Άλκης Παναγιωτίδης: «Το χάραμα που μπήκε λίγο φως, είδαμε τα χάλια μας και αρχίσαμε να κλαίμε»

«Τι γέλιο έχει αυτή η ταινία είναι κάτι το απίστευτο», σχολιάζει και διηγείται πώς είχε ο ίδιος κατορθώσει να κερδίσει την καρδιά της γαλλίδας συζύγου του το '65, όταν έπαιζε μουσική σε ένα βελγικό κλαμπ στο Λουτράκι.

«Εκεί ερχόντουσαν Γάλλοι, Βέλγοι. Μια μέρα ένας από τους διευθυντές μού λέει "ήρθε το καινούριο γκρουπ, έχει πολύ όμορφα κορίτσια και μια που μάλλον είναι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, η οποία κάνει ηλιοθεραπεία". Πάω, βλέπω τη Νικόλ και παθαίνω πλάκα. Δεν ήταν η Ελίζαμπεθ Τέιλορ αλλά ήταν κούκλα. Την πλησιάζω και με διώχνει. Αρχισα να την πολιορκώ και κάποια στιγμή το φρούριο έπεσε, αφού με ταλαιπώρησε αρκετά», περιγράφει, χαμογελώντας για τη σύντροφό του με την οποία έζησε τον Μάη του '68 στο Παρίσι, όπου πρόλαβε και ο ίδιος να ρίξει ορισμένες πέτρες.

Πώς βίωσε ο ίδιος τη χούντα των συνταγματαρχών στην Αθήνα;

«Ημουν τριτοετής Δραματικής Σχολής, έπαιζα έναν απελπισμένο ήρωα που του πήγαινε να έχει λίγο μαλλάκι. Είχα δώσει ραντεβού στην Ομόνοια με έναν φίλο και ξαφνικά σκάει ένα τζιπ με λοκατζήδες και μας πιάνουν. Ενας λοχαγός, ελεεινός τύπος ονόματι Σαρρής, μου λέει να πω να βγει από ένα αμάξι και το συγκρότημα της Ρίτας Παβόνε που είχαν όλοι μαλλιά. Μας πήγαν όλους σε ένα τμήμα στη Σωκράτους και μας είπαν "βάλτε ρεφενέ να αγοράσετε ψαλίδι", για να μας κουρέψουν. Αυτό δεν λεγόταν κούρεμα, ήταν βιασμός. Το χάραμα που μπήκε λίγο φως, είδαμε τα χάλια μας και αρχίσαμε να κλαίμε. Αργότερα στην Αμερική σκεφτόμουν αυτόν τον τύπο και ήθελα να τον σκοτώσω», θυμάται.

Η μυθολογία της Αμερικής

Και από την ταραχώδη Ευρώπη, στη Γη της Επαγγελίας, την Αμερική, όπου πέρασε τα πιο ωραία χρόνια της ζωής του, παρότι έφτασε με 100 δολάρια στην τσέπη.

«Ηθελα να ζήσω όλη τη μυθολογία της Αμερικής. Μπογιές, γκαρσόνι, παρκαδόρος. Κάποια στιγμή κουράστηκα, βρήκα ένα μουσικό γκρουπ και έβγαζα πολλά λεφτά. Παράλληλα, είχα τη σχολή που λεγόταν HB Studio όπου ένιωθα ότι μου ανοίγουν το κεφάλι και μου βάζουν γνώση. Στη σχολή έσκιζα, ήμουν πλούσιος φοιτητής, ήταν η καλύτερή μου. Εχοντας συμπληρώσει 10 χρόνια σπουδών, οι δάσκαλοι σχεδόν με έδιωχναν. "Βρες ατζέντη, είσαι έτοιμος να δεχθείς σκηνοθετικές υποδείξεις", μου έλεγαν. Η Αμερική με έμαθε τι σημαίνει ηθοποιός. Ηθοποιός σημαίνει παρατηρητής. Οι εμπειρίες είναι τα παράσημα ενός ηθοποιού.

Στην Αμερική μάς έλεγαν ότι "πρέπει να είστε παρατηρητές ακόμα και των πολύ προσωπικών σας στιγμών". Και ότι το επάγγελμα δεν είναι το παν. "Ρουφήξτε ζωή", μας προέτρεπαν οι δάσκαλοι. Εκτοτε, πρώτο μέλημά μου είναι να ζω καλά. Ετσι προέκυψαν τα ταξίδια στη Νοτιοανατολική Ασία, τα ταξίδια είναι τεράστια γνώση», συνεχίζει και λίγο πριν κλείσει η κουζίνα του Φιλίππου αποφασίζουμε να παραγγείλουμε. «Τώρα κάνω μια ταινία του Ορφέα Περετζή που λέγεται "Ριβιέρα". Αν έρθει κάποιος στο σετ νομίζει ότι είναι ξένη παραγωγή. Τα γυρίσματα γίνονται στη Σαρωνίδα. Εσείς θα τη δείτε στους κινηματογράφους του χρόνου», αναφέρει μιλώντας στα Νέα.