιο. Τον Αλέξανδρο Ρήγα.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε τον Αλέξανδρο Ρήγα ως σκηνοθέτη;

Ο Αλέξανδρος Ρήγας, σε κάθε έκφανσή του, τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως καλλιτέχνης, μπορεί να χαρακτηριστεί μέσα από 3 λέξεις: «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Αυτή η φράση τα περικλείει όλα. Ο ίδιος είναι γεννημένος να «άγει».

-Πώς σας αντιμετώπιζε ο κόσμος έξω και πώς διαχειριστήκατε αυτήν του τη αγάπη για την σειρά;

Ο κόσμος μας αγαπούσε πάρα πολύ, παρ’ όλα τα «ποινικά μας αδικήματα». Έλαβα πάρα πολλή αγάπη και αποδοχή από τον κόσμο έξω και την λαμβάνω ακόμη και σήμερα. Πώς να το διαχειριζόμουν όλο αυτό; Μόνο με αγάπη και συγκίνηση. Τους ευχαριστούμε!

-Σας φωνάζουν ακόμη στον δρόμο με τον ρόλο ή σας θυμούνται από τη σειρά;

Εννοείται, αφού η σειρά είναι σαν να μην σταμάτησε ποτέ. Στον δρόμο με φωνάζουν «Η Γαλλίδα» και όχι με τ’ όνομά μου. Κι εγώ τους μιλάω, καλημερίζοντάς τους στα γαλλικά!

Πηγή:Λοιπόν