Δημήτρης Πετρόπουλος:«Έτυχε να πάσχω από έλλειμμα αυτοπεποίθησης για πολλά χρόνια»
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος έγινε ιδιαίτερα αγαπητός από την σειρά «Παρά 5» όπου υποδυόταν τον κακό Παυρινό.
Έκτοτε απείχε από τα τηλεοπτικά δρώμενα, αλλά δεν σταματάνε ποτέ να είναι ακούραστος εργάτης του θεάτρου.
Ποιος είναι ο θεατρικός ρόλος, ο οποίος έχει αφήσει το πιο βαθύ αποτύπωμά του, μέσα σας;
Δεν είναι ένας μόνο. Τον ρόλο του Μορκήσιου, λόγου χάριν, στο «Δηλητήριο» του Ροντόλφ Σήμερα τον ερωτεύτηκα ακαριαία. Χρειάστηκε όμως να περιμένω είκοσι χρόνια για να συναντηθούμε επί σκηνής. Στο μεταξύ είχα παίξει τον άλλο ρόλο του έργου, τον ρόλο του ηθοποιού. Η ωριμότερη όμως ερμηνεία μου είναι, κατά την αίσθησή μου, ο ρόλος του καθηγητή στην «Ολεάννα» του Ντέιβιντ Μάμετ.
Έχετε βιώσει ποτέ τη μέθεξη; Υπάρχουν λόγια ώστε να ορίσει αυτήν την αίσθηση ο ηθοποιός;
Ναι. Κάποιες στιγμές. Και νιώθω ευλογημένος παρόλο που όταν συμβαίνει από τη μια το απολαμβάνω και από την άλλη θυμώνω γιατί δεν το ελέγχω. Στο «Κάτι σαν ερωτική ιστορία» του Άρθουρ Μίλλερ ερχόταν μια στιγμή που ο ρόλος με κατέκλυζε ολοκληρωτικά και ήμουνα στο έλεός του. Κάθε βράδυ υποσχόμουν στον εαυτό μου να ανακτήσω τον έλεγχο μα δεν τα κατάφερνα. Χανόμουν αντανακλαστικά, θεωρητικά διαφωνώ μ’ αυτή τη λειτουργία αλλά... Υπάρχουν λόγια, ναι. Αλλά φαντάζομαι πως η περιγραφή έχει να κάνει με τις εμπειρίες του καθενός. Για μένα μοιάζει με τον υπερβατικό οργασμό όταν λαχταράς απεριόριστα κι αχόρταγα το ερωτικό σου αντικείμενο και τη στιγμή της ολοκλήρωσης βγαίνεις κυριολεκτικά από το σώμα σου και αιωρείσαι στο διάστημα. Πανευτυχής. Νυν απολύεις... Υπέρβαση των ορίων της ύλης... μέσω της ύλης. Παράδοξο δεν είναι;
Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;
Εγώ τη βίωσα σα μια τεράστια αγκαλιά ζεστή. Σαν να’ χουν έρθει όλοι να πολλαπλασιάσουν την ενέργεια σου. Και μόνο να ‘σαι εκεί η ομορφιά σε γαληνεύει. Προτιμώ όμως το θέατρο της Δωδώνης που με καθόρισε. Είναι πιο άγριο το τοπίο.
Ποιον ρόλο θα θέλατε να ερμηνεύσετε και δεν έχετε, μέχρι στιγμής;
Πολλούς αλλά δεν έχω κολλήματα. Ποτέ δεν είχα. Όταν ήμουνα νεότερος με προκαλούσε ο Οιδίποδας. Και η Κλυταιμνήστρα από τον «Αγαμέμνονα».
Μπορεί το θέατρο να αποκτήσει στιβαρότητα και να γίνει βιώσιμο για την πλειοψηφία των ηθοποιών και των σκηνοθετών, με τις σχεδόν 300 θεατρικές σκηνές στην Αθήνα και τα εκατοντάδες παιδιά που βγαίνουν ετησίως από τις θεατρικές σχολές;
Κανέναν δεν μπορείς να εμποδίσεις να ονειρεύεται. Κανέναν δεν μπορείς να αποθαρρύνεις. Αντιθέτως. Αν κάποιος έχει τις απαιτούμενες προδιαγραφές, τις πάσης φύσεως προδιαγραφές, οφείλει στον εαυτό του να υποστεί τη δοκιμασία. Το μετά είναι θέμα ανταπόκρισης.
