H Eλένη Ουζουνίδου στο gossip-tv: «Ήταν μια χρονιά φρικτή. Διαλύθηκα και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω»
Ελένη Ουζουνίδου, η ηθοποιός, η ηρωίδα που συναντάς σε κάθε περίσταση της ζωής σου, η γυναίκα που ζει την κάθε στιγμή της με γέλιο, στωικότητα, ανοιχτωσιά, ευγένεια, ψυχραιμία και με δόσεις αγωνίας όμως αλλά και άγχους… Η Ελένη Ουζουνίδου είναι η Ελένη όλων μας, η γυναίκα που νιώθεις ότι την ξέρεις, ότι την έχεις κάπου συναντήσει, η Ελένη που είναι βαθιά αφιερωμένη σε αυτό που κάνει.
Η Ελένη Ουζουνίδου ανήκει σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων με σπάνια χαρακτηριστικά. Δεν κομπάζει, δεν μετρά την επιτυχία σαν αναλώσιμο προϊόν, δεν ξεχνά εκείνους που πίστεψαν στα «θέλω» της, δεν φοβάται να συγκινηθεί…
Η Ελένη «τσαλακώνεται», «μαρτυράει» τα ωραία της ζωής της και ξανοίγεται μπροστά σου σαν χείμαρρος με το ασυγκράτητο ταμπεραμέντο της.
Και κάπως έτσι ξεκινά να ξεδιπλώνει το δικό της ταξίδι στην Τέχνη, που με σεβασμό έχει υπηρετήσει όλα αυτά τα χρόνια, στις στιγμές που εκείνη κρατά σαν φυλαχτό, στους ανθρώπους που στέκονται πλάι της ανιδιοτελώς και φυσικά με το γάργαρο γέλιο της να καταφέρνει από το πρώτο λεπτό να σε κάνει να πιστέψεις στους όμορφους ανθρώπους, στους ψυχικά ισορροπημένους, στους χαρισματικούς, σε εκείνη που ασπίδα της είναι οι αξίες της ζωής και η ανάγκη για… l'art pour l'art.
Από το 1997 που αποφοίτησες Ελένη, είχες επιλέξει να κάνεις αποκλειστικά θέατρο; Γιατί άργησες πολύ να συστηθείς στο τηλεοπτικό κοινό...
«Είχα εκπαιδευτεί να κάνω θέατρο. Αποφοίτησα από το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος και αμέσως με προσέλαβαν στο Κρατικό. Στη Θεσσαλονίκη δεν είναι εύκολο ούτε να αναζητήσεις, ούτε να σε αναζητήσουν από και στην τηλεόραση. Δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου, ότι θα μπορούσα κάποια στιγμή να πάω προς εκείνη την κατεύθυνση. Με απασχολούσε μόνο το θέατρο, ήμουν εντελώς αφοσιωμένη. Θεωρούσα ότι ήμουν και λίγο τεμπελούλα αλλά τελικά όχι, μερικά πράγματα τα πιάνω γρήγορα. Είχα χρόνο πολύ αλλά η ζωή μου, η ψυχή μου… ήταν εκεί στο σανίδι. Μεγαλώνοντας βέβαια και παίζοντας σε πάρα πολλές παραγωγές στο Κρατικό κατάλαβα ότι εάν θέλω να εξελιχθώ θα πρέπει κάποια στιγμή να κατέβω στην Αθήνα και να κάνω και άλλες συνεργασίες. Είχα ήδη συνεργαστεί με πάρα πολλούς σκηνοθέτες που σκηνοθετούσαν και στην Αθήνα, οπότε θεώρησα ότι θα γίνει. Στα 28 μου λοιπόν ήρθα στην Αθήνα και έμεινα. Βέβαια με ένα διάλειμμα δυο χρόνων που ήμουν στο Θεσσαλικό θέατρο παρέα με τον λατρεμένο Κώστα Τσιάνο. Εκεί ήταν η μεγάλη πίστα. Όταν με γνώρισε ο Κώστας -νόμιζα ότι το έλεγε υπερβάλλοντας- αλλά το είπε και το έκανε, μου είχε πει: «έλα μαζί μου θα σε κάνω πρωταγωνίστρια». Αυτό βέβαια που εννοούσε είναι «έλα να βγεις πρώτη γραμμή να αγωνιστείς, να σου μάθω τι θα πει αφηγηματικός λόγος, τι θα πει θέατρο, τι θα πει λαϊκό θέατρο, αστικό». Μου τα έμαθε όλα. Μεγάλος δάσκαλος. Βέβαια, και πριν είχα συναντήσει πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες και σκηνοθέτες αλλά μου έλεγαν ότι αν δεν δουλέψω μαζί του δεν θα ξέρω το θέατρο. Με αυτόν το μαθαίνεις»
Άρα πιστεύεις πως και η τύχη παίζει ρόλο, ποιος θα βρεθεί στο δρόμο σου…
«Ναι, ήταν ένας συνδυασμός. Γιατί είμαι πολύ δουλευταρού και το ήξεραν οι άνθρωποι του χώρου. Έχω και πέντε φυσικά προσόντα και σε γενικές γραμμές είμαι και ευαίσθητος άνθρωπος, που σε αυτή την τη δουλειά χρειάζεται. Μου αρέσει να διαβάζω, επίσης σημαντικό σε αυτή τη δουλειά. Με επέλεγαν. Κάποια στιγμή είχα γνωριστεί με την Λυδία Κονιόρδου και με πρότεινε στον Κώστα Τσιάνο για τον ρόλο της Τροφού στις Χοηφόρες, ένας πολύ σπουδαίος ρόλος. Του είπε «δεν φωνάζουμε την Ουζουνίδου που έχει κι αυτή την φοβερή και δυνατή φωνή;». Εκεί έγινε η πρώτη γνωριμία και έπειτα είχαμε μια πορεία μαζί. Εξαιτίας του μπόρεσα και στάθηκα σε μονολόγους. Μέχρι που ήρθε αυτή η ευλογημένη στιγμή που έκανα τον μονόλογο «Σταματία, το γένος Αργυροπούλου» στο μοναδικό αυτό κείμενο κι έγινε ένα «μπαμ». Ενώ με ήξεραν αρκετοί μετά με έμαθαν όλοι. Και έτσι έγινα γνωστή και στα κανάλια. Τότε με πήρε το Γρηγόρης Καραντινάκης να κάνουμε τον Αστέρα, είπα ναι. Εκείνη τη χρονιά βέβαια δεν έγινε ο Αστέρας γιατί είχαμε τα capital controls, έγινε την επόμενη χρονιά με τον εξαιρετικό Νίκο Κρητικό»
«Ο Αστέρας ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά και μετά ήρθε ο Ant1. Στη σειρά «Πέτα τη φριτέζα» ήμουν δυο χρόνια. Και στις δυο έγραφαν ο Κρητικός και ο Πιτταράς. Από ένα σημείο και μετά έγραφαν «πάνω» μου γιατί το έκανα όπως τα ονειρεύονταν. Αυτοί με πρότειναν στον Ανδρέα Μορφονιό για τη Φριτέζα. Μετά, στο «Παρουσιάστε», ήξερε ο Πιτταράς και έγραφε πάνω μου ή ό,τι τρέλα του ερχόταν ήξερε ότι θα την αντιμετωπίσω και περίμενε να το δει στο γυαλί. Ξέρεις Κατερίνα, μετά από αυτή την μεγάλη «κοιλιά» που σταμάτησε η ελληνική μυθοπλασία και τα ίδια τα κανάλια στραφήκαν αλλού. Ανανεώθηκαν και άρχισαν να ψάχνουν ανθρώπους του θεάτρου. Ήμασταν εκπαιδευμένοι και τα κανάλια πήραν την απόφαση να έχουν καλούς ηθοποιούς. Η κρίση της έκανε καλό. Σκέψου να είχαμε και περισσότερο χρόνο και χρήμα, θα κάναμε θαύματα. Με αυτά τα μέσα και τον ελάχιστο χρόνο κάνουμε ό, τι μπορούμε μέσα από την ψυχή μας. Προσπαθούμε να είμαστε αυθεντικοί και όχι διεκπαιρεωτικοί.»
Πώς τα πας με την αναγνωριστιμότητα;
«Μια χαρά. Διασκεδάζω. Ο κόσμος με χαιρετάει με πολλή αγάπη. Φέτος, δεν ξέρω τι έχει γίνει, είναι η πρώτη φορά που με φωνάζουν με το ονοματεπώνυμό μου. Δηλαδή όταν έπαιζα στη Φριτέζα με φώναζαν «Ζαμπελάρα» αλλά φέτος κάτι έχει γίνει… που είναι και λίγο δύσκολο το επώνυμο μου»
«Ποιος Παπαδόπουλος;»
«Είχα ολοκληρώσεις τις Σέρρες και λίγο πριν το Πάσχα νόμιζα πως θα έκανα μόνο θέατρο. Πρώτα με πήραν από τα Νούμερα και είπα ωραία τα κάνω τα Νούμερα και μια παράσταση. Μετά το Πάσχα όμως με πήραν από την παραγωγή της σειράς να κάνουμε ένα ραντεβού. Ήταν εκεί και ο Βασίλης Μυριανθόπουλος, το παλεύαμε χρόνια να δουλέψουμε μαζί, μου είπαν τι θα κάνω πώς και τι και έτσι δέχτηκα. Η συνεργασία είναι… το κάτι άλλο. Πρώτα από όλα είναι ο λατρεμένος ο Βασίλης, που έχει κέφι ό, τι και να συμβαίνει γιατί οι συνθήκες είναι δύσκολες. Είναι σε φυσικούς χώρους όλα και παρόλα αυτά πάντα έχει να προτείνει την νοστιμιά του, μας καθοδηγεί, μας σηνοθετεί. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι της παραγωγής είναι σούπερ, συνεννοούμαστε. Εννοείται με τη Μαριάννα που είμαστε κολλητές φίλες κι έχει πει και την φοβερή ατάκα για μένα «αυτή είναι στο νούμερό μου». Είναι ο άγγελος μου, ο θησαυρός μου… τι συγκλονιστικό πλάσμα είναι αυτό. Βλέπω τη Μαριάννα και ό,τι κι αν έχω ηρεμώ. Μπορεί να κάνεις ώρες συζητήσεις μαζί της. Από την άλλη με τον Γιάννη Δρακόπουλο, είναι απίστευτος. Γλυκός, ήπιος, πάντα ήρεμος, πράος κι έχει ένα μυαλό που δουλεύει ακατάπαυστα. Απίθανη συνεργασία. Και ο Κρατερός, τον οποίο δεν γνώριζα, έχει απίστευτο χιούμορ. Ο Βασίλης Κολοβός, τι τύχη και ευλογία που δουλεύουμε μαζί του. Πάντα μελετημένος, ήρεμος και πάντα με τον καλό λόγο. Σπουδαίος άνθρωπος. Ήρθαν όλα και κούμπωσαν πολύ ωραία»
Με την Περιστέρα, την ηρωίδα σου πώς τα πας; Έχετε κοινά χαρακτηριστικά;
«Θα ήθελα να ήμουν τόσο δυναμική και αγωνίστρια όσο εκείνη. Είναι πιο δυναμική από μένα, ναι. Δείχνω αλλά δεν είμαι όσο θα ήθελα. Είμαι πολύ ευαίσθητη και μερικές φορές αντιμετωπίζω τα πράγματα πιο παθητικά. Η Περιστέρα δεν είναι έτσι. Εγώ είμαι με γαλλικά και πιάνο αλλά εκείνη είναι γερό κόκκαλο, τη βάζεις μπροστά και είναι αρχηγός για την οικογένειά της, το δίκαιο, την αξιοπρέπεια της. Όλο αυτό το κείμενο και αυτοί οι δυο κόσμοι, το πώς θα μπορούσαν να ταιριάξουν. Δεν είναι άσπρο ή μαύρο τα πράγματα με τους φτωχούς και τους πλούσιους, αυτό ναι, είναι ένα μάθημα. Και είναι ένα από τα πράγματα που αναδεικνύονται στη σειρά»
Μια από τις δύσκολες στιγμές που βίωσες επαγγελματικά ήταν και ο βίαιος χαμός του Πάνου Νάτση.
«Ένα εξαιρετικό πλάσμα ήταν…. είναι… δεν ξέρω. Πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Είχαμε δουλέψει μαζί και στον Αστέρα. Από τα παιδιά που ξεχώριζαν και με το ταλέντο και την ευγένειά του και το χιούμορ. Συναντιόμασταν και τα λέγαμε. Πάντα ένα ευγενικό, γλυκό και καλό παιδί. Εξαιρετικός στις «Σέρρες». Τότε που συνέβη, εγώ μόλις είχα συνέλθει από τον πρόωρο χαμό του άντρα της πρώτης μου ξαδέρφης της Καίτης. Έφυγε νεότατος από κορονοϊό. Σοκαριστήκαμε και ακόμη δεν έχει φύγει το σοκ. Μόλις είχα πάει να συνέλθω από αυτό και να φτιάξει το μέσα μου, γίνεται αυτό με τον Πάνο και διαλύθηκα. Δεν πρόλαβα να συνέλθω και μετά έφυγε από τη ζωή μια άλλη πρώτη μου ξαδέρφη. Ήταν μια χρονιά φρικτή η περσινή. Φρικτή και αυτό μέχρι και πριν από λίγο που σταμάτησε το κακό και το θανατικό. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Κι έτσι ξέσπασα στα μαλλιά μου. Ήθελα κάτι ακραίο να κάνω. Συνήθως εγώ ξεσπάω στο φαγητό. Η πρώτη αντίδρασή μου είναι να κλείσει το στομάχι, μετά όμως τρώω συνεχώς μέχρι να νιώσω ότι είμαι γεμάτη»
«Φοβάμαι να φοβάμαι! Δεν μπορώ άλλο να φοβάμαι. Θέλω να φτάσω σε ένα σημείο που να μην φοβάμαι. Φοβάμαι μην γίνω ποτέ ένα φοβισμένο και φοβικό πλάσμα. Δεν θα το ήθελα καθόλου. Τώρα πρέπει να έχουμε δύναμη και θάρρος. Πολλά πράγματα δεν πάνε καλά και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με θάρρος. Τώρα ας πούμε σκεφτόμουν αυτό που έλεγες για τις απώλειες. Αρχίζουμε σιγά σιγά και γινόμαστε κάτι άλλο. Ο θάνατος στην Ελληνική κουλτούρα ήταν κομμάτι της ζωής μας. Είχαμε το νυχτέρι, είχαμε τους αγαπημένους μας στο σπίτι, τους ξενυχτούσαμε και μετά τους αποχαιρετούσαμε. Πια δεν υπάρχει. Έχει «απαγορευτεί» να μιλάς για την απώλεια, για τον θάνατο, να θλίβεσαι. Αυτά με ξενίζουν εμένα. «Απαγορεύεται» να αναρωτιέσαι… «απαγορεύεται» να πεις ότι κάτι δεν πάει καλά με την παιδεία. Δεν μπορείς να τα βάλεις με την οικογένεια, οπού οι γονείς δουλεύουν 16 ώρες την ήμερα για αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά πάνε σχολείο και πρέπει με ωραίο τρόπο οι εκπαιδευτικοί να είναι πάνω στα παιδιά και όχι οι γνώσεις να είναι επιφανειακές. Για αυτό βλέπουμε και όλα αυτά τα φαινόμενα βίας. Σαν να θέλουν να καταργήσουν τη μνήμη. Γινόμαστε κάτι άλλο και με τρομάζει αυτό. Πρέπει να παλέψουμε. Δεν έχω παιδιά αλλά θέλω να παλέψω για τα παιδιά όλου του κόσμου. Η εικόνα μας ενώ δείχνει προοδευτική όμως είμαστε ακριβώς το ανάποδο. Ένας περίεργος νέο συντηρητισμός»
Το σχόλιο σου για το Metoo και τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας;
«Είναι η πρώτη φορά που τόλμησαν κάποιοι άνθρωποι να καταγγείλουν δυνατά και δημόσια. Πιστεύω και θέλω να πιστεύω ότι οι κακοποιητές είναι στη μειονότητα. Από τότε που εγώ τελείωσα τη δραματική σχολή είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που εγώ, τουλάχιστον, συνάντησα. Οι περισσότεροι και κυρίως οι συνομήλικοι είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι και οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες. Το σωφρονιστικό σύστημα μας όμως θα έπρεπε να είναι καλύτερο. Δηλαδή έχεις έναν άνθρωπο που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο, η κοινωνία κάποια στιγμή τον ξερνάει. Πρέπει αυτός ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει γιατί τιμωρείται. Για ποιον λόγο αποκόβεται για ένα διάστημα από την κοινωνία. Πρέπει οι ειδικοί να αναλάβουν έτσι ώστε αυτός ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει τον κακοποιητικό του χαρακτήρα. Γιατί τιμωρήθηκε. Να φτάσει στο σημείο να έχει συνείδηση. Να μπορεί να ζητήσει συγγνώμη και μετά να ξαναμπεί με έναν διαφορετικό τρόπο στο σύνολο της κοινωνίας. Από τη μια πιστεύω πως καλώς έγιναν όλα αυτά γιατί εάν κάποιος τολμήσει να έχει τέτοια συμπεριφορά θα γνωρίζει ότι θα τιμωρηθεί και θα είναι στο περιθώριο, θα φοβάται. Από την άλλη όμως θα ήθελα η κοινωνία να είναι πιο γενναία και να μπορεί να ξανά εντάξη και αυτούς που τιμώρησε και σωφρόνισε αλλά και το ίδιο γενναία για τους ανθρώπους που τολμούν να μιλάνε».
Πες μου δυο λόγια για τα Νούμερα. Πόσες φορές μέσα στην ημέρα λες την επική σου ατάκα «Μου έχεις πρήξει τον π@π@ρο»
«Α… έχω σκεφτεί να τα κάνω μπλουζάκι, τσαντάκι… εξαρτάται την περίπτωση. Τι ατάκες μας βάζουν και λέμε (γέλια). Αυτή εκεί στα Νούμερα είναι η Αντιγόνη Γαμμάτου, είναι μόνη και έρημη σε αυτόν τον κόσμο γιατί ο σύζυγος τους παράτησε. Είναι λαϊκή και πολύ δραστήρια. Μαγκιόρα και πολύ κυνική. Θα μαλακώσει κι αυτή όμως έχει τις ευαισθησίες της».
Θέλω πολύ να δω την Αντιγονάρα να παντρεύεται.
«Νομίζω ότι μπορεί να έρθει ο σύζυγος… Θα δούμε πολύ αστείες σκηνές».
«Καλά, ακόμη δεν το πιστεύω, τι χαρά είναι αυτή. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε με τον Φοίβο, είχαμε κάνει και την παράσταση «Ράφτης κυριών» που ο Φοίβος είχε κάνει την μουσική. Και φυσικά είμαι και θαυμάστρια του, τον ακούω από τότε που βγήκε. Τρελαίνομαι. Θα σου πω και κάτι τώρα που όποτε το σκέφτομαι συγκινούμαι. Είμαστε με τον Γιάννη τον Μπέζο και συζητάμε για τους κωμικούς ηθοποιού ότι ποτέ δεν παίρνουν βραβεία και η κωμωδία θωρείται πάντα υποδεέστερη από το δράμα. Πάντα έρχεται σε δεύτερη μοίρα γιατί ο μέσος όρος θέλει να βλέπει δράμα. Κάναμε δηλαδή αυτή την κουβέντα με όλο τον θίασο και τον Φοίβο παρόντα και έρχεται μετά από μια εβδομάδα και φέρνει το τραγούδι της έναρξης. Είναι μια πολύ γλυκιά μελωδία με αυτό το θέμα και με πιάνουν τα κλάματα, δεν μπορώ να σταματήσω. ‘Ο, τι θέλω να πω και δεν έχω τον τρόπο ο Φοίβος το κάνει μουσική με στίχο. Ο Φοίβος είναι θησαυρός!»
Ο Φοίβος έχει πιάσει σταθερά τον παλμό της σημερινής κοινωνίας..
«Ναι και όταν αρχίζει να φουντώνει ο θυμός με όλα αυτά που γίνονται βάζω το τραγούδι του «Άγρια Ορχιδέα» και λέω υπάρχει ελπίδα»
Και κλείνοντας θέλω να μου μιλήσεις για τον άντρα που μπήκε στη ζωή σου κι ζεις το μεγαλειώδες συναίσθημα του έρωτα καθώς ο έρωτάς σας ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος
«Τον αγαπώ πολύ. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος που περνάμε όμορφα μαζί. Κάνουμε τη γλυκιά μας συνωμοσία. Και όσο περνά καιρός και μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον ακόμη πιο πολύ αγαπιόμαστε. Το μαγικό είναι ότι είμαστε «εμείς». Για πρώτη φορά δεν κρύβομαι καθόλου από αυτόν τον άνθρωπο, το ίδιος κι αυτός. Υπάρχει νοιάξιμο μεγάλο. Ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, πολύ δυνατό. Την ώρα που τον είδα στα μάτια είπα «χάνομαι» και όταν περνά η τρέλα και το πάθος και έρχεται το άλλο που είναι αυτό που ζω εγώ, η αγάπη… είναι ακόμη πιο δυνατό από τον έρωτα. Είμαι γεμάτη, είμαι τυχερή. Ζω με έναν άνθρωπο που με στηρίζει για αυτό και εγώ μπορώ να φροντίζω πολύ κόσμο»
Το επόμενο διάστημα την Ελένη Ουζουνίδου θα τη δούμε στο θέατρο του Νέου Κόσμου στον μονόλογο της «Σίρλεϊ Βαλεντάιν» σε μετάφραση της Νικολέτα Κοτσαηλίδου σε κείμενο και σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου. Από Δευτέρα έως και Πέμπτη στην σειρά του Ant1 «Ποιος Παπαδόπουλος;» και κάθε Παρασκευή στα Νούμερα της ΕΡΤ.
