Έλενα Παπαρίζου: «Για να έχεις μια ισορροπία, πρέπει να θέλεις να μη ζεις όλη την ώρα στο δήθεν»
Η Έλενα Παπαρίζου παραχώρησε μια συνέντευξη εκ βαθέων και μεταξύ πολλών, μίλησε για την πρώτη καραντίνα και το πως βίωσε την όλη κατάσταση, ενώ σημείωσε πως ο σύζυγός της, Ανδρέας Καψάλης, είναι δίπλα της σε όλα και την βοηθά πολύ στην καθημερινότητά της.
Είναι μια από τις πιο αημαντικές ελληνίδες τραγουδίστριες, η οποία και έχει ξεχωρίσει στον χώρο της μουσικής και το 2005 κατάφερε να κερδίσει την καρδιά της Ευρώπης, αφού κατάφερε να κερδίσει την Eurovision.
H Έλενα Παπαρίζου είναι υπέροχη και κάθε νέα συνέντευξή της έχει να δώσει κάτι καινούργιο. Η διάσημη τραγουδίστρια μίλησε στο περιοδικό Marie Claire και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για την περίοδο της καραντίνας, περιγράφοντας τα συναισθήματά της και το πως κατάφερε να το περάσει όλο αυτό. Στήριγμά της και πάντοτε στο πλευρό της είναι ο σύζυγός της, Ανδρέας Καψάλης, με τον οποίο και είναι πολύ ερωτευμένη και δεν το κρύβει ούτε στιγμή.
Πώς ήταν για σας τα δυο τελευταία χρόνια;
Στην πρώτη καραντίνα, δεν ένιωθα καλά. Είμαι ένας πολύ εξωστρεφής άνθρωπος και με χτύπησε ψυχολογικά. Οταν ξεκινούσε το «The Voice», έλεγα: «Πώς θα το κάνω, αν δεν μπορώ να αγγίζω, να αγκαλιάζω;».
Τι σας άφησε τελικά όλο αυτό;
Ολοι, όταν παθαίνουμε ένα μεγάλο σοκ, αναθεωρούμε, σκεφτόμαστε και πολύ γρήγορα... ξεχνάμε. Ολοι νομίζω ότι έχουμε μέσα μας μια νοσταλγία για κάτι που χάσαμε. Εγώ αναγκάστηκα να αναζητήσω μια μεγαλύτερη πνευματικότητα.
Είναι αλήθεια ότι ασχολείστε με το διαλογισμό;
Ξεκίνησα πριν από την πανδημία. Για να μπορώ να ισορροπώ. Γενικότερα, όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε στον εαυτό μας περισσότερες ανασφάλειες, φοβίες κ.ά. Ετσι κάποια στιγμή είπα: «Θέλω να ζήσω ελεύθερη». Οταν ήρθε η πανδημία, όλα απέκτησαν μεγαλύτερη ένταση, το ίδιο και αυτή η ανάγκη. Και αυτό είναι το καλό που έκανε σ’ εμένα ο κορωνοϊός.
Τι αντισταθμίζει αυτή η πνευματική αναζήτηση;
Ζούμε σε μια εποχή που όλα πρέπει να είναι ταυτόχρονα open: ήμουν εκεί, έκανα αυτό, θα κάνω αυτό, φόρεσα εκείνο... Εξαρτιόμαστε και ζούμε πολύ μέσα από τα σόσίαλ μίντια. Και εγώ τα αγαπώ τα σόσιαλ μίντια, αλλά μόνο μέχρι ένα σημείο μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Για να έχεις μια ισορρμπία, πρέπει να έχεις αγγίξει και άλλα πράγματα, να ξέρεις να ζεις σε μια μοναχικότητα, να εξερευνάς και να μαθαίνεις, να θέλεις να μη ζεις όλη τηνώρα στο δήθεν. Εμένα μου έχει ταιριάξει όλο αυτό, αλλά ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Με βοηθάει βέβαια πολύ και ο σύζυγός μου.
Με ποιον τρόπο;
Ο Ανδρέας είναι ένας εξερευνητής. Εχει όρεξη για ζωή, διψά και αγωνίζεται διαρκώς
να μαθαίνει καινούρια πράγματα, αγαπάει τη φύση, είναι μια ήρεμη δύναμη. Είμαστε, όπως καταλαβαίνετε, πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο Ανδρέας είναι μηχανικός (σ.σ.: τα χέρια της ζωγραφίζουν στον αέρα τις οριζόντιες γραμμές ενός οικοδομήματος): τετράγωνη λογική. Και εγώ, όπως είπατε: ανεμοστρόβιλος! Για δείτε όμως που έρχεται, τακ, και δένει όλο αυτό. Δεν ζοριζόμαστε για να το πετύχουμε. Γίνεται από μόνο του όταν ο ένας τρέφει σεβασμό για τον άλλο.
Ωστόσο, δεν απαιτεί δουλειά ο γάμος;
Οχι μόνο ο γάμος, όλες οι σχέσεις.
Ο Αντρέ ντε Μποτόν γράφει ότι στον σύντροφό σου «πετάς» όλες σου τις φοβίες, τις ματαιώσεις, τις ανασφάλειες. Μήπως τελικά αυτή είναι η μεγάλη αδικία του γάμου;
Η μεγάλη διαφορά στη συζυγική/συντροφική σχέση, σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη, είναι αυτό το διαφορετικό συστατικό της που σε εκθέτει περισσότερο. Και αυτό δεν είναι άλλο από το σεξουαλικό κομμάτι. Μέσα σε αυτό εκτίθενται περισσότερα πράγματα, βρίσκεις εκεί ένα άλλο μέρος του εαυτού σου. Ισως γι’ αυτό να ρίχνουμε όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας στον άλλο. Γιατί νιώθουμε ένα ισχυρότερο δέσιμο.
Λέτε δηλαδή ότι υπάρχει ένα τίμημα; Επειδή ανοίγεσαι περισσότερο, απαιτείς και περισσότερα;
Επειδή εκτίθεσαι με έναν διαφορετικό τρόπο στον σύντροφό σου, θεωρείς λίγο δεδομένο ότι πρέπει σχεδόν πάντα να σε καταλαβαίνει. Και ότι δεν χρειάζεται όλα να τα συζητάς. Επειδή του δίνεις όλο σου το «είναι», ό,τι άλλοι άνθρωποι δεν βλέπουν ποτέ... Είναι όμως μια παρεξήγηση όλο αυτό. Γι’ αυτό λέμε ότι θέλει πολλή δουλειά και ότι ποτέ δεν μπορούμε να θεωρούμε κάποιον δεδομένο