Ο Στέφανος Κυριακίδης στο gossip-tv: «Ένιωσα την απόρριψη, ξύπναγα στον ύπνο μου... Κλονίστηκα»
Τη στιγμή που άλλοι κομπάζουν με φλυαρία που προκαλεί έναν περίεργο «θόρυβο» στα αυτιά, εκείνος έχοντας ήδη μια πορεία 60 χρόνων προσφοράς στον πολιτισμό και στην Τέχνη, μιλά και σε κάθε τελεία της πρότασής του, έχεις ήδη πάρει ένα μάθημα ζωής. Ο Στέφανος Κυριακίδης μετρά σχεδόν 120 ρόλους και είναι ο μοναδικός Έλληνας ηθοποιός που έχει παίξει σε όλες τις Αρχαίες Τραγωδίες.
Είναι ο άνθρωπος εκείνος που συνομιλώντας μαζί του, αντιλαμβάνεσαι πως για έναν ηθοποιό δεν αρκεί μόνο η γνώση, δεν αρκεί μόνο το ταλέντο… Ο Στέφανος Κυριακίδης διαθέτει ένα «Διονυσιακό» χάρισμα… με έμφυτη την ικανότητά του να επικοινωνεί τόσο βαθιά με τον άνθρωπο που έχει απέναντί του.
Συνήθως σε αυτή τη θέση είναι το κοινό του… στην προκειμένη όμως ήμουν εγώ απέναντι του. Όσες ερωτήσεις κι αν έχεις ετοιμάσει, σε συνεπαίρνει τόσο η ροή του λόγου του, που θες να ακούσεις κι άλλα… κι άλλα… Θέλεις να μοιραστεί μαζί σου εμπειρίες μιας καλλιτεχνικής διαδρομής που δεν θα συναντήσεις εύκολα.
Με διάθεση μικρού παιδιού, με λόγο που κάθε λέξη του ξεγύμνωνε αλήθειες που ο ίδιος δε δίστασε να αποκαλύψει, με χαμόγελο που «μαρτυρούσε» τα ωραία της ζωής του, με βλέμμα καθαρό.
Χωρίς καθωσπρεπισμούς και τυπικότητες αλλά με ευγένεια και σεβασμό, ξεδίπλωσε άγνωστες πτυχές της ζωής του, εμπειρίες της σπουδαίας διαδρομής του, μνήμες που τον ακολουθούν, εικόνες που μένουν ανεξίτηλες στο χρόνο… κι εγώ απλά τον παρακολουθούσα να ξετυλίγει το «κουβάρι» της ζωής του.
Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, κουτσομπολέψαμε, ανταλλάξαμε βλέμματα αμοιβαίας εκτίμησης… γιατί αυτός είναι ο Στέφανος Κυριακίδης… δεν φοβάται να «τσαλακωθεί». Του αρκεί ένα ζεστό χαμόγελο και ένα άγγιγμα αληθινό, ένας έξυπνος τρόπος σκέψης, να καταλάβει απλά ότι τον ακούς… κι έχεις κερδίσει μια θέση στην καρδιά του.
Σπουδαία προσωπικότητα ο Στέφανος Κυριακίδης με βαρύτητα στο λόγο και τη σκέψη… Με μια μοναδική ικανότητα να σου «ξεμουδιάζει» το μυαλό και να σε πάει ένα βήμα παρακάτω…
Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν μετά τον λατρεμένο «Ιάκωβο Βρεττάκο», τον συναντάμε στον ρόλο του «Γεράσιμου Μαρκέτου» στους Παγιδευμένους, έναν ρόλο που ο ίδιος έχει λατρέψει…
Πριν όμως από αυτούς τους ήρωες, υποκλιθήκαμε όλοι στον Στέφανο Κυριακίδη, όταν στο Κόκκινο Ποτάμι υποδύθηκε τον «Θεόκλητο» με τη σκηνή του βασανισμού του, να συγκλονίζει το κοινό και για εκείνον να είναι, όπως μας είπε, αξεπέραστη!
«Για αυτή τη σκηνή πήγαμε στη Βέροια σε μια ανηφόρα γύρω στα 100 μέτρα. Εγώ πήγα ξυπόλητος σε έναν δρόμο κακοτράχαλο με γυαλιά… Μου είπαν να μου βάλουν προστατευτικά αλλά δεν ήθελα. Δεν ήθελα να το ζήσω στο πετσί μου αλλά αν δεν το έκανα θα ήταν ψεύτικο. Μου είπε ο Μανούσος (σ.σ Μανουσάκης) ότι θα με χτυπάμε με καλώδιο, το οποίο ήταν περιτυλιγμένο με αφρό. Το είπε και μάλιστα την ώρα που πήγα να ξεκινήσω μου ζήτησε να μου βάλει κι ένα χαλινάρι αλόγου στο στόμα, το οποίο ζύγισε 2,5 κιλά. Του είπα να το βάλει αλλά να βρει έναν τρόπο ώστε να μην μου σπάσει τα δόντια. Τον βρήκε. Αυτή η σκηνή κράτησε έξι λεπτά τηλεοπτικού χρόνου, πρέπει να έκανε ο μερακλής Μανουσάκης, δυο γυρίσματα. Ε, ρε Κατερίνα και αρχίζει το ξύλο…
Φεύγει το προστατευτικό και αρχίζουν να με χτυπάνε με το καλώδιο. Δεν ήθελα να τους πω τίποτα. Ο καημένος ο Λάμπρος Κτεναβός, πήγε πιο δίπλα κι έκανε εμετό. Η σκηνή αυτή έγινε δέκα φορές. Ξανά και ξανά. Κάποια στιγμή τα παιδιά είχαν παθιαστεί τόσο πολύ που είχα φύγει από το πλάνο και δεν με άφηναν να σηκωθώ, συνέχιζαν να με χτυπάνε. «Ρε παιδιά, φτάνει», τους είπα. Δεν είχα αντοχή να σηκωθώ… Στο θέατρο έχω αρκετές τέτοιες στιγμές αλλά τηλεοπτικά αν κάποιος με ρωτήσει που αισθάνθηκα πως έκανα την υπέρβαση, ήταν σε αυτή τη σκηνή. Δηλαδή ήμουν κάπου αλλού.
Ένιωθα τον Μανουσάκη που με παρακολουθούσε, είχαμε κάνει όλη την προεργασία και όταν ξεκίνησε η σκηνή, γίναμε όλοι ένα. Είχαμε και θεατές που παρακολουθούσαν τη σκηνή και μάλιστα ήταν τόσο συγκινητικοί που κάποια στιγμή ήρθε μια κοπέλα και μου πρόσφερε νερό. Είδα όλο αυτό σύμπαν ενωμένο και βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Μου άρεσε ο ρόλος πάρα πολύ αλλά όταν νιώθεις πως δεν είσαι πια εκεί αλλά είσαι κάπου άλλου –γιατί αυτή είναι και η δουλειά μας- και να έχω συγχρόνως και τον έλεγχο. Τρέλα… και να χάνεσαι και έχεις και τον έλεγχο σου. Ήταν μια σειρά που έγινε με πολλή αγάπη και φροντίδα από τον Μανουσάκη. Του έχω μεγάλη εκτίμηση. Ήταν η πρώτη σειρά που έφερε τα διαφορετικά είδη στην τηλεόραση»
Να μην πέσει στην παγίδα της μανιέρας, εννοείται…
«Αυτό ναι. Είδα σειρές που πατάνε σε μανιέρα. Είτε σκηνοθετική, είτε ερμηνευτική και για αυτόν ακριβώς τον λόγο οι «Παγιδευμένοι» έχουν ξεφύγει από τη μανιέρα»
«Ο λόγος είναι το άρμα της ψυχής. Τα λόγια είναι ίδια, το πώς τα «ντύνεις» κάνει τη διαφορά»
Η συνεργασία με τον Γιώργο Παρτσαλάκη και την Άντζελα Γκερέκου στη Γη της Ελιάς
«Η Άντζελα είναι πολύ καλή μαθήτρια, δουλεύαμε παρά πολύ. Η Άντζελα με βοήθησε να σταθώ ασφαλής υποκριτικά και ο Γιώργος Παρτσαλάκης με βοήθησε πολύ στον αυτοσχεδιασμό. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν με τον Γιώργο από την αρχή. Πρώτα από όλα εγώ δεν είχαν συνεργαστεί ποτέ μαζί του παρά το γεγονός ότι κάναμε παρέα. Ήξερα τα πρώτα επεισόδια φαρσί αλλά η δυσκολία είναι να τα ξεχάσεις. Πρέπει να τα θυμάσαι για να τα πεις αλλά μετά πρέπει και να τα ξεχάσεις γιατί η υποκριτική παίζεται πάντα σε χρόνο ενεστώτα και ο ηθοποιός ξέρει τι γίνεται αλλά ο ρόλος δεν πρέπει να ξέρει τι γίνεται στην επόμενη σκηνή. Πάμε στο αστείο της υπόθεσης.
Πρώτη μέρα πάω, κάνω τα γυρίσματα με τον Ανδρέα, τελειώσαμε νωρίς. Την άλλη μέρα είχα γύρισμα με τον Γιώργο (σ.σ Παρτσαλάκη) και μέχρι τότε δεν είχαμε ειδωθεί. Με το που με βλέπει αρχίζει τα θεατρικά του. «Δεν μπορώ, παραιτούμαι…» και τέτοια, έκανε πλάκα. Και μου λέει κάποια στιγμή: «Με πήρε ο Ανδρέας και μου είπε να διαβάσω γιατί εσύ έχεις έρθει έτοιμος». Με το που είδε το κείμενο μου, γιατί εγώ διαβάζω με χρώματα… αυτό ήταν βρήκαμε τον κώδικα της επαφής μας. Καταληκτικός. Με τον Γιώργο αισθάνθηκα φοβερή αμεσότητα, είχε συναισθηματικό ρακόρ πάντα και πολύ διαβασμένος. Οι σκηνές μας ήταν το κάτι άλλο. Εγώ από αυτή τη δουλειά, κέρδισα. Κέρδισα και σαν επαφή αλλά και μια… οικογένεια. Δεν είπα ποτέ τη λέξη «κουράστηκα» και είμαι και 78 χρονών έτσι; Αισθάνθηκα καλά παρόλη την κούραση. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς στις 5 το πρωί, να πας αεροδρόμιο, να κάνεις 12 ώρες γύρισμα; Αλλά ήμουν ευχαριστημένος. Από κάθε χώρο μου αρέσει να παίρνω».
Όσο για τον λόγο που αποχώρησε από τη Γη της Ελιάς;
«Η Βάνα Δημητρίου γράφει υπέροχα, αν και είναι έξαλλη μαζί μου τώρα, που έφυγα αλλά τους είχα προειδοποιήσει. Ήταν πολλοί οι λόγοι αλλά τους αγαπάω ακόμα».
Είχατε περίπου 10 χρόνια να παίξετε στην τηλεόραση και έρχεται το Κόκκινο Ποτάμι, Η γη της Ελιάς και αμέσως μετά οι Παγιδευμένοι…
«Το πάτημα ήταν ο Μανουσάκης. Το θέμα είναι να μπορώ εγώ να ενταχθώ. Δεν θα ήμουν καλός αλλιώς. Με τον Μανουσάκη, συνέβη το εξής και τα πιστεύω εγώ αυτά… Βρεθήκαμε στην Επίδαυρο και μου λέει: «Στέφανε, κάνω μια σειρά για Πόντο…», δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και του λέω «είμαι μέσα». Ε, από εκεί ξεκίνησε. Μου είπε να κάνω τον Μητροπολίτη και τελικά τα 8 επεισόδια, έγιναν 20. Το ευχαριστιόμουν. Αν δεν ευχαριστηθώ κάτι, φεύγω… ολοκληρώνω τη δουλειά μου και φεύγω. Δεν μπορώ να κάνω διεκπεραίωση. Εγώ είχα πει όχι σε πολλές δουλειές. Τα κείμενα της Βάνας μετά ήταν πολύ καλά κι έτσι ξεκινήσαμε την πολύ ωραία μας συνεργασία»
Για αυτό είστε και ρόλος «κλειδί». Φέρνετε την ανατροπή σε κάθε ιστορία
«Ναι, ναι. Έτσι ήταν και ο Ιάκωβος στη Γη της Ελιάς που αν συνέχιζα στη σειρά θα είχε πολλές εξελίξεις. Ο Γεράσιμος Μαρκέτος είναι ένας ήρωας που έχει ενοχές και όταν ακόμη δεν τις έχει τις δημιουργεί. Ο ρόλος αυτός πιστεύω πως δίνει χώρο στον θεατή να γίνει μέρος της όλης δουλειάς. Υπάρχουν σεναριακές ανατροπές και ψυχολογικές ανατροπές στους ήρωες. Από τη μια μεριά στενοχωριέμαι για τον γιο μου αλλά από την άλλη υπάρχει κι ένα παιχνίδι εξουσίας. Μην ξεχνάμε πως οι σχέσεις πατέρα και γιου ήταν πάντα ανταγωνιστικές… Ο Θοδωρής τώρα είναι υπό την προστασία μου»
Η Άννα θα έρθει σε σύγκρουση με τον Δημήτρη
«Ε, ναι. Δεν γίνεται, υπάρχουν στη μέση ένοχα μυστικά»
Ήταν μονόδρομος για εσάς η υποκριτική καθώς είχατε εν μέρει μεγαλώσει σε μια καλλιτεχνική οικογένεια. Ο παππούς φιλοξενούσε μπουλούκια και τα αδέρφια σας έπαιζαν Καραγκιόζη.
«Είχα αυτή τη σύνδεση αλλά δεν είχα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Εκτιμούσα πάντα τα παιδιά που έμπαιναν στο Πανεπιστήμιο, ήταν δύσκολα τότε. Εγώ δεν είχα λεφτά να σπουδάσω και ξαφνικά λέω θα γίνω ηθοποιός. Δεν ήταν το όνειρό μου. Πήγα να μπω ως ταλέντο στο Εθνικό στα 16 μου χρόνια κι έπιασε ο αδερφός μου μια καθηγήτρια εκεί και την παρακάλεσε να με κόψει για να τελειώσω το Γυμνάσιο. Με έκοψαν και τσαντίστηκα πολύ και πήγα μετά από δυο χρόνια. Αγάπησα το θέατρο στην πορεία του. Έτσι ξεκίνησα… Υπήρχε πάντα η αίσθηση όμως, το ζούσα από παιδί. Πάντα ήμουν στις παρέες των αδερφών μου με τους ηθοποιούς, ήταν κάπως φυσικό. Μετά μου ήρθαν καλά τα πράγματα. Βγήκα αριστούχος από τη σχολή… να και η έπαρση η δική μου. Ξέρεις, τι είναι να παίζεις πρώτους ρόλους στο Εθνικό;»
Αισθανθήκατε ποτέ να «καβαλάτε το καλάμι»;
«Ναι αλλά συνήλθα. Ήρθε η στιγμή που για πολλούς λόγους πήρα το μάθημά μου. Ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα συνεχίσω κάπου ξαφνικά… έρχεται ο Σπύρος Ευαγγελάτος και μου λέει «επειδή ξέρω ότι σε ενδιαφέρουν μόνο οι πρώτοι ρόλοι, λέω να το σταματήσουμε γιατί δεν έχω τέτοιο ρόλο για σένα και θα σε φωνάξω όταν θα υπάρξει». Ήταν ένα μάθημα αυτό για μένα. Δεν μου έδωσε περιθώρια. Αισθάνθηκα απόρριψη. Λειτούργησε πάνω μου και ψυχολογικά. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, ξύπναγα και σκεφτόμουν γιατί μου το έκαναν. Κλονίστηκα. Ήμουν 40 χρονών και μου έλεγαν για θέατρο τότε κι έλεγα δεν μπορώ. Πέρασε ο καιρός, έβαλα κάτω τα πράγματα, πάντα με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και σε κάποια φάση ενώ έχω πει κάποια «όχι», έχω μείνει ξεκρέμαστος και πήρα τηλέφωνο τον Βολανάκη. Τον ήξερα από τον αδερφό μου. Τότε έκαναν τη Μήδεια με την Καρέζη και μου πρότεινε τον Αγγελιοφόρο. Είχα πάρει το μάθημά μου κι έτσι ξεκίνησα. Πέρασα και κρισάρα με τον Κουν. Κάποια στιγμή ήμουν σε έξι έργα και είπα τη λέξη «κουράστηκα». Περνάει ένας μήνας δεν βλέπω διανομή από τον Κουν και μετά πήγα και τον συνάντησα να δω τη συμβαίνει και μου είπε την ατάκα: «Ε, Στέφανέ μου είπαμε να σε ξεκουράσουμε λίγο». Αυτά ήταν μαθήματα για μένα. Διορθώθηκα. Πάντα ήθελα να αγαπάω τη δουλειά μου. Έχω κάνει και υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Για αυτό και τώρα μπορώ και κάνω τις επιλογές μου».
Την αγαπάτε την τηλεόραση;
«Ε, ναι. Δηλώνω ηθοποιός, την αγαπώ γιατί έχεις τη δυνατότητα να παίξεις παντού. Πρέπει το ένα να μην εμποδίζει το άλλο, πρέπει το ένα να βοηθάει το άλλο. Ελπίζω όσο είμαστε καλά να παίζουμε»
Σας ενδιαφέρει η υστεροφημία;
«Όταν έχεις και κόσμο πίσω, ναι με ενδιαφέρει αλλά δεν θα κάνω παραχωρήσεις για να αφήσω καλό όνομα. Η υστεροφημία είναι για όλους. Μετά από λίγα χρόνια ξεχνιόμαστε όλοι και μένει αυτή η αύρα που έχεις αφήσει στους δικούς σου, σε κάποιους φίλους»
Τι θυμάστε από τις συνεργασίες σας με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη;
«Έχω δουλέψει με όλες αυτές τις προσωπικότητες. Με πήρε κάποτε ο Λεμπέσης τηλέφωνο και μου ζήτησε να συνεργαστώ με την Αλίκη στην Αντιγόνη. Τότε εγώ δεν μπορούσα, ήμουν στο Κρατικό και ήθελα και λίγο να το αποφύγω. Μετά από κανά μισάωρο με παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι η Αλίκη. «Δε μου λες, Στέφανε, έχεις καμιά αντίρρηση να παίξω εγώ τραγωδία;». Μέσα σε πέντε λεπτά είπα το «ναι». Κάναμε μια πολύ ωραία περιοδεία. Ένιωσα πολλά πράγματα με την Αλίκη. Τι; Αυτό που είδα με την Αλίκη δεν το έχω ξανασυναντήσει. Έπεφταν πάνω της για να την αγγίξουν. Μια περιοδεία και δεν είπε τίποτα, δυστυχώς την είχαν «θάψει» πριν τη δουν. Άψογη στη συνεργασία της. Τι είχαν γράψει; Δεν είπε τίποτα για τέσσερις μήνες. Όταν κάποια στιγμή της είπα ότι πέρασα ωραία, εκείνη μου είπε πως δεν πέρασε καλά, είχε στενοχωρηθεί πολύ.
Με την Καρέζη περάσαμε πολύ ωραία, έχω καλές μνήμες. «Σκυλί» στη δουλειά της και την παραδέχτηκα σε κάποια στιγμή. Κάναμε γενική πρόβα στην Πετρούπολη και είχε ζητήσει ο Βολανάκης να μην έρθει κανείς από τους δικούς μας ανθρώπους. Έρχεται ο Δανίκας με τη γυναίκα του και μπαίνουν στην πρόβα κρατώντας ένα ποτό στα χέρια τους. Εκεί να δεις συμπεριφορά Βολανάκη και Καρέζη. Βλέπει ο Μίνως και δεν λέει τίποτα. Η Καρέζη έτοιμη βαμμένη. Ξεκινά ο Μίνως: «Παρακαλώ τον χορό να έρθει εδώ», πρόβα, διάλειμμα, δεύτερη ώρα το ίδιο. Τρεις ώρες κάνει αυτό και η Καρέζη να περιμένει και να μην κάνει τίποτα. Καθόταν και σε κάποια στιγμή προς το τέλος με φωνάζει να κάνουμε το κομμάτι και φωνάζει και τη Τζένη. Σηκώνεται και πάνω που πάει να μιλήσει, της λέει: «Παρακαλώ, φτάνει, η πρόβα τέλειωσε». Κοιτάζω την Καρέζη, δεν είπε τίποτα. Το μόνο που έκανε, έπιασε το στομάχι της, γιατί έπαθε κρίση. Για αυτό σου λέω έχω πολλές μνήμες. Είμαι χορτασμένος. Και με την Κάτια Δανδουλάκη έχω ωραίες αναμνήσεις και δεν είμαι εύκολος. Έχω δουλέψει και με δύσκολες ηθοποιούς, έχω προπονηθεί»
Δεν τυφλωθήκατε ποτέ από όλο αυτό…
«Όσο μπορούσα έκανα. Η ηρεμία είναι ένα στοιχείο, δεν θα πω πολύ κοντινό σε μένα αλλά έχω πάντα ανησυχίες. Θέλω πάντα να κάνω πράγματα αλλά μην ξεχνάς ότι είχα δίπλα μου κάτι πολύ βασικό και αυτό ήταν και είναι η οικογένειά μου. Είναι στήριγμα μου. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες αλλά να σου πω και κάτι; Θα τα άκουγα και με τις ώρες…»
Αν θα βάζατε έναν τίτλο στη ζωή σας, ποιος θα ήταν αυτός;
«Τίτλο; Αγαπούσα πάντα το θέατρο και το αγαπάω ακόμη. Και τώρα που στο λέω μου έρχονται εικόνες, μνήμες που είναι απροσκάλεστες και μερικά πράγματα σε πονάνε. Αν το συνδυάσεις και με το χρόνο που περνάει γιατί πρέπει να σκέφτεσαι και τη μετάβαση που έρχεται, κακά τα ψέματα, κάνεις και μια αναδρομή και λες «τα έκανες μόνο για τον εαυτό σου; Σε ενδιέφεραν οι άλλοι άνθρωποι;». Θα πω ναι, με ενδιέφερε η οικογένειά μου και θα σου πω κι ένα χαρακτηριστικό… αυτό που κατάλαβα μετά από τόσα χρόνια… Δεν ήθελα να στενοχωρώ τους ανθρώπους. Πολλές φορές μου έβγαινε και ανάποδα και αυτό δεν είναι απολογία. Κακό δεν έχω κάνει σε κανέναν άνθρωπο. Είχα αυτοσαρκασμό αλλά δεν «βασάνισα» κανέναν. Τις βάσεις τις πήρα από την οικογένεια μου, από τη μάνα μου. Και στις δυσκολίες που πέρασα μπορώ να ξαναπεράσω κάποια πράγματα αρκεί να είμαι εντάξει με τους ανθρώπους. Θα μου πεις είναι λίγο αλαζονικό και ναρκισσιστικό το να αρέσεις και καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί τσαντίζομαι που μπορεί να μην είμαι αποδεκτός από τους άλλους»
Τον χρόνο που περνάει τον φοβάστε;
«Έχω μια απάντηση σε αυτό… λένε ότι οι μεγάλοι άνθρωποι ξυπνάνε μέσα στον ύπνο τους. Ναι, ξυπνάμε για να βεβαιωθούμε ότι ζούμε (γέλια). Πάντα το άγνωστο σε φοβίζει αλλά πρέπει να προετοιμάζεσαι… να μην προκαλούμε όμως. Είναι μια εξέλιξη, την οποία δεν δέχεται εύκολα αλλά έχω ζήσει μια ζωή γεμάτη. Η οικογένεια μου για μένα ήταν το πιο σημαντικό. Μπορείς να συμφιλιωθείς; Όχι, όταν είναι να έρθει, θα έρθει. Ο χρόνος λέει ο Σοφοκλής ο αναρίθμητος ο μέγας. Επίσης λέει, γερνάμε για να αποκτούμε γνώση και γαλήνη. Αυτά σε μένα έχουν αφήσει πράγματα».
Ενοχές έχετε;
«Για το θέμα των ενοχών δεν θα σου πω… Τι ενοχές έχω; Είναι μικρές για μένα σε σύγκρισή με ουσιώδη πράγματα. Τι σου δημιουργεί ενοχές; Πιστεύω ό, τι κι αν έγινε, έγινε για λόγους που είναι πάνω από σένα. Πολλά πράγματα είναι πάνω από εμάς»
Θα ήθελα να μου πείτε και τη γνώμη σας για το #metto
«Εγώ ένιωσα με το βγήκαν στο «φως» οι πρώτες καταγγελίες πόσο οδυνηρό ήταν για τα θύματα που τα κράταγαν τόσο χρόνια μέσα τους. Υπέφεραν. Αισθάνομαι ότι αυτό που έγινε, έπρεπε να γίνει. Η τηλεόραση ακολουθεί πολύ τα νούμερα και δεν γίνεται σωστή διαχείριση. Στενοχωριέμαι γιατί έχω αναμνήσεις κι από τη σχόλη. Δεν τολμούσε κανείς, γιατί; Γιατί όλοι μας ακούγαμε κάποια πράγματα, έλειπε η καταγγελία και ήρθε η στιγμή της καταγγελίας. Και σε μένα συνέβησαν κάποια πράγματα. Χαίρομαι που πήραν αυτή την απόφαση. Δεν πρέπει ο κόσμος να τα θεωρεί φυσιολογικά γιατί ήδη βλέπω ότι υπάρχει μια τάση δικαιολόγησης. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Υποχώρησαν οι εντάσεις και μπαίνει το σοβαρό αυτό θέμα σε άλλη πορεία»
Η κουβέντα μας ολοκληρώθηκε με συμβουλές, οι οποίες δεν μοιράζονται. Το σίγουρο είναι πως αυτός ο άνθρωπος, ο Στέφανος Κυριακίδης έχει γράψει το δικό του "κεφάλαιο" στο χώρο της Τέχνης και μια σπουδαία στιγμή στη δική μου ζωή και αν μη τι άλλο αξίζει την πιο βαθιά μου υπόκλιση!
