Λουδάρος: «Την απώλεια της μητέρας μου την αντιμετώπισα με ψυχοθεραπεία μέσα από μια θεατρική ομάδα»

Ο δημοφιλής ηθοποιός σε συνέντευξή του ανέφερε επίσης, πότε πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με την υποκριτική.

Ήσουν μόνο 13 χρονών, ένα παιδί στην εφηβεία. Πώς το διαχειρίστηκες όλο αυτό;

Έχασα τη μήτρα μου, το σπίτι μου, τις βολές μου. Ένιωσα μόνος μου στον κόσμο, σαν να ήμουν ένα χορταράκι που είχε φυτρώσει κατά τύχη. Ακούγεται λίγο δραματικό, αλλά στην αρχή ένιωθα ότι δεν είχα ρίζες. Μετά ένιωσα την απώλεια.

Όμως είχα πολλή αγάπη από τα αδέρφια μου και τη θεία μου, την αδελφή της μητέρας μου, η οποία τελικά με πήρε στην αγκαλιά της και στο σπίτι της και στη συνέχεια με υιοθέτησε. Η θεία μου αντικατέστησε τη μητέρα μου με επιτυχία και έκανε θυσίες για μένα. Ωστόσο εγώ έδωσα μια μάχη μέσα μου για να μπορέσω να την πω μαμά, αλλά κάποια στιγμή τα κατάφερα.

Πόσο καιρό σου πήρε;

Πολύ! Στην αρχή την αποκαλούσα θεία, ενώ υπήρξε και περίοδος που δεν την έλεγα κάτι. Μετά την υιοθεσία, το πήρα απόφαση και άρχισα δειλά δειλά να τη λέω μαμά. Θυμάμαι ότι όταν της είπα -και το εννοούσα- «μανούλα μου, τι κάνεις;», έβαλε τα κλάματα. Τη ρώτησα «γιατί κλαις αφού είσαι η μάνα μου;» κι εκείνη απάντησε «ναι, παιδί μου, είμαι η μάνα σου, σε αγαπώ σαν να είμαι μάνα σου».

Είναι συγκινητικό πάντως το ότι, από αγάπη στην αδελφή της, δεν καπηλεύτηκε το συναίσθημα και σου είπε «σαν να είμαι μάνα σου». Άφησε χώρο στην αδελφή της.

Κι εγώ τον ίδιο χώρο άφησα γιατί ένιωθα πως πρόδιδα τη μητέρα μου. Ηταν πολύ δύσκολο και περίπλοκο όλο αυτό, γι’ αυτό και χρειάστηκα τόσο χρόνο για να προχωρήσω. Θεωρούσα πως αν την έλεγα μαμά, θα πρόδιδα τη φυσική μου μητέρα, θα ήταν σαν να την έδιωχνα. Τώρα, όμως, αναγνωρίζω ότι πήρα πολλή αγάπη. Η απώλεια ήρθε μεν στη ζωή μου για να με δυσκολέψει, αλλά μου άνοιξε πόρτες αγάπης.

Πιστεύεις πως ο καθένας μας έχει τη μοίρα του και για κάποιο λόγο ζούμε ό,τι ζούμε;

Δεν το γνωρίζω, αλλά θέλω να πιστεύω πως ό,τι μας συμβαίνει μας συμβαίνει για να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Γίνεται για το καλό μας, σαν να μας δίνεται ένα μάθημα για να εξελιχθούμε.

Πότε συνειδητοποίησες ότι θα γίνεις ηθοποιός;

Ήμουν στην πέμπτη ή την έκτη δημοτικού και η αφορμή ήταν κάποιες εθνικές επέτειοι στις οποίες απαγγέλλαμε ποιήματα και ανεβάζαμε θεατρικά. Εγώ περνούσα υπέροχα εκεί, ενώ άκουγα και τον κόσμο που έδινε συγχαρητήρια και έλεγε στη μητέρα μου: «Μαρία, ο γιος σου είναι καταπληκτικός. Θα γίνει ηθοποιός».

Τότε αναρωτήθηκα: «Τι είναι ηθοποιός; Αυτό που βλέπω κάθε Σάββατο στις ελληνικές ταινίες;». Μου άρεσε πολύ η ιδέα. Την απώλεια της μητέρας μου άλλωστε την αντιμετώπισα κάνοντας επί της ουσίας ψυχοθεραπεία μέσα από την θεατρική ομάδα που είχαμε στο σχολείο.

Στα 18 σου δηλαδή; Αμέσως μόλις τελείωσες το σχολείο;

Σχεδόν. Και λέω «σχεδόν» γιατί, τη χρονιά που πέθανε η μητέρα μου, επανέλαβα την τάξη, οπότε είχα χάσει μία σχολική χρονιά.

Τι σε έχει διδάξει το θέατρο;

Έχω αντιμετωπίσει τη ζωή και τον κόσμο μέσα από το θέατρο. Δεν είμαι πολυταξιδεμένος ούτε πολύ κοινωνικός. Έχω σταθερές σχέσεις επί πολλά χρόνια και δεν ανοίγομαι εύκολα. Το θέατρο με έμαθε να έχω πειθαρχία -όποια πειθαρχία έχω— και να μπορώ να προσεγγίζω τις δυσκολίες της ζωής που κάποτε μου φαίνονταν βουνό απλώς ως δυσκολίες που θα ξεπεράσω.

Ξεπέρασες φόβους σου μέσα από το θέατρο;

Δεν νομίζω. Ακόμη με τρομάζει η έκθεση. Μάλιστα τώρα μου παίρνει περισσότερη ώρα να συνέλθω όταν βγαίνω στη σκηνή απ’ ό,τι το πρώτο διάστημα. Όσο περνούν τα χρόνια, μου φαίνεται δύσκολο να εκτίθεμαι, να πρέπει κάθε βράδυ να αποδεικνύω ότι σωστά είμαι εκεί όπου είμαι καθώς ο κόσμος περιμένει από μένα αποτέλεσμα.

Πηγή:Hello