Γιάννης Ζουγανέλης: «Είχα τρομερή αγωνία αν θα πετύχει»

Ρόλος που χαρακτηρίστηκε από την ερμηνεία του Κώστα Χατζηχρήστου στην ταινία «Ο Μπακαλόγατος ή της κακομοίρας» του 1963. Φόρεσε περούκα, πήρε τα σουσούμια του ρόλου, αλλά ερμηνεύει με τον δικό του σύγχρονο τρόπο τον απολαυστικό Ζήκο στην ομότιτλη παράσταση.

Τι φέρνει στην εποχή μας ο «Μπακαλόγατος»;

0 «Μπακαλόγατος» είναι σαν δημοτικό τραγούδι, είναι μέσα στην παράδοσή μας, στο DNA μας. Οι Έλληνες ισορρόπησαν με την αθωότητα και την αλήθεια των ηρώων των θεατρικών ελληνικών έργων, που πέρασαν στον ελληνικό κινηματογράφο. Γιατί ο «Μπακαλόγατος» βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο των Χρήστου και Γιώργου Γιαννακόπουλου και αποτελεί ίσως τη δημοφιλέστερη κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου. Ευτυχώς, οι Έλληνες δεν επηρεάστηκαν από την ψευτοελίτ που κατηγορούσε τον λεγόμενο «εμπορικό» ελληνικό κινηματογράφο ως μίασμα. Η τέχνη είναι από τη φύση της εμπορική, αλλιώς δεν υφίσταται. 0 πιο εμπορικός συνθέτης στον κόσμο είναι ο Μότσαρτ»

Τι έχει να πει στα νέα παιδιά;

«Είχα τρομερή αγωνία αν θα πετύχει, όμως ο κόσμος έρχεται πολύ και του αρέσει. Αυτό που με χαροποίησε ιδιαιτέρως είναι ότι έρχονται και πολλοί νέοι. Ένας από αυτούς, που μόλις είχε μπει στο Πανεπιστήμιο και είδε την παράσταση, με ευχαρίστησε γιατί όπως μου είπε: «Με πήγατε από το παρελθόν στο μέλλον. Δεν είχα δει ποτέ μπακάλικο. Δεν είχα δει ποτέ τέτοια γειτονιά. Έζησα την εποχή του ’60, χωρίς να έχω γεννηθεί σε αυτήν».

Υπάρχει γενικότερα επιστροφή στο παρελθόν και στις αξίες του;

«Πρέπει να παίρνεις φόρα από το παρελθόν για να πηγαίνεις στο μέλλον, ωστόσο, είμαστε και λίγο παρελθοντολόγοι. Μας αρέσουν όλα τα παλιά. Κάθε φορά που φεύγει από τη ζωή κάποιος, λέμε τη φράση που αντιπαθώ: «0 τελευταίος των μεγάλων». Έχουμε μια θανατολαγνεία. Πολλοί αποκτούν αξία μετά θάνατον. Το παρελθόν είναι καλό για να λειτουργεί ως εφαλτήριο και να σε πηγαίνει στο μέλλον. Επίσης, είναι χρήσιμο, γιατί σε βοηθάει να θυμάσαι. Η μνήμη πάντοτε είναι σημαντική για να σε οδηγήσει στο αύριο», λέει ο ίδιος στο Τύπος tv.