Αν συνεχιστεί και αυτή τη σεζόν να περιοριστούν οι θεατές λόγω κορονοϊού, μπορεί μια παράσταση να καταστεί βιώσιμη;
Δεν πρόκειται να συμβεί.
Ποιο είναι το θεατρικό σας παρόν; Πού σας βρίσκουμε αυτή την εποχή;
Κάνω πρόβες στην «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι στο θέατρο Ακάδημος σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή με ταλαντούχους συναδέλφους που υπόσχονται ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Παράλληλα ολοκληρώνεται η καλοκαιρινή περιοδεία του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων με το έργο του Σάκη Σερέφα «Μάθημα Ιστόρισε» που σκηνοθέτησα και που έτυχε ιδιαίτερα θερμής και συγκινητικής υποδοχής παντού όπου πήγε, δόξα τω θεώ! Είμαι ευγνώμων.
Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού της τα όρια της βεβήλωσης;
Όταν γεννιέται κάτι από αληθινή ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας δεν ενοχλεί ποτέ κανέναν. Οι θεατές εισπράττουν με το ένστικτο πως θέλεις κάτι να τους πεις, έστω κι αδέξια. Βεβήλωση, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί όταν επιχειρείς να επινοήσεις με τεχνάσματα πως δήθεν κάτι θα ‘θελες να πεις.
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντας την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα σας βήματα;
Έτυχε να πάσχω από έλλειμμα αυτοπεποίθησης για πολλά χρόνια. Έτσι δεν είμαι αρμόδιος να σας απαντήσω. Δεν κατανοώ την αβάσιμη αυτοπεποίθηση. Συγχέεται το θάρρος, που είναι χρήσιμο αν όχι και αναγκαίο, με το θράσος. Και οι θεατές, παρόλο που το αντιλαμβάνονται, ανέχονται ενίοτε την ξεδιαντροπιά ανοίγοντας πεδίο δόξης λαμπρό σε ανθρώπους που ήρθαν μόνο για να πάρουν, όχι για να δώσουν.
Ποια ήταν η χειρότερη και ποια η καλύτερη θεατρική εμπειρία σας μέχρι στιγμής και γιατί;
Έχω ανάγκη δυστυχώς από... στοργή και προδέρμ. Όταν μου τα στερούν χαλιέμαι. Πολύ. Μου είναι αδύνατον να διαχωρίσω την επαγγελματική διαδικασία από τις ανθρώπινες σχέσεις. Και με παίρνουν στο ψιλό. Είχα μια εμπειρία πρόσφατα πολύ τραυματική. Καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σημαντικό και διαπροσωπικές σχέσεις της συμφοράς.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; ‘Η μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε ένα ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Ανήκω σε μια γενιά ηθοποιών υπερβολικά σκληραγωγημένη και πειθαρχημένη για τα σημερινά μέτρα. Στα δικά μας μάτια τα σημερινά παιδιά, εντός και εκτός θεάτρου, χαϊδεύονται υπερβολικά και προστατεύουν όσο μπορούν τον εαυτό τους από τις επώδυνες καταστάσεις παρόλο που στη δουλειά είναι πιο διαθέσιμα από μας που εκφράζαμε αντιρρήσεις όταν δεν μας έπειθε αυτό που μας ζητούσαν να κάνουμε. Είναι όμως αλήθεια πως όταν παίζεις αισθάνεσαι μόνον αυτά που αισθάνεται ο ρόλος. Ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα όπως η ζέστη και το κρύο εξαρτώνται από την εκάστοτε θεατρική ή κινηματογραφική συνθήκη.
Πηγή: Λοιπόν
Διαβάστε επίσης:
.jpg?t=P2frFY12RlpJduw7Ek0XUg)
