Κάρμεν Ρουγγέρη: «Τότε που ξεκίνησα εγώ, δεν έμπαινε όποιος να ‘ναι στην Επίδαυρο»

Τα τελευταία χρόνια «πασπαλίζει» με τη χρυσόσκονη της θεατρικής της μαγείας, όλες τις παιδικές ψυχές και το έργο της αυτό είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμο

-Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;

Για μένα η Επίδαυρος είναι το ωραιότερο θέατρο του κόσμου! Έχω πατήσει το ιερό χώμα της Επιδαύρου πάρα πολλές φορές, την έχω «φάει με το κουτάλι», πώς το λένε; Και νιώθω πως είμαι ευλογημένη.

Μάλιστα τότε που ξεκίνησα εγώ, δεν έμπαινε όποιος να ‘ναι στην Επίδαυρο, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεθείς μέσα σ’ αυτήν. Τότε ήταν άλλα τα κριτήρια… Έπρεπε να έχεις συγκεκριμένο ύψος, να μπορείς να χορεύεις καλά, να τραγουδάς, δεν έφτανε μόνο να παίζεις…

Σε ό,τι με αφορά, λοιπόν, έπαιξα πάρα πολλές φορές στην Επίδαυρο, γιατί ήμουν στο Εθνικό και μάλιστα όντας κορυφαία στον Χορό. Και νιώθω ευλογία για όλο αυτό τον πλούτο που πήρα. Ναι, η Επίδαυρος είναι ξακουστή σε όλο τον πλανήτη, γιατί έχει μία μυσταγωγία.

Γιατί νιώθεις ένα ρίγος να σε διαπερνά, ακόμα κι όταν είσαι θεατής, ακούγοντας αυτά τα τόσο σοφά λόγια των αρχαίων μας έργων και φυσικά μέσα σε αυτό το θέατρο, μέσα σε αυτή την κατανυκτική θα τολμούσα να πω ατμόσφαιρα.

-Έχετε βιώσει ποτέ τη μέθεξη; Υπάρχουν λόγια ώστε να ορίσει αυτήν την αίσθηση ο ηθοποιός;

Τι είναι η μέθεξη άραγε; Τι μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι η μέθεξη; Η προσωπική μου μέθεξη σε αυτόν τον χώρο, είναι όταν με πλημμυρίζει η ευτυχία την ώρα που ανεβαίνω στη σκηνή και όταν αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου, πως μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο. Πως βρίσκεσαι στο σώμα κάποιου άλλου, ο οποίος από τη μία μεριά δεν είσαι εσύ, αλλά ταυτόχρονα είναι ένα κομμάτι δικό σου.

-Ποιον ρόλο θα θέλατε να ερμηνεύσετε και δεν έχετε, μέχρι στιγμής;

Δεν υπάρχει κανένας συγκεκριμένος ρόλος που να θέλω να παίξω. Φροντίζω να μην μπαίνω σε τέτοια καλούπια. Θέλω να ζω τη χαρά του κάθε ρόλου που έρχεται στα χέρια μου.

Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός για να κάνω καριέρα, για να γίνω γνωστή, για να κάνω μεγάλα πράγματα. Αλήθεια σου λέω… Ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός από την ανάγκη μου να βρίσκομαι σ’ αυτόν τον χώρο και να εκφράζομαι και να τον υπηρετώ. Ήθελα μόνο να παίζω…

Ας ήταν κάτι μικρό, ας ήταν κάτι απλό, ας μην ήταν τίποτα το σπουδαίο. Γιατί τότε από τη σχολή του θεάτρου βγαίναμε τριάντα άνθρωποι όλοι και όλοι κάθε χρόνο. Οπότε αν είχες τη φλόγα αυτής της δουλειάς, σίγουρα μπορούσες να κάνεις μία πορεία.

Πηγή:Λοιπόν