Νίκος Πολυδερόπουλος: Η δυσλεξία και το ξύλο που έτρωγε από τους καθηγητές του!
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος παραχώρησε συνέντευξη και υπήρξε άκρως αποκαλυπτικός σχετικά με τα παιδικά του χρόνια, αλλά και μετέπειτα, όταν αποφάσισε να πάρει την ζωή στα χέρια του.
Ο ίδιος είναι ένας πολύ αγαπημένος ηθοποιός, που το κοινό τον έχει λατρέψει μέσα από τους ρόλους που έχει ενσαρκώσει κατά καιρούς στην τηλεόραση αλλά και το θέατρο.
Ο Νίκος Πολυδερόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ! και υπήρξε άκρως αποκαλυπτικός, κάνοντας λόγο για τα παιδικά του χρόνια, αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τόσο στο σχολείο με τους καθηγητές του όσο και μετέπειτα, κατά την ενηλικίωσή του. Ο ηθοποιός τη φετινή σεζόν θα είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της σειράς του Μega "Μαύρο Ρόδο"...
Στο Μαύρο ρόδο το κοινό θα παρακολουθήσει την ιστορία ενός νεαρού που ερωτεύεται παράφορα μια μοναχή. Με τη θρησκεία σε πρώτο πλάνο, τον ρωτάω ποια είναι η δική του σχέση με τον θεό.
«Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου επικροτούσε η αγάπη και η ειλικρίνεια. Αν ο θεός είναι αγάπη, τότε τον κουβαλάμε μέσα μας. Είναι η δύναμη της πίστης και η αγάπη για την αλήθεια και τους άλλους, καθώς και για το μεγάλο δώρο που μας δόθηκε και είναι η ζωή. Οφείλουμε αυτό το δώρο λοιπόν να το προστατέψουμε και είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για την ακεραιότητά του. Από μικρός θυμάμαι να νιώθω ότι στις πράξεις μου υπήρχε πάντα ένας κρυφός παρατηρητής. Ένας παρατηρητής που βλέπει ό,τι πράττουμε. Ξέρεις, έχει αυτό το παράδοξο η ζωή, που ό,τι πετάς πίσω αυτό πάει και φυτρώνει στο μέλλον μπροστά σου».
Η επαφή του με τα μοναστήρια ξεκίνησε όταν εργαζόταν στην Κύπρο.
«Όταν δούλευα στην Κύπρο, συνήθιζα να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα στη Μονή Μαχαιρά. Εκεί ένιωθα ότι ηρεμούσα. Πριν από τρία χρόνια λοιπόν αποφάσισα να το κάνω κι εδώ και έτσι πήγα στο Άγιο Όρος. Γενικά νιώθω την ανάγκη να απομονώνομαι
κάποιες φορές. Στη δουλειά μας είμαστε αρκετά εκτεθειμένοι, οπότε έχω την ανάγκη να βρίσκω λίγο χρόνο για εμένα και να εξετάζω όσα συμβαίνουνστη ζωή μου με μια ορθολογιστική σκέψη».
Μέχρι τα 17 του χρόνια ζούσε στο σπίτι των γονιών του μαζί με τα τρία αδέλφια του. Οι δυσκολίες όμως που αντιμετώπιζε στο σχολικό περιβάλλον τον έκαναν να πάρει την απόφαση να φύγει για να ζήσει μόνος του στην Πάτρα.
«Είμαι δυσλεκτικός και στο σχολείο δεν μπορούσα -και δεν μπορούσαν και οι άλλοι- να κατανοήσω τι είναι αυτό που έχω. Πέρασα δύσκολα χρόνια, με πολλή τιμωρία από τους καθηγητές. Ποτέ δεν έμαθα ορθογραφία. Μέχρι σήμερα κάνω λάθη. Η κατάσταση στο σχολείο με έκανε να πάρω την απόφαση να φύγω για την Πάτρα. Οι γονείς μου τότε δεν καταλάβαιναν ότι εγώ δεν ήθελα να πάω σχολείο γιατί οι καθηγητές
με χτυπούσαν, θυμάμαι ότι οι δικοί μου μου έλεγαν: "Πρέπει να διαβάσεις. Όλοι διαβάζουν και εσύ όχι". Για να καταλάβεις, η μάνα μου με έστελνε Αγγλικά και εγώ την κοπανούσα και πήγαινα να μαζέψω λουλούδια για να τα δώσω στους καθηγητές και να περάσω τα μαθήματα στο Γυμνάσιο. Ένιωθα λοιπόν γενικά μια πίεση με αποτέλεσμα να έχω τάσεις φυγής».
Ξεκαθαρίζει ότι πλέον οι τάσεις φυγής δεν έχουν χώρο στη ζωή του και συνεχίζει:
«Έμενα σε ένα υπόγειο το οποίο δεν είχε ρεύμα και εγώ ζεσταινόμουν από τον λέβητα. Το είχε η αδελφή μιας φίλης μου. θυμάμαι ότι τότε έδινα 50 ευρώ τον μήνα και σκέψου ότι το κράτησα μέχρι και όταν πήγα φαντάρος. Επειδή ανήκω σε πολύτεκνη οικογένεια, έπαιρνα από τον στρατό 55 ευρώ και κάπως έτσι πλήρωνα το ενοίκιο. Το σημαντικό
σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν σταμάτησα να νιώθω την αγάπη και τη φροντίδα από την οικογένειά μου. Απλά προσπάθησανμε πίεση να με κάνουν να καταλάβω κάποια πράγματα και εγώ αντέδρασα. Πιστεύω ότι στην περίπτωσή μου οι γονείς μου είχαν πάντα τη σιγουριά του τύπου "θα τα καταφέρει". Παράλληλα είχαν συνηθίσει, όχι μόνο με εμένα, αλλά και με το άλλα αδέλφια μου. Μπορεί να έρχονταν σε νοσοκομεία να με μαζεύουν γιατί τράκαρα ή χτύπησα, το ίδιο όμως συνέβαινε με όλους μας. Όλοι σε
νοσοκομεία. Τέσσερα αγόρια και όλα με σπασμένα πόδια και κεφάλια. Έβγαινε ο ένας, έμπαινε ο άλλος».
Ο ίδιος νιώθει ευγνώμων που μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια, ενώ εξομολογείται:
«Μεγαλώνοντας με τέσσερα αδέλφια μαθαίνεις να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να μην είσαι εγωιστής, θυμάμαι να τσακώνομαι και να χτυπιέμαι με έναν αδελφό μου και να
έρχεται ο πατέρας μου να μας λέει: "Νίκο, πάρε αγκαλιά τον Πάρη, φίλησέ τον και ζήτα του "συγγνώμη". Το ίδιο κάνε κι εσύ, Πάρη". Δίναμε λοιπόν τα χέρια και μετά από λίγο παίζαμε μαζί. Μέχρι και σήμερα είμαστε πολύ δεμένοι»
Δείτε στην παρακάτω gallery περισσότερες φωτογραφίες:
Διαβάστε επίσης:
