Γιώργος Ψυχογιός: Κατάθεση ψυχής στο gossip-tv: Το ταξίδι με το τρένο μία μέρα πριν και η οργή
Ο Γιώργος Ψυχογιός σπάνια δίνει συνεντεύξεις παρά τις αναρίθμητες δουλειές του τόσο στο θέατρο όσο και στη μικρή οθόνη. Όχι γιατί δεν θέλει αλλά γιατί είναι τόσο βαθιά αφιερωμένος σε αυτό που κάνει! Αυτή την περίοδο μοιράζει τον χρόνο του στα γυρίσματα για τη σειρά του Alpha «Αυτή η νύχτα μένει» και τις πρόβες για την παράσταση που ετοιμάζει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά.
Κάπου εκεί ανάμεσα ο Γιώργος Ψυχογιός, ο σαρωτικός Γιώργος Ψυχογιός έκανε μια μικρή παύση και μου αφιέρωσε χρόνο ώστε να μιλήσουμε για όλα με αφορμή τον ρόλο του Δομίνικου στη Νύχτα.
Τη μισή μας συνέντευξη η αλήθεια είναι πως την κάναμε στα μηνύματα που ανταλλάξαμε πριν μιλήσουμε με την ευγένεια να ξεχειλίζει σε κάθε του λέξη. «Όταν αυτό φτάνει στα αυτιά μου και το ακούω από τρίτους με κολακεύει πάρα πολύ γιατί είναι ωραίο να έχεις ένα καλό όνομα στο χώρο», θα σχολιάσει.
Και αυτό είναι σπάνιο... είναι χαρακτηριστικό εκείνων των ανθρώπων που έχουν μάθει τον αυτοσεβασμό.
Και ο Γιώργος Ψυχογιός εκτός από αυτό έχει κερδίσει και τον σεβασμό όλων εκείνων που έστω για μια φορά στη ζωή τους τον έχουν δει να ξεδιπλώνει την υποκριτική του δεινότητα μέσα από ρόλους που εκείνος τους κρατά ως φυλακτό και σε εμάς φέρνουν ένα γλυκό μούδιασμα από το βάρος της σπουδαιότητας τους. «Αναρίθμητες. Ποια να πρωτοπώ; Θα ξεχάσω πολλούς», θα πει και θα ξεκινήσει με εκείνη του χάρισε πριν από δυο χρόνια το βραβείο καλύτερης ερμηνείας για τον ρόλο του στην παράσταση Ορέστης.
Το θεατρικό σανίδι για τον Γιώργο Ψυχογιό είναι η ζωή του όλη. «Το θέατρο για μένα είναι η συνέπεια, το ήθος, η αγωνία και αυτός ο σπαραγμός για τα πράγματα».
Ο Γιώργος Ψυχογιός είναι πολύ μακριά από κάθε είδος επιβεβλημένων καθωσπρεπισμών. Δεν θάβει τα συναισθήματά του, δεν καταστέλλει τις εμπειρίες του, οι οποίες είναι κεφάλαια στη γεμάτη ζωή του και φυσικά αυτό του δίνει τη χαρά της δημιουργίας. «Το θέατρο θέλει πολύ μεγάλη πίστη και κουράγιο. Να αντέχεις. Να πεις "όχι" εγώ εδώ είμαι και ό τι γίνει» θα πει.
Η καλλιτεχνική του διαδρομή τα έχει όλα.
Συνεργασίες με σπουδαίους ανθρώπους του χώρου και ρόλους που εκείνος κλήθηκε να ξεγυμνώσει, να σκαλίσει και έπειτα πίσω στην κουίντα να πάρει τον χρόνο του και να λυτρωθεί!
«Είναι μια μαγική λειτουργία το πώς ένα σώμα ένα μυαλό έρχεται πάλι στην κανονική του κατάσταση» θα πει.
Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ξύσω την δική του πληγή όμως εξομολογήθηκε πως ελάφρυνε η ψυχή του με το ξέσπασμα του metto. «Η πληγή είναι εκεί για να μας θυμίζει πως κάποιοι ανεχτήκαμε παραπάνω. Να μας κάνει πιο δυνατούς και να μας οχυρώσει για τα παρακάτω», θα πει και η κουβέντα μας είναι από εκείνες που εγώ θα κρατήσω σαν φυλαχτό.
Ο λόγος του έχει βαρύτητα, έχει ουσία και ένα λυγμό για όλα όσα δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν σε τούτο τον κόσμο και που για εκείνον η Τέχνη του, θα φέρνει πάντα στην ψυχή του «την ηρεμία και γαλήνη μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό που ζούμε».
Ο Γιώργος Ψυχογιός μιλά στο gossip-tv για την πορεία του, τις δυσκολίες που έχει συναντήσει, την μεγάλη επιτυχία στο θέατρο, τον ρόλο του Δομίνικου στη σειρά ενώ εξομολογείται πώς βίωσε το λεκτικό bullying. Παράλληλα ξεσπά για το δυστύχημα στα Τέμπη.
Μια καθηγήτρια, μια γειτονοπούλα κι ένας παππάς, συνέβαλαν στο να αρχίσετε σιγά σιγά να ονειρεύεστε τον εαυτό σας στο χώρο της Τέχνης παρά τις δικές σας προσωπικές συστολές. Ποια ήταν η ανάγκη που σας ώθησε τελικά στο να γίνετε ηθοποιός;
«O κόσμος λέει για τους ηθοποιούς ότι έχουν έναν ναρκισσισμό παραπάνω, δεν είναι όμως αυτό! Είναι, όπως είπες κι εσύ, ανάγκη το θέατρο για κάποιους ανθρώπους. Να εκτεθούν με έναν τρόπο. Αυτή η απώτερή μου ανάγκη ξεκίνησε δειλά δειλά μέσα μου από το Γυμνάσιο. Μια γειτόνισσά μου, που ήταν των γραμμάτων, μου είχε δώσει τα πρώτα κείμενα για τον «Κατά φαντασίαν ασθενή» κι έτσι ξεκίνησε όλο αυτό. Αλλά Κατερίνα μου, έχω να σου πω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πάντα είχα μια ροπή στο να εκτίθεμαι».
Μια γλυκιά συνομωσία αντιλαμβάνομαι εγώ πίσω από όλο αυτό…
«Ναι και φαντάσου πως όλο αυτό συνέβαινε σε μια φτωχική γειτονιά, που για να πεις ότι θα ασχοληθείς με την Τέχνη, ήταν μάλλον «κουσούρι» και όχι πραγματική ανάγκη. Δεν ήταν το όνειρο των γονιών μου να κάνω κάτι τέτοιο. Βέβαια, υπάρχουν και γονείς που προτρέπουν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με το θέατρο».
Εξάλλου η Τέχνη είναι τόσο απελευθερωτική σε όποια της μορφή…
«Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα και είναι σημαντικό που το λέμε εμείς εδώ τώρα στην κουβέντα μας γιατί μπορεί να είναι και μια κουβέντα που να με «φωτογραφίζει» και είναι σημαντικό που το ορίζουμε».
Παρόλα αυτά οι γονείς σας, μετά τις πρώτες σας δουλειές, αντιλήφθηκαν πως είστε γεννημένος για την Τέχνη.
«Το δέλεαρ ποιο ήταν; Μόλις με είδαν στην τηλεόραση το 1998. Ιδίως η μητέρα μου που με είδε στη σειρά «Βίος ανθόσπαρτος» που ξεκίνησα για δυο επεισόδια κι έγιναν είκοσι δυο. Εκεί, λοιπόν, ξεκίνησε κι εκείνη να εξοικειώνεται με τη δουλειά μου και καμάρωνε πολύ».
Είστε ηθοποιός με πολύ μακρά πορεία στο χώρο της Τέχνης, όμως οι δουλειές σας στη μικρή οθόνη ήταν πάντα αυτό που λέμε «επιτυχημένες» και δεν πέσατε στην παγίδα της μανιέρας.
«Όχι, αλλά αν μου επιτρέπεις, κάνω κάτι χειρότερο. Δεν χτυπάω πόρτες όσον αφορά στις τηλεοπτικές δουλειές γιατί είναι η «φτιαξιά» μου τέτοια. Δεν θέλω εγώ να αναλώνομαι σε τέτοια πράγματα και δεν ήταν και η δουλειά μου, η δουλειά μου ήταν το θέατρο. Οπότε η πρώτη πρόταση είχε έρθει μέσα από το θέατρο. Ήταν μεγάλη η χαρά μου γιατί είχε έρθει εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα και με ανθρώπους που εκτιμούσα. Αυτό είναι το βασικό. Επιμένω στο θέατρο και στα 60 μου πήρα κι ένα σημαντικό βραβείο. Το βραβείο ερμηνείας στην παράσταση «Ορέστης» στην Επίδαυρο που κάναμε με τον Γιάννη Κακλέα, τη Μαίρη Μηνά και τον Άρη Σερβετάλη. Είχε πάει εξαιρετικά και μου έδωσε ένα βραβείο που μου ζέστανε λίγο την καρδιά μου γιατί ο κόπος είναι τεράστιος. Είναι μια ανταμοιβή, Κατερίνα μου… Ξέρεις αυτό δεν είναι βραβείο με χρηματική ανταμοιβή, είναι βραβείο από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου, που όλοι συμφωνούν για μια ερμηνεία στην Επίδαυρο και αυτό είναι καθολικό και ομόφωνο».
Είναι αυτά τα παράσημα που για κάποιους που το ακούνε δεν είναι τίποτα αλλά για εσάς είναι ολάκερη η ζωή που περνά από μπροστά σας…
«Ε, ναι είναι μια περγαμηνή και δεν είναι ένας ρόλος που έτυχε. Ήταν μια ερμηνεία που εμένα με προχώρησε και με ξάφνιασε. Κάνοντάς το δεν περίμενα ότι θα βραβευτώ για αυτό, δηλαδή δεν το είχα σκοπό αλλά όπου κι αν παίχτηκε η παράσταση, αισθανόμουν ότι εγώ μετακινούμαι και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία για έναν ηθοποιό. Αυτό λοιπόν ανταμείφτηκε με τον καλύτερο τρόπο».
Μα είναι σπουδαίο η δουλειά μας κάποια στιγμή να αναγνωρίζεται και όσο παλεύουμε, να λέμε «ας δώσουμε λίγο ακόμη»…
«Αυτό ακριβώς. Είπες μεγάλη κουβέντα Κατερίνα! Παρόλα αυτά, ακόμα και οι τηλεοπτικές δουλειές… ας πούμε τώρα στη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» πάλι τυχαία έγινε. Είχα πει πως μετά το βραβείο θα κάνω διακοπές, δεν παρακαλώ κανέναν και ξαφνικά «σκάει» αυτή η συνεργασία που ήταν ένας ρόλος 30 επεισοδίων και δεν τον περίμενα».
Ήταν ο ρόλος μετά τη συμμετοχή της σας στις Άγριες Μέλισσες;
«Ακριβώς. Αλλά και οι Άγριες Μέλισσες προέκυψαν μέσα από το θέατρο. Είχε έρθει η Μιράντα Ρωσταντή που έκανε τα κάστινγκ στην παράσταση «Το Τρίτο Στεφάνι» που έπαιζα τότε. Μία το βράδυ λοιπόν έρχεται η πρόταση για τις Μέλισσες και τον δέχτηκα με μεγάλη χαρά και το ένα έφερε το άλλο. Πάντα έτσι γίνεται. Σε όλη αυτή την 40χρονη πορεία μου αυτό είναι που μου δίνει δύναμη και χαρά να συνεχίζω να το κάνω γιατί δεν είναι εύκολο. Πώς είναι η ψυχή σου, το σώμα σου… Δεν είναι εύκολη δουλειά. Ο κόσμος ξέρει ότι είναι μια εύκολη δουλειά και δυστυχώς τα παιδιά… μπλέκονται».
Για έναν ηθοποιό που κατά τη διάρκεια της πορείας του καλείται να ενσαρκώσει πολλούς ήρωες, που ο καθένας από αυτούς κουβαλά δικά του βιώματα και εσείς πρέπει να τα ξεδιπλώσετε, η λύτρωση πώς επέρχεται;
«Ακριβώς αυτό. Οι ρόλοι δεν είναι κάποιος που τους έγραψε, είναι ποιος τους κάνει και ποιος τους φέρει μέσα από τον εαυτό του. Κάποιος πρέπει να ορθώσει τις λέξεις, τους τόνους και να επικοινωνήσει το κείμενο. Κάποιοι νέοι ηθοποιοί θεωρούν ότι η συμμετοχή σε μια σειρά θα... εντάξει υπάρχει και αυτό. Δεν το κατηγορώ. Το θέατρο είναι ένα σπίτι. Τώρα το αν προχωρήσει ή γίνει πολύ γνωστός κάποιος, είναι μια άλλη ιστορία και μια άλλη τύχη. Και αυτό είναι και το παράπονο κάποιων ανθρώπων. Το θέατρο θέλει πολύ μεγάλη πίστη και κουράγιο. Να αντέχεις. Να πεις "όχι", εγώ εδώ είμαι και ό, τι γίνει. Το θέατρο εξάλλου δεν έχει ηλικία δεν τελειώνει ποτέ.»
Η λύτρωση μετά από κάθε ρόλο πώς έρχεται;
«Είναι μια μαγική λειτουργία το πώς ένα σώμα, ένα μυαλό έρχεται πάλι στην κανονική του κατάσταση. Και για αυτό πάω νωρίτερα στο θέατρο και φεύγω και αργότερα. Χρειάζεται μια μετάβαση. Χρειάζεται ένας χρόνος να αποφορτιστεί το μυαλό και το σώμα. Η παράσταση είναι κάθε μέρα διαφορετική. Με ένα κοινό που έρχεται για πρώτη φορά να σε δει κι ας παίζεις για μήνες το ίδιο πράγμα. Είμαι αυτής της λειτουργίας ηθοποιός».
Να περάσουμε και στον αγαπημένο Δομίνικο που φέτος υποδύεστε στη σειρά του Αlpha «Αυτή η νύχτα μένει».
«Ο αγαπημένος μου Δομίνικος. Ήταν μεγάλη χαρά όταν μου είπαν και τι ήταν αυτός ο άνθρωπος. Χάρηκα διπλά γιατί σκέφτηκαν εμένα. Δεν είναι κόντρα ρόλος να πω και την αλήθεια. Τον αγαπώ πολύ. Δεν έχει μεγάλες εξάρσεις απλά είναι ένας χαρακτήρας που μπορεί να τον έχουμε όλοι ζήσει στα χρόνια του '75-'80. Εγώ κάποιους από τους πολιτικούς που τότε λειτουργούσαν έντιμα τους είχα στο μυαλό μου. Διέφεραν πάρα πολύ από πολλούς σήμερα που είναι στα κανάλια και ξεμαλλιάζονται. Ήταν άνθρωποι που έκαναν τη δουλειά τους. Μιλάμε για την κεντροαριστερή παλέτα. Υπάρχουν βέβαια και τώρα κάποιοι αλλά δεν φαίνονται όπως και πολλά άλλα δεν φαίνονται στην εποχή μας».
Δίνει κι ένα μάθημα τέτοιο ο Δομίνικος...
«Εννοείται. Κι όποιος κατάλαβε... κατάλαβε».
Ακόμη η σεναριογράφος δεν έχει καταλήξει τι θα συμβεί με τον Δομίνικο
Τι άλλο να περιμένουμε από τον Δομίνικο; Θα δούμε καμία ανατροπή σε ό,τι αφορά στον χαρακτήρα και τις αντιδράσεις του;
«Να σου πω την αλήθεια το έχω ρωτήσει κι εγώ αυτό γιατί ήθελα να ξέρω και έχω την ίδια αγωνία. Ακόμη η σεναριογράφος δεν έχει καταλήξει σε σχέση με τον Χρήστο (Γιάννη Στάνκογλου) πού θα πάει εκείνος ως ρόλος. Θα συμβιβαστεί; Θα συνεργαστεί; Θα τα σπάσουνε; Δεν έχει καταλήξει, αυτό ξέρω. Τα επεισόδια εξάλλου γυρίζονται, φαντάσου, μια εβδομάδα πριν».
Αυτό, ας πούμε, στην τηλεόραση είναι ένα θέμα…
«Δεν μπορείς Κατερίνα μου, να διανοηθείς τι αγώνας χρειάζεται και εγώ δεν είμαι και απόλυτα τηλεοπτικός ηθοποιός. Χρειάζεται περισσότερος χρόνος. Και φαντάσου, τα πρώτα τρία επεισόδια που ήταν και το στίγμα του ρόλου, τα έκανα χωρίς κείμενο. Έπρεπε, δηλαδή, να βγάλω το απαύγασμα της ηθικής του Δομίνικου. Χρειάζεται εγρήγορση μεγάλη για να κάνουμε τη δουλειά μας και να πείσουμε».
Το τηλεοπτικό κοινό έχει πλέον εκπαιδευτεί κύριε Ψυχογιέ σε ένα πιο καλό "υλικό"; Κομβικό ήταν το σημείο των Άγριων Μελισσών στον Αnt1...
«Μεγάλη κουβέντα και αυτή αλλά ναι, η ειδοποιός διαφορά ήταν ότι άρχισαν να παίζουν στην τηλεόραση θεατρικοί ηθοποιοί. Ήταν μεγάλη η διαφορά. Έφεραν αυτή την ποιότητα. Από την άλλη, το κοινό έχει εθιστεί στο να γίνεται κριτής των πάντων ακόμη και σε περιπτώσεις ηθοποιών που δεν είναι έτοιμοι ή σε σειρές που είναι ακόμη στην αρχή και συστήνονται».
Έχετε σπουδαίες και πολύ επιτυχημένες συνεργασίες στο βιογραφικό σας…
«Όταν συνεργάζεσαι με ανθρώπους παθιασμένους με το θέατρο και με το απαύγασμα των σκηνοθετών δεν μπορείς αυτό να μην το τιμήσεις και να το κρατήσεις ως γραμμή. Βέβαια, αυτό έχει και μεγάλο κόστος γιατί σε κάποιους δεν θα είσαι αρεστός. Από την άλλη, εγώ αυτό όφειλα να το κρατήσω ως γραμμή στην πορεία μου. Για την αποτυχία που ανέφερες… Αν είναι να έρθει, θα έρθει. Δεν θα τρελαθούμε, όμως, κιόλας. Μέχρι τώρα, βέβαια, να πω την αλήθεια ,δεν έχει συμβεί».
Πιστεύω όμως πως με τις επιλογές σας έχει έρθει και η ηρεμία μέσα σας...
«Αυτήν ακριβώς τη λέξη που είπες. Ηρεμία και γαλήνη μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό που ζούμε».
Ποια είναι η συνεργασία που έχετε κρατήσει ως φυλαχτό;
«Α... αναρίθμητες. Ποια να πρωτοπώ; Θα ξεχάσω πολλούς. Καταρχάς θα ξεκινήσω από τη δουλειά που μου χάρισε το βραβείο στην παράσταση «Ορέστης» στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Μια δουλειά που έγινε μέσα στην καραντίνα και μετά το #metoo που τα πράγματα ήταν πολύ σκοτεινά και δύσκολα να τα διαχειριστεί το θέατρο και μπήκα σε μια πρόβα όπου σκάγαμε στα γέλια. Με έναν σκηνοθέτη -καλή του ώρα- του Γιάννη, που δεν μας έμενε "άντερο", κάνοντας μια τραγωδία πολύ δυνατή. Τώρα για ποιον να πρωτοπώ; Για τον Γιώργο Μιχαηλίδη στα μονόπρακτα του Τσέχωφ; Τον Κώστα Τσιάνο σε κωμωδίες; Τον Ανδρέα Βουτσινά; Και μη σου πω τώρα θιάσους με Νόνικα Γαληνέα... Είναι τα πολλά τα θεατρικά κείμενα κυρίως τα κλασσικά που...Μπορώ να σου πω δεκάδες».
Τι είναι το θέατρο για εσάς;
«Είναι η συνέπεια, το ήθος, η αγωνία και αυτός ο σπαραγμός για τα πράγματα. Το να είσαι για τον ρόλο και ακόμη και με πολύ δύσκολους συνεργάτες επί σκηνής αλλά και στην πρόβα να μπορείς να ισορροπείς»
Μετά το #metoo όλα τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά
Μιας που το αναφέρατε... Δεν θέλω να ξύσω καμία πληγή ήταν όμως τόσο υποδειγματικός ο τρόπος μέσα από τον οποίο εξομολογηθήκατε την δική σας δύσκολη στιγμή όταν πέσατε θύμα λεκτικής κακοποίησης που συγκλόνισε…
«Να σου πω γιατί! Συνέβη τυχαία γιατί εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα να εκθέσω τον εαυτό μου σε αυτήν τη βορά για αυτά που αισθανόμουν για τον άνθρωπο αυτόν. Για αυτόν τον άνθρωπο που έχω δουλέψει πολλές φορές μαζί του εξαιρετικά και μη εξαιρετικά. Απλά ρε Κατερίνα μου, όταν περνά ο καιρός και τo status μένει ίδιο, οι συμπεριφορές είναι ίδιες λες τώρα εγώ δεν μπορώ άλλο. Η ερώτηση έγινε τυχαία και ξύθηκε η πληγή παραπάνω και αντέδρασα έτσι όπως αντέδρασα. Μετά το #metoo όλα τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά».
Το πιστεύετε αυτό;
«Κοίτα να δεις τίποτα δεν θα αλλάξει αλλά άλλαξε κιόλας. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Ούτε ο τρόπος που έγινε ήταν ο ενδεδειγμένος. Παρόλα αυτά καλώς έγινε και κάτι έχει αλλάξει».
Μακάρι οι εξουσιολάγνοι να...
«Μιλάμε για μια μεγάλη ηδονή και ναρκωτικό τώρα. Το μεγαλύτερο και για αυτό υπήρχαν και θα υπάρχουν. Η εξουσία πάντα θα είναι.... και είναι και πολύς κόσμος ακόμη που αντιδρά έτσι. Αυτό το κίνημα έφερε αυτή την μετατόπιση και καλώς έγινε. Αν θες τη γνώμη μου είναι ευγνώμων για τους ανθρώπους που μίλησαν. Δεν θέλω να σχολιάσω κάτι άλλο. Έχει πάρει το δρόμο του. Είναι δυσάρεστο αλλά μόνο το θέατρο μπόρεσε να το αυτό και πρέπει να σε προβληματίσει. Εννοώ μόνο το θέατρο είχε το σθένος να το κάνει αυτό. Εγώ πήγα και σε δίκες. Δεν είναι εύκολο ούτε να το ακούς ούτε να συμβαίνει σε ανθρώπους με τους οποίους έχεις δουλέψει κιόλας και να παρακολουθείς την απολογία τους σαν χορό σε αρχαία τραγωδία που ακούει και αντιδρά και σκέφτεται. Το τι θα γίνει παρακάτω θα το δούμε. Σίγουρα όμως έγινε για καλό».
Η πληγή κλείνει ποτέ;
«Όχι. Η πληγή είναι εκεί για να μας θυμίζει πως κάποιοι ανεχτήκαμε παραπάνω. Να μας κάνει πιο δυνατούς και να μας οχυρώσει για τα παρακάτω. Δεν κλείνει η πληγή και αισθάνομαι και πολύ δυσάρεστα γιατί αυτές οι υποθέσεις θα τραβήξουν σε μάκρος. Δεν τελειώσαμε. Μιλάμε ότι αυτό θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια. Δεν μπορείς να μένεις σε αυτό όμως. Κάνουμε τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε. Τώρα είναι καθαρά τα πράγματα. Σαν να βγαίνεις από μια θλίψη, από μια απώλεια. Από ένα κάτι σοβαρό που έχει συμβεί. Εξαρτάται όμως από το πώς κάνεις το διαχειρίζεται. Εγώ ευτυχώς από όλο αυτό βγήκα καλά. Όταν συνεχίζεται αυτός ο τρόπος ή βάζεις τα όρια σου ή τα παρατάς και φεύγεις. Αν σέβεσαι έναν άνθρωπο και δεν έχεις την πυγμή να θέσεις όρια τότε φεύγεις. Φεύγεις όπως ένα κουτάβι από τον βασανιστή του. Είναι κι αυτό μια πράξη ηρωική. Από το να βγεις και να βριστείς… Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι δεν μπορείς να είσαι σε μια σκηνή και να υπάρχει πόλεμος. Δεν γίνεται απλά. Και θα γίνω γραφικός σε αυτό που θα πω ότι η ευγένεια είναι μεγάλο όπλο. Το να είσαι φορέας του καλού του άλλου, του σπας τα νεύρα. Ειδάλλως υπάρχει και ο άλλος τρόπος να χτυπήσεις το χέρι στο τραπέζι, να βρίσεις... αυτά έχουν συμβεί. Τα πρώτα metto συνέβησαν πριν 20 χρόνια. Τώρα βγήκαν οι σοβαρές περιπτώσεις και κάποιες που δεν ήταν και τόσο σοβαρές. Το metto μας διαίρεσε. Ήταν μεγάλη στενοχώρια στο χώρο μας, μας δίχασε αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει αυτό που είπα και πριν ότι καλώς έγινε. Να μπουν λίγο τα πράγματα σε μια ηρεμία σε μια παύση σε ένα σωστότερο βάθρο. Να δούμε τι θα γίνει παρακάτω»
Έχει δυσκολίες ο χώρος;
«Το θέατρο είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Είναι μια επίπονη δουλειά, βαρέα και ανθυγιεινή. Όταν ας πούμε δουλεύεις μέσα στο κρύο και το χιόνι, όταν έχει 40 βαθμούς και πρέπει να φοράς παλτό...ή να μην κοιμάσαι στο σπίτι σου για μήνες. Είναι επίπονη διαδικασία το θέατρο. Είναι το όργανό μας το θέατρο, είναι ο εαυτό μας, η φωνή μας, η υγεία μας, η ψυχολογία μας. Είμαστε αθλητές. Να σου πω το πιο απλό. Χρόνια ο ηθοποιός δεν γνωρίζει τι είναι Χριστούγεννα, Πάσχα, διακοπές. Για να μην πω για τις απώλειες που πρέπει να είναι εκεί σε διπλή παράσταση και κωμωδία. Αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο επάγγελμα»
Σας έχει συμβεί να πρέπει να παίξετε ενώ είχατε χάσει τη μητέρα σας
«Ναι, το 1999 στο Εθνικό με διευθυντή τον Κούρκουλο. Είχα χάσει τη μητέρα μου ξαφνικά. Ήταν τεράστια απώλεια. Με πήρε ο ίδιος και μου είπε να μην κάνουμε παράσταση και δεν το δέχτηκα. Έπαιξα και ήταν και πολύ λυτρωτικό. Να μην αλλάξει τίποτα από την καθημερινότητά μου στη δουλειά. Τα χειρότερα συμβαίνουν όταν πρέπει στη σκηνή να είσαι brillante να βγαίνεις και να χορεύεις και μετά να σωριάζεσαι από τον εσωτερικό θρήνο. Έχει τύχει να τα ζήσω»
Μια ακόμη μεγάλη πληγή είναι το πρόσφατο δυστύχημα στα Τέμπη. Εσείς έτυχε να ταξιδέψετε μια μέρα πριν και αυτό μάλιστα έγινε γνωστό μέσα από μια φωτογραφία που ανεβάσατε στα social media πριν την τραγωδία.
«Εγώ από παιδί λάτρευα και λατρεύω αυτό το μέσο. Φαντάσου ότι όλα μου τα παιχνίδια ήταν πλαστικά και σιδερένια τρενάκια. Φτωχά παιχνίδια μιας οικογένειας φτωχών ανθρώπων. Τα συναρμολογούσα μόνος μου. Το παιχνίδι μου ήταν αυτό. Έζησα όλη την ιστορία μέσα από τα τρένα πηγαίνοντας στη δουλειά μου για περιοδείες. Μια ημέρα λοιπόν πριν το δυστύχημα βρήκα ένα διήμερο για να πάω στη Λάρισα να δω αγαπημένους φίλους και πήρα το τελειότερο μέσο που παρείχε το κράτος. Από τη χαρά μου λοιπόν δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα που θα ταξίδευα για να δω αγαπημένους μου ανθρώπους και έβγαλα αυτή τη φωτογραφία.
Αυτό που έζησα σε μια πόλη σε απόλυτο πένθος ήταν συγκλονιστικό. Επέστρεψα με ΚΤΕΛ. Σε απόλυτη θλίψη και συντριβή μένοντας ακούνητος για 4 ώρες και γύρισα σπίτι μου. Αυτό που ζω αυτές τις ημέρες μετά το δυστύχημα δεν περιγράφεται. Φαντάσου ότι ακόμη και ο σκηνοθέτης της παράστασης που ετοιμάζουμε ήθελε να χρησιμοποιήσει τη λέξη "τρένο" σε μια υπόδειξη και τελικά δεν το έκανε γιατί είπε πως αυτή η λέξη για την Ελλάδα δεν πλέον είναι η σωστή. Μεταφέρουμε όλη αυτή τη θλίψη και καθώς περνούν οι μέρες και βγαίνουν στην επιφάνεια αυτοί οι διάλογοι αυτών των ανθρώπων που εγώ ήμουν πίσω ακριβώς από τον οδηγό στο πρώτο κάθισμα...
Τη φωτογραφία λοιπόν την ανέβασα από χαρά το απόγευμα που έφτασα και ξαφνικά βλέπω να γίνεται θέμα και ντράπηκα τόσο πολύ μαθαίνοντας παράλληλα πόσος κόσμος έχει φύγει... Δεν υπάρχει αυτό, είναι βαθιά πληγή. Δεν μπορώ να ησυχάσω και να κοιμηθώ καλά. Είναι σαν μνημόσυνο. Δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κόσμος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Έχω ζήσει τα τρένα από πολύ παλιά. Θα μπορούσε ο καθένας μας να ήταν εκεί. Θα σου πω και τι μου συνέβη. Όταν πήγα στα ΚΤΕΛ να πληρώσω ήταν εκεί μια κοπέλα που έκλαιγε και όταν τη ρώτησα τι συμβαίνει μου είπε πως μόλις είχε μάθει για έναν φίλο της που ήταν στο μοιραίο τρένο. 21 ετών. Έκλαιγε με αναφιλητά και δεν ήξερα τι να κάνω. Σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να πάρεις ούτε 2 ημέρες χαράς. Τώρα θα μπορούσα να είμαι σε έναν κουβά. Τίποτα δεν είμαστε, φθαρτοί και δεν εξαρτάται από εμάς η ασφάλειά μας. Δεν ορίζουμε τίποτα. Όλα αυτά τα παιδιά που κάηκαν ζωντανά είχαν κατέβει στην Αθήνα να περάσουν ένα τριήμερο και μετά να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Ποιος το περίμενε; Είναι συγκλονιστικό. Και βγαίνουν μερικοί και λένε «ευτυχώς τώρα θα γίνει το τρένο». Αυτό... Εγώ για αυτό μπορώ να κάνω φόνο. Όταν το άκουσα, είπα ''δεν μπορεί''! Και υπάρχουν άνθρωποι που θα τους ψηφίσουν... Αυτή είναι η εποχή μας».
Και κάπως έτσι δεν αλλάζει ο κόσμος
«Μα δεν υπάρχει καμία έγνοια. Δεν μπορώ να τα βλέπω. Παλιά οι γονείς μας έσπαγαν τις τηλεοράσεις και τους καταλαβαίνω απόλυτα. Ξέρει ο κόσμος τι δεν βλέπει αλλά ακόμη και σε πρωινάδικα μου κάνει εντύπωση το πώς μια ωραία εμφάνιση μου δείχνει και την κομματική του ταυτότητα. Αυτό είναι απίστευτο. Εμένα γιατί αυτό γιατί να με ενδιαφέρει;»
Τι περιμένουμε από εσάς θεατρικά;
«Θα είμαι στην παράσταση «Ο Μισάνθρωπος» του Μολιέρου στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, την Όλια Λαζαρίδου, τον Γιώργη Τσαμπουράκη και μια εξαιρετική ομάδα σε σκηνοθεσία Πέτερ Στάιν. Μια εμβληματική μορφή στο χώρο».
Διαβάστε επίσης